กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 122

หลิ่วเย่ว์กับอวี๋ฮุยถอนหายใจเสียงลากยาว

ยังดี ยังดี เงินห้าสิบล้านตำลึงคงไม่รักษาไว้ได้แล้ว

เยี่ยเฟิงกับหัวหน้าสำนักศึกษามองไปยังตำแหน่งที่กู้ชูหน่วนยืนอยู่ก่อนหน้าอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย ยามนี้ตรงนั้นไร้ซึ่งเงาคนแล้ว

พวกเขาทั้งสองคนรู้ว่ากู้ชูหน่วนต้องโกงแน่ ๆ เพียงแต่นึกวิธีการโกงของนางไม่ออก

"คุณหนูสามตระกูลกู้ล่ะ ไยจึงเข้าห้องน้ำนานจัง?"

แม้นพระพันปีจะจดจ่อกับตื่นเต้นกับผลการแข่งขัน ทว่าก็จับตามองกู้ชูหน่วนโดยตลอด ด้วยเกรงว่านางจะทุจริตเอา

ขันทีน้อยด้านข้างกดเสียงต่ำกล่าวว่า "ทูลพระพันปี หลังจากคุณหนูสามแห่งตระกูลกู้ออกจากห้องน้ำก็นั่งอยู่หน้าประตู บอกว่าห้องโถงมีคนเยอะ นางรู้สึกอุดอู้พ่ะย่ะค่ะ"

"นางช่วยโกงไหม?"

"น่าจะไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยทำตามคำชี้แนะของพระนางแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่ให้คุณหนูสามตระกูลกู้เข้าใจประตูบานนั้นในระยะสองจั่ง(หน่วยระยะห่างของจีน) และยังมีคนของพวกเราดักซุ่มอยู่ด้านนอกมากมายพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูสามแห่งตระกูลกู้เข้าใกล้ไม่ได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"ไปตรวจสอบให้ละเอียดอีกครั้ง ดูว่านางส่งข่าวอะไรไปหรือไม่"

"พ่ะย่ะค่ะ"

พระพันปีรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข เพราะปรมาจารย์หมากรุกแพ้ถอยหลังหลายตัวแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น......

ตำแหน่งของพระนางสามารถมองเห็นภาพการแข่งขันของเซี่ยวอวี่เซวียวกับปรมาจารย์หมากรุกอย่างเด่นชัด

เซี่ยวอวี่เซวียวทำหน้าระรื่น พลางเผยรอยยิ้มขี้คร้านและผ่อนคลายออกมา เกือบทุกครั้งที่ปรมาจารย์หมากรุกเดินหมาก เขาก็จะรีบเดินตามอย่างไม่ตรึกตรองอะไร

กลับมาดูปรมาจารย์หมากรุกที่กลุ้มอกลุ้มใจขึ้นเรื่อย ๆ สองมือเช็ดเหงื่อไม่หยุด หยิบหมากขึ้นมาแล้วแต่ก็ไม่รู้ควรเดินไปยังทิศทางไหนอยู่นาน กว่าจะวางหมากลงไปได้อย่างยากลำเค็ญหนึ่งตัว ทว่าก็ถูกเซี่ยวอวี่เซวียนกำจัดทิ้งอย่างยับเยินทุกครั้ง

องค์หญิงตังตังเครียดจนกระทืบเท้าตึก ๆ

"เสด็จแม่ดูเขาสิเพคะ เทคนิคการเดินหมากรุกของเขายังคู่ควรที่จะเรียกว่าปรมาจารย์หมากรุกอีกหรือเพคะ ครั้งก่อนเขาแพ้ให้กับกู้ชูหน่วนนังสารเลวนั่นก็ช่างประไร แต่ตอนนี้กลับแพ้ให้กับเซี่ยวอวี่เซวียนที่ไม่รู้เหนือรู้ใต้ ข้าว่าวันหลังควรเรียกเขาว่า นักแพ้หมากรุกนะเพคะ"

ทุกคนรีบปาดเหงื่อ

ไฉนเทคนิคการเดินหมากของปรมาจารย์หมากรุกถึงย่ำแย่เพียงนี้