ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 204

ลู่ยุ๋นหลัวชี้ไปที่หม้อใบหนึ่ง

จี้อู๋เจวี๋ยทรงสั่งให้ข้ารับใช้นำหม้อของหลันกุ้ยเหรินเอาไปไว้ที่ด้านข้างของสนมเหยา ส่วนหม้อของตนที่ยังไม่ได้เสวยก็เอาไปให้กับสนมเหยา

สนมเหยาและหลันกุ้ยเหรินได้ทานคนละหม้อนั่งอยู่ด้านหนึ่งของโต๊ะ

ส่วนเขากลับประทับนั่งตรงข้ามทั้งสองคนนั้นโดยเสวยหม้อที่ลู่ยุ๋นหลัวเพิ่งใช้ทานไป

สามคนคนละหม้อพอดี

ตอนนี้จึงกลายเป็นลู่ยุ๋นหลัวที่ได้แต่นั่งมองอยู่ด้านข้างแล้ว

"ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาททรงเอาหม้อของหม่อมฉันไปแล้ว หม่อมฉันจะทานอะไรล่ะเพคะ ?" ลู่ยุ๋นหลัวจ้องมองชายที่ยึดหม้อของนางด้วยใบหน้าที่มืดหม่น

ต่อให้จะช่วยสนมเหยาระบายความโกรธก็ไม่ควรจะปฏิบัติกับนางแบบนี้สิ ?

อย่างน้อยนางเองก็เป็นคนเชิญเขาเสด็จมาเสวยพระกระยาหารค่ำ !

จี้อู๋เจวี๋ยเหลือบพระเนตรมองไปยังชั้นเตาย่างที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับตรัสอย่างแผ่วเบา"เจ้าอยู่ข้าง ๆ ย่างเนื้อให้ข้าที"

ลู่ยุ๋นหลัวถูกคำพูดประโยคนี้ทำให้โกรธจนสำเร็จ !

นางไม่เพียงแต่จะต้องเฝ้าดูพวกเขาทานอาหารอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น แต่นางยังต้องมาบริการให้กับเขาและสนมเหยาด้วยงั้นเหรอ ?

"ทำไม เจ้าไม่เต็มใจงั้นเหรอ ?" เมื่อสัมผัสได้ถึงดวงตาที่อาฆาตร้ายของลู่ยุ๋นหลัว เขาก็ทรงเหลือบหันไปมอง

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มขึ้นมาทันทีและพูดยอมรับความพ่ายแพ้ "จะไม่เต็มใจได้เยี่ยงไร ? หากได้ปรณนิบัติฝ่าบาทแล้ว ข้ายินดีเต็มใจเสมอเพคะ"

แต่ภายในใจกลับดูแคลนอย่างบ้าคลั่ง เป็นฝ่าบาทแล้วจะวิเศษวิโสรึไง ?

เป็นฝ่าบาทแล้วจะรังแกคนอื่นแบบนี้ได้งั้นเหรอ ?

สุดท้ายนางก็ได้แต่ต้องยอมรับทั้งน้ำตาว่าฝ่าบาทในสมัยราชวงศ์นี้วิเศษวิโสมาก !

ฝ่าบาทสามารถรังแกใครก็ได้ตามต้องการ !

มิฉะนั้นนางจะมายอมแพ้แบบนี้ทำไมกัน ?

นางคว้าหยิบเนื้อออกมาไม้หนึ่งอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับลงมือย่าง

อาหารมื้อนี้ทุกคนทานกันอย่างพออกพอใจ

แม้แต่นางสนมเหยาผู้สง่างามมาโดยตลอด สุดท้ายก็ยังทานจนหน้าปากแดงไปหมด

ส่วนหลันกุ้ยเหรินก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ส่วนจี้อู๋เจวี๋ยก็ยากนักที่จะได้เห็นเขาทรงเลิกจ้องจับผิด

พร้อมกับเสวยอาหารจนหมดด้วยท่าทีอันเย็นชา

มีเพียงแต่ลู่ยุ๋นหลัวที่หิวโหยอย่างขมขื่น แถมยังต้องมาฝืนยิ้มปรณนิบัติรับใช้จี้อู๋เจวี๋ยราชามัจจุราชผู้นี้อีก