กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 123

พระพันปีหน้ามืดและเกือบจะเป็นลมล้มลง โชคดีที่มีขันทีคอยประคองเอาไว้

สีหน้าของพระองค์ซีดเผือดและพูดไม่ออกอยู่เป็นเวลานาน

องค์หญิงตังตังตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห "กู้ชูหน่วน เจ้าคดโกง การแข่งขันในครั้งนี้ไม่สามารถนับได้"

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นมึนงง "ข้าคดโกงที่ไหนกัน? ทั้งภายในและภายนอกของห้องนั้นก็ถูกคนของเจ้าคอยเฝ้าจับตามอง หรือคิดว่าข้าสามารถบินเข้าไปได้ อีกอย่างนอกจากข้าออกไปเข้าส้วมแล้วก็นั่งตากแดดอยู่ภายในเรือนนี้ตลอดเวลา ทุกคนในสำนักศึกษาต่างก็เห็นอย่างชัดเจน หรือว่าองค์หญิงคิดว่าข้ามีคาถาสามารถแยกร่างไปอยู่ข้างกายของเซี่ยวอวี่เซวียนเพื่อสอนเขาเล่นหมากรุกอย่างนั้นหรือเพคะ?"

"เจ้า......"

"หรือว่าพวกท่านแพ้แล้วพาลต้องการเบี้ยวหนี้อย่างนั้นหรือ? พระพันปีเพคะ พระองค์เป็นถึงพระพันปีของประชาชนทุกคน เป็นแม่ของประชาชนและเปรียบเสมือนแม่ของแผ่นดิน ตำแหน่งที่สูงส่งของพระองค์นี้จะสามารถเบี้ยวหนี้ได้อย่างไรเพคะ องค์หญิงตังตังพยายามใส่ร้ายพระองค์ และจงใจทำให้พระองค์สูญเสียความรักความชอบจากประชาชนไปนะเพคะ"

กู้ชูหน่วนพูดออกมามากมายและแต่ละคำล้วนหนีไม่พ้นหัวใจของประชาชนและราษฎร แม้แต่พระพันปีอยากจะกลับคำพูดก็ไม่สามารถทำได้เลย ทำได้เพียงแค่ยอมรับกับความพ่ายแพ้นี้และยอมมอบเงินห้าสิบล้านตำลึงนี้ไป

องค์หญิงตังตังโกรธกริ้วจะแทบจะเป็นลมหมดสติไป "เสด็จแม่ เงินนั้นเป็นจำนวนถึงห้าสิบล้านตำลึงเลยเชียวนะเพคะ แม้แต่ท้องพระคลังก็ไม่สามารถหาเงินจำนวนเยอะเช่นนี้ได้ในเวลาเพียงไม่กี่ปี หากจะให้นางไปโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้ นั่นก็นับว่าเป็นการสูญเสียมากเกินไปนะเพคะ"

"เพี๊ยะ......"

พระพันปียกฝ่ามือขึ้นตบใบหน้าขององค์หญิงตังตังอย่างแรง

"เจ้าเด็กไม่เอาไหน ข้าเป็นถึงพระพันปีของรัฐ แต่เจ้ากลับสนับสนุนยุแหย่ให้ข้าผิดคำสัญญา เจ้าจะให้ข้ามองหน้าประชาชนอย่างไร? และเดิมทีเจ้าก็ไม่ควรพนัน แต่เมื่อแพ้การเดิมพันแล้วก็ควรทำตามคำสัญญา ไม่เช่นนั้นแล้วคนที่เขาไม่รู้ จะคิดเอาได้ว่าองค์หญิงตังตังเป็นคนพูดจาโกหกเชื่อไม่ได้"

องค์หญิงตังตังถูกตบจนรู้สึกมึนงงและรีบเอามือกุมใบหน้าที่เดือดพล่านเอาไว้

เสด็จแม่รักนางที่สุด โดยปกติแล้วพระองค์ไม่เคยแม้แต่จะดุด่านางเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับตบหน้านางอย่างแรงต่อหน้าทุกคน

เดิมทีในใจขององค์หญิงตังตังก็รู้สึกผิดอยู่แล้ว และยิ่งถูกตบเข้าไปเช่นนี้ทำให้นางกลับยิ่งรู้สึกแย่ลง จากนั้นจึงวิ่งร้องไห้ออกจากสำนักศึกษาหลวงไป

พระพันปีโมโหอยู่นานก่อนที่จะผ่อนคลายความโมโหลง

พระองค์พยายามที่จะฝืนยิ้มออกมา