กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 116

ในโลกใบนี้มีไข่มุกเหวินหยวนเพียงสองเม็ด เม็ดแรกอยู่กับฮองเฮารัฐฉู่ อีกหนึ่งเม็ดอยู่ในมือของหัวหน้าสำนักศึกษา

ปกติหัวหน้าสำนักจะรักทะนุถนอมไข่มุกเหวินหยวนมาก ไม่ได้เอามาอย่างง่ายดายเสียด้วยซ้ำ คนอยากจะดูสักหน่อยยังยากเลย แต่ทว่าครั้งนี้กับมอบมันแก่คนที่เคยเจอเพียงครั้งเดียว

นี่......

นี่ก็ใจกว้างเกินไปเสียแล้วแล

อาจารย์สวีกล่าวเตือนว่า“หัวหน้าสำนักศึกษา นี่คือไข่มุกเหวินหยวน ท่านหยิบผิดหรือไม่”

“ข้าไม่ได้แก่จนเลอะเทอะนะ”

เยี่ยเฟิงถือไข่มุกเหวินหยวน ราวกับว่ามันหนักอึ้ง

เขาหลุบตาขึ้นแต่ทว่ากลับได้เห็นหัวหน้าสำนักศึกษาในเสื้อคลุมสีขาว ผมขาวยาวสลวยไหลลงมาที่บ่าของเขา และใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่มีการคิดคำนวณ มีเพียงความรักทะนุถนอม

มองเห็นรอยยิ้มนั้น จิตใจที่สงบนิ่งของเขา ราวกับว่าถูกขว้างทิ้ง เป็นเวลานานที่ไร้หนทางสงบลง

ความใส่ใจแบบนี้คล้ายดั่งว่าไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเลย

“ไข่มุกเหวินหยวนล้ำค่าเกินไป เยี่ยเฟิง....ไม่สามารถรับมาได้”

เขานำไข่มุกเหวินหยวนคืนให้กับหัวหน้าสำนักศึกษา

“เพียงแค่ไข่มุกเม็ดเล็กๆ ถือว่าเป็นของขวัญที่ได้เจอกันจากข้านะ”

หัวหน้าสำนักศึกษาผลักไข่มุกเหวินหยวนคืนกลับ ยิ้มแล้วกล่าวว่า“เจ้าก็คิดเสียว่าสำนักนี้เป็นเรือนของเจ้า หากมีคนกลั่นแกล้งเจ้า เจ้ามาหาข้าได้เลย ท่านปู่จะจัดการแทนเจ้าเอง”

ร่างกายของเยี่ยเฟิงสั่นเทาเล็กน้อย

คนอื่นๆตกใจอุทานขึ้นว่า“ท่านปู่?หรือว่าหัวหน้าสำนักศึกษาอยากให้เขาเป็นหลานชาย?”

“พระเจ้า โชคชะตาของเยี่ยเฟิงดีเกินไปแล้วไหม คิดไม่ถึงว่าจะทำให้หัวหน้าสำนักศึกษารับเขาเป็นหลานได้ เหตุใดข้าถึงไม่ได้โชคดีอย่างนี้”

กู้ชูหน่วนบ่นพึมพำขึ้นว่า“ท่านผู้เฒ่า ท่านลำเอียงเกินไปแล้ว การชุมนุมแข่งขันวิชาการได้อันดับหนึ่งคือข้า เหตุใดถึงไม่เห็นมอบอะไรแก่ข้าเลยเล่า”