กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 121

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวเสียงสั่นระริก "แม่สาวอัปลักษณ์ ถ้ามีแต่ข้ากับปรมาจารย์หมากรุกอยู่ในห้องสองคน เจ้าจะช่วยข้าโกงยังไง?"

"ข้าเข้าไปไม่ได้ จะช่วยท่านโกงได้เยี่ยงใด? เล่นเองสิ"

เซี่ยวอวี่เซวียนเกือบเป็นลมหัวฟาดพื้นตาย

เขาคิดว่าแม่สาวอัปลักษณ์จะมีแผนสำรองรับมือ จะแอบชี้แนะเขา ทว่านึกไม่ถึงว่าจะให้เขาลงสนามด้วยตัวเอง

เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย เล่นบ้าบออะไรกัน

"พระพันปีเพคะ เซี่ยวอวี่เซวียนไม่รู้กฎการเล่นหมากรุก ให้ข้าสอนเขาในเวลาหนึ่งจอกน้ำชาจะได้ไหมเพคะ?"

"ได้"

พระพันปีตอบทันทีทันใด

แค่เวลาน้ำชาหนึ่งจอก พระนางไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนจะสอนคนที่ไม่รู้วิธีการเล่นหมากรุกให้กลายเป็นปรมาจารย์ได้

ไม่มีใครรู้ว่ากู้ชูหน่วนคุยอะไรกับเซี่ยวอวี่เซวียนในระยะที่ไกลโพ้นออกไป เห็นเพียงเซี่ยวอวี่เซวียนทำหน้าดำคล้ำเครียดเมื่อครั้นกลับมา

หลิ่วเย่ว์ถามอย่างร้อนรน "พี่ใหญ่เป็นหรือยัง?"

เซี่ยวอวี่เซวียนเกาหัว "ซับซ้อนเกินไป ฟังไม่เข้าใจ"

ทุกคนหัวเราะเสียงดังกังวาน

อาจารย์สอนในสำนักศึกษาเนิ่นนาน เซี่ยวอวี่เซวียนยังฟังไม่เข้าใจเลย นับประสาอะไรกับกู้ชูหน่วนที่สอนแค่ชั่วประเดี๋ยวเดียว มีหรือจะชนะปรมาจารย์หมากรุกได้

ได้ยินประโยคนี้ พระพันปีกับองค์หญิงตังตังก็วางพระทัย

ทว่าพระพันปียังคงถามหัวหน้าสำนักการศึกษาอย่างถ่อมตน "หัวหน้าสำนักศึกษาคิดว่าข้าจะชนะหรือแพ้"

"หากรู้ผลศิลปะการวางหมากรุกก็ไม่สนุกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น เสียเวลากับใช้สมองคาดเดาผลลัพธ์ของการแข่งหมากรุกเล่น ๆ เช่นนี้ ช่างไม่คุ้มเสียเลยพ่ะย่ะค่ะ พระพันปีโปรดรอคอยกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ"

ความหมายที่แฝงในถ้วยคำของหัวหน้าสำนึกศึกษาคือ ปฏิเสธที่จะตอบคำถาม

หัวหน้าสำนักศึกษาเป็นราชครูแห่งรัฐเยี่ย ทั้งยังควบตำแหน่งหัวหน้าสำนักศึกษาวังหลวงอีกด้วย แม้นจะเป็นพระพันปีก็ย่อมต้องให้เกียรติแด่เขา ยิ่งไปกว่า หากมองผิวเผิน การแข่งขันครั้งนี้เป็นเพียงการพนันกันเล่น ๆ เท่านั้น ดังนั้น หากหัวหน้าจะปฏิเสธก็ถูกหลักการ พระพันปีจึงไม่ได้รับสั่งอันใดอีก