กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 105

อยากจะกินข้าวด้วยกันกับนางใช่ไหม? เช่นนั้นนางก็จะแกล้งเขาเสียให้เข็ด

กู้ชูหน่วนดึงตาข่ายบางที่คลุมใบหน้าเอาไว้ออกและเผยให้เห็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว

"อาหารเช้าช่างเยอะและน่ารับประทานเหลือเกิน ท่านก็ทานเยอะๆ ล่ะ" พูดจบ กู้ชูหน่วนรีบคีบเขมือบเข้าปากราวกับเสือ และพลางคีบเนื้อชิ้นหนึ่งให้กับเขา

รูม่านตาของเจี้ยงเสวี่ยและชิงเฟิงหดตัวลง พวกเขามองใบหน้าของนางโดยแทบไม่อยากจะเชื่อ

ร่างกายของเยี่ยจิ่งหานก็สั่นไหวเล็กน้อยและความเหนื่อยใจของเขาก็วาบขึ้นมา

นั่นคือใบหน้าที่หลุมและตุ่มหนองเต็มทั่วใบหน้า มีเนินสลับซับซ้อนอยู่เต็มไปหมด และใบหน้าทั้งหน้าแทบจะหาที่ที่สมบูรณ์ไม่ได้ ซึ่งน่าเกลียดและทำให้คนอยากจะอาเจียน

ด้วยใบหน้าที่เป็นเช่นนี้ เยี่ยจิ่งหานไม่รู้เลยจริงๆ ว่านางต้องทนรับความกดดันมากมายเพียงใด ไม่แปลกที่ผู้คนต่างพากันบอกว่าใบหน้าของนางนั้นอัปลักษณ์ไร้ผู้ใดเปรียบ

มุมปากของเยี่ยจิ่งหานกระตุกเล็กน้อยและลังเลที่จะพูดอะไรเพื่อปลอบโยนนาง

กู้ชูหน่วนเช็ดแก้มที่ปูดของนาง เพราะการเช็ดของนางทำให้ตุ่มหนองแตกออกมาและน้ำหนองก็กระเด็นตกลงมาบนโต๊ะอาหารที่เอร็ดอร่อยนี้

"คุณหนูสาม ท่านเขียนบทกวีจำนวนมากภายในช่วงเวลาสั้นๆ ได้อย่างไรกัน?"

"คุณหนูสาม ท่านมีความรู้ความสามารถมากเช่นนี้ ทำไมตอนที่คนอื่นบอกว่าท่านเป็นยัยโง่เขลาถุงฟาง ท่านไม่ตอบโต้กลับไปล่ะ?"

"......."

ในหัวของกู้ชูหน่วนรู้สึกสับสนวุ่นวาย จากนั้นนางจึงผลักพวกเขาออกและเดินเข้าไปในสำนักศึกษา

"เดิมทีข้าก็คือยัยถุงฟาง วันนั้นคงเป็นเพราะสมองข้าถูกฟ้าผ่า ดังนั้นแรงบันดาลใจจึงเปิดกว้างขึ้นกระมัง"

คำพูดนี้หากเป็นเมื่อก่อน คนอื่นก็อาจจะเชื่อ แต่หลังจากการแข่งขันทางวิชาการสิ้นสุดลง ใครยังจะเชื่อคำพูดเช่นนี้ของนางอีก

พรสวรรค์ความสามารถของกู้ชูหน่วนนั้น เกรงว่าแม้แต่คนของสำนักศึกษาวังหลวงก็ไม่สามารถเทียบได้

"คุณหนูสาม ไม่รู้ว่าท่านชนะเงินรางวัลไปเท่าไรจากการแข่งขันทางวิชาการเมื่อวานนี้ ทุกคนต่างก็เดิมพันว่าท่านจะชนะ"