หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1000

ราชครูได้ชำระค่าธรรมเนียมแรกเข้าแล้ว จากนั้นก็พาพวกเขาเข้าไปในห้องประมูล

ตรงกลางคือเวทีประมูล

รอบ ๆ ห้องโถงใหญ่และตรงกลางมีนักพรตอิสระนั่งอยู่ บางคนสวมหน้ากาก บางคนใช้เสื้อคลุมปกปิดรูปร่างของพวกเขา

ห้องใต้หลังคามองเห็นวิวที่สวยงาม หยกขาวบริสุทธิ์ถูกแกะสลักเป็นลวดลายที่วิจิตรบรรจง ผ้าโปร่งบางเบาพลิ้วไหวไปตามสายลม และหากมองอย่างใกล้ชิดจะเห็นสาวใช้ตัวน้อยยืนอยู่ข้างผ้าม่านโปร่งนั้น

“ตำแหน่งในห้องใต้หลังคา เก็บไว้ให้เหล่าตระกูลผู้สูงศักดิ์”

“ด้านโน้น ว่ากันว่าเป็นเหยากวงเจินจวิน หนึ่งในสามจินจวินที่ยังเหลืออยู่”

“ด้านนี้ คือตำแหน่งของแดนมาร ตามข่าวลือจากโลกภายนอก ราชามารไม่ได้ปรากฏตัวมาหลายปีแล้ว”

จากนั้นก็ชี้ไปที่หน้าต่างที่มีสาวงามยืนอยู่มากมาย “ด้านนั้นคือประมุขตำหนักเหอฮวน”

ประมุขตำหนักเหอฮวนเปิดม่านขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามหมดจด

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“นางเป็นคนดี แต่ชอบเสแสร้ง ปลอมไปหน่อย” ลู่เจาเจาลูบคาง

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกประหลาดใจ ยังมีคนที่ลู่เจาเจารังเกียจด้วยหรือ?

ลู่เจาเจาลดเสียงลง และกระซิบข้างหูเซี่ยอวี้โจว “ฮึ่ม อย่าไปดูแค่หน้าตาสะสวยของนางนะ จริงๆ แล้ว...นางเสแสร้งมาก!” นางไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

“เสแสร้งอะไร?” เซี่ยอวี้โจวทำหน้าฉงน

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วครุ่นคิด “ข้ามีสหายคนหนึ่ง ชื่อเหยากวง”

“ข้าเคยท่องไปทั่วทุกสารทิศ มีความผูกพันกับเขาอยู่บ้าง เคยคิดว่าเขาเป็นสหายที่สนิทด้วยซ้ำ”

“ต่อมา เขาได้รู้จักกับแม่นางคนหนึ่ง ชื่อจิ่นฮวน”

เซี่ยอวี้โจวแอบชำเลืองมองไปที่คนที่นั่งพิงอยู่บนแท่น หญิงสาวที่เผยให้เห็นข้อมือขาวผ่องดุจหยกงาม งดงามจนเกินจะพรรณนา

“คือประมุขตำหนักเหอฮวนงั้นหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างเซื่องซึม

“มีสหายเยอะ ข้าก็มีความสุขมาก แต่นางมักจะเปรียบเทียบตัวเองกับข้า แล้วก็ชอบเลียนแบบข้า! พวกชอบเลียนแบบ!”

“ครั้งแรกที่เราพบกัน นางบอกข้าว่า นางกับเหยากวงเป็นพี่น้องกัน อย่าได้คิดว่านางเป็นแม่นางเด็ดขาด”

“แต่แล้ว…”

“นางชอบแต่งตัวคล้ายๆ ข้า ใช้ปิ่นปักผมเหมือนกันอีก เฮ้อ...”

“แต่เอาจริงๆ นอกจากเรื่องที่ชอบทำตามคนอื่นแล้ว นางเป็นคนดีนะ”

“ครั้งหนึ่งตอนกำจัดมาร ข้าประมาทจนได้รับบาดเจ็บ นางแบกข้าลงจากเขาเพียงลำพัง เสื้อผ้าและเส้นผมของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจากความเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ”

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกแปลกๆ

“ดูเหมือนว่าประมุขตำหนักเหอฮวนกับเทพเหยากวง จะเป็นสหายที่ดีต่อกัน...” เซี่ยอวี้โจวพึมพำเบาๆ

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้บำเพ็ญตนข้างๆ ก็มีสีหน้าตกใจ “พูดเหลวไหล!!”

“ความสัมพันธ์ของพวกเขามันถึงขั้นจะต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”

ทันทีที่เหยากวงขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นประมุขตำหนักเหอฮวนในชุดผ้าโปร่งบางอยู่ฝั่งตรงข้าม จึงสบถออกมาทันทีว่า “ซวยจริงๆ! เปลี่ยนที่!”

“เจินจวิน ข้างบนไม่มีที่นั่งแล้ว” ผู้ดูแลพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ อย่างที่คิด เหยากวงเจินจวินและตำหนักเหอฮวนไม่ตายไม่เลิกรา

เขาทั้งสองคน มีความแค้นอะไรกันนักหนา!

“หากมีผู้ใดประสงค์จะแลกเปลี่ยน ข้าใคร่จะมอบโอสถวิเศษให้เป็นการตอบแทน” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นใส

ทันทีที่พูดจบ ก็มีคนข้างๆพูดว่า “ข้าแลก”

เหยากวงเจินจวินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ทุกคนถูกพลังของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองกดดันจนเงยหน้าไม่ขึ้น ทั้งสองคนนี้เจอกันก็ทะเลาะกันจริงๆ

จิ่นฮวนแห่งตำหนักเหอฮวนถือแก้วเหล้าอยู่ในมือ แววตาเป็นประกายแวบหนึ่ง เผยให้เห็นถึงความดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย

“นิสัยแย่! แสร้งทำเป็นไม่สนใจใครเพื่ออะไร? นางก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ซักหน่อย!”

“ท่านประมุข ได้ยินมาว่าการประมูลครั้งนี้เป็นภาพวาด เทพกระบี่วาดขึ้นเอง มีเพียงภาพเดียวในโลก และไม่เคยถูกเปิดออกหรือแสดงต่อสาธารณะมาก่อน”

จิ่นฮวนหมุนแก้วเหล้าอยู่ในมือ “ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ก็ต้องเอามาให้ได้!”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ พยักหน้ารับ

บนเวที

ไม่นานนัก แม่นางน้อยหน้าตาน่ารักก็เดินขึ้นเวที แม่นางน้อยคนนี้พูดจาฉะฉานและดูมีไหวพริบมากทีเดียว

“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การประมูล ในครั้งนี้ เราได้รวบรวมทั้งสมบัติล้ำค่า สิ่งของจากบุคคลสำคัญ และที่สำคัญที่สุดคือ ภูติ ที่ทุกคนต่างเฝ้ารอ”