กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 120

“เจ้าว่ามา จะให้ทำอะไร”

“เมื่อวานข้านอนไม่ค่อยหลับ อีกประเดี๋ยวข้าจะงีบหลับสักครู่ ท่านห้ามลงโทษข้านะเจ้าคะ”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา”

ตาเฒ่าผู้นี้เป็นคนตรงไปตรงมา คงไม่ได้คิดจะเล่นแง่อะไรกระมัง

นางมองอาจารย์ซั่งกวนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบและอบอุ่นละมุนราวกับสายลม แต่นางรู้ว่าลมหายใจของซั่งกวนฉู่กระชั้นถี่ขึ้น ดูเหมือนเขาเองก็อยากจะฟังบทสุดท้ายของกวีบทนี้ด้วยเช่นกัน

เอาเถิดน่ะ เพื่อหนุ่มรูปงาม ท่องก็ท่อง

“ทุ่งท้องข้าวฟ่าง เมล็ดฟ่างละลานตา ราบช้าเป็นทิวแถว แนวกลางราวฟ้าครึ้ม คนรู้จักข้า กล่าวว่าข้าเป็นทุกข์ คนไม่รู้จักข้ากล่าวว่าข้ากำลังแสวงหา สวรรค์ช่างกว้างใหญ่! ใครหนอที่สรรค์สร้าง”

“เยี่ยม... ยอดเยี่ยมเหลือเกิน... กวีบทนี้ใช้สำนวนโวหารซ้ำกัน สะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกทอดถอนใจที่แตกต่างกันทั้งสามอย่างของตัวเอกหลังจากการล่มสลายของราชวงศ์โจว”

“ท่านอาจารย์ เช่นนั้นข้าหลับได้แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“เจ้ารู้กวีบทนี้ได้อย่างไรรึ”

“เอ่อ... ก็แค่อ่านเจอจากตำราโบราณโดยบังเอิญน่ะเจ้าค่ะ” นางไม่ใช่คนโง่ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่าตนเองเคยท่องบทกวีทั้งหมดนี้มาก่อน

“ตำราโบราณเล่มไหนรึ ไปเจอมาจากที่แห่งใด งานเขียนเมื่อสมัยก่อนสูญหายไปหมดแล้วมิใช่หรือ”

“มันผ่านมานานจนลืมไปแล้วเจ้าค่ะว่าอ่านมาจากที่ไหน แต่นี่ไม่ใช่งานเขียนสมัยก่อนนะเจ้าคะ เป็นงานเขียนที่มีคนแปลเอาไว้”

แล้วทุกคนก็เข้าใจขึ้นมาในฉับพลัน

พวกเขาก็แค่ประหลาดใจ งานเขียนก่อนหน้านั้นหายสาบสูญไปนานแล้ว คนสมองขี้เลื่อยอย่างนางจะไปอ่านเข้าใจได้อย่างไร

แต่กู้ชูหน่วนก็โชคดีมากจริงๆ ที่เคยท่องบทกวีที่สูญหายไปแล้วอย่างบทกวีสู่หลีได้ทุกบท

ณ ที่แห่งนี้มีเพียงดวงตาที่ลึกล้ำราวกับบึงน้ำของซั่งกวนฉู่เท่านั้นที่ฉายแววแห่งความสงสัย ราวกับไม่เชื่อคำพูดของนาง

กู้ชูหน่วนถามอีกครั้งว่า “ท่านอาจารย์ ข้าไปนอนได้แล้วใช่หรือไม่”

ไม่ได้เจอกันเพียงไม่นาน เหตุใดนางจึงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

คนสมองขี้เลื่อยน่ะหรือจะท่องประโยคศีรษะขาวเหมือนใหม่ ลาดคลุมลงมาเหมือนเก่าออกมาได้?

กู้ชูอวิ๋นประหลาดใจเล็กน้อยกับการเปลี่ยนแปลงของกู้ชูหน่วน นี่คือคุณหนูสามของภรรยาเอกที่นางรู้จักจริงๆ หรือ

กู้ชูหลานกัดฟันกรอดอย่างเกลียดชัง

ไม่รู้เลยว่านางเรียนบทกวีเหล่านี้มาจากที่ไหน นึกไม่ถึงว่าจะกลายเป็นที่โจษจั่นไปทั้งชั้นเรียนเช่นนี้

ที่นอกชั้นเรียน ชิวเอ๋อร์ถลันเข้ามาหาอย่างดีอกดีใจ “คุณหนู... ในที่สุดท่านก็เลิกเรียนเสียที ท่านอาจารย์ทำให้ท่านลำบากใจหรือไม่เจ้าคะ”

ตุ้บ

ชิวเอ๋อร์ชนกับองค์หญิงตังตังที่ถลันเข้ามาด้วยความโกรธและเจ็บจนต้องร้องครวญครางออกมา

ยังไม่ทันที่นางจะตอบโต้อะไร ที่เหนือศีรษะก็มีเสียงตำหนิด้วยความโกรธดังขึ้นมา

“บ่าวชั้นต่ำที่ไหนกัน นึกไม่ถึงว่าจะกล้ามาขวางทางองค์หญิง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไรกัน”

ว่าแล้วองค์หญิงตังตังก็เงื้อมือขึ้นมาและสะบัดออกไปทันที

ชิวเอ๋อร์หลับตาปี๋รอฝ่ามือที่กำลังจะตกลงมา ทว่ารออยู่นานก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับได้ยินเสียงตกใจขององค์หญิง

นางลืมตาขึ้นมาอย่างกังวลและเห็นว่าคุณหนูของตนคว้ามือขององค์หญิงเอาไว้ตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความเฉียบคม รังสีที่แผ่ออกมาทำให้องค์หญิงตังตังถึงกับตัวลีบเป็นกาก

“กู้ชูหน่วน องค์หญิงจะสั่งสอนบ่าวชั้นต่ำ เจ้ากล้ามาขัดขวางองค์หญิงอย่างข้ารึ”

“ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ ชิวเอ๋อร์เป็นคนที่ท่านคิดจะรังแกก็รังแกได้งั้นรึ”

“ในสายตาองค์หญิงอย่างข้า นางก็เป็นแค่บ่าวชั้นต่ำเท่านั้น”

เผียะ

เสียงฝ่ามือดังกังวานใส