กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 119

หยกหนึ่งชิ้นที่แสนธรรมดาแต่กลับเสนอเงินจำนวนมากเช่นนี้

สมองของกู้ชูหน่วนพังไปแล้วหรือ ทำไมยังไม่รีบตอบรับอีก ยังจะยืนนับเอามือนับเลขอยู่อีกทำไมกัน?

ตอนที่พระพันปีพูดถึงเงินสี่สิบล้านตำลึงออกมา ใจของพระองค์ก็สั่งสะท้าน

เงินจำนวนสี่สิบล้านตำลึงนี้ แทบจะขุดออกมาจากตระกูลของพระองค์ทั้งหมดแล้ว

ตอนที่ทุกคนคิดว่ากู้ชูหน่วนจะตอบรับพระพันปีนั้น กู้ชูหน่วนกลับพูดอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้ทุกคนแทบอยากทำร้ายนาง

"เงินแค่สี่สิบล้านตำลึง หม่อมฉันยังไม่อยากแลกสักเท่าไร หากได้สักห้าสิบล้านตำลึง ไม่แน่หม่อมฉันอาจจะยอมแลกก็ได้เพคะ"

ปัดโธ่

เห็นได้ชัดว่ากู้ชูหน่วนกำลังถือโอกาสซ้ำเติม

เงินจำนวนห้าสิบล้านตำลึง ทำไมนางไม่ไปปล้นเอาล่ะ?

ต่อให้ไปออกปล้นชิงก็ไม่สามารถปล้นมาได้ห้าสิบล้านตำลึงหรอกน่า

พระพันปีแทบกระอักเลือดออกมา

ซั่งกวนฉู่กลับหัวเราะออกมาและดวงตาที่อบอุ่นเหล่านั้นสะท้อนดวงตาที่สดใสของกู้ชูหน่วน ดูเหมือนว่าเขาจะทายถูกว่ากู้ชูหน่วนจะยังคงทำให้พระพันปีตกหลุมพรางไปเรื่อยๆ ดังนั้นเขาจึงนั่งดูเหตุการณ์นี้ต่อไปเงียบๆ

"กู้ชูหน่วน เจ้าอย่ามากเกินไปนะ" องค์หญิงตังตังกัดฟันแยกเขี้ยวออกมา แทบอดไม่ได้ที่จะฉีกขย้ำนางให้เละ

กู้ชูหน่วนทำสีหน้าไร้เดียงสา "หม่อมฉันมากเกินไปตรงไหนหรือเพคะ? พวกท่านต่างหากที่ต้องการแลกหยกจันทร์เสี้ยวกับหม่อมฉัน ไม่ใช่ว่าหม่อมฉันรบเร้าพวกท่านให้แลกกับหม่อมฉันนะเพคะ หากพวกท่านไม่ต้องการแลก เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร เพราะถึงอย่างไรเสียหม่อมฉันก็ไม่อยากแลก"

"ห้าสิบล้านตำลึง" เสียงของพระพันปีสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือเพราะเจ็บปวด

ทุกคนต่างพูดไม่ออก

กู้ชูหน่วนช่างมีความสามารถอย่างมากที่สามารถบีบบังคับให้พระพันปียอมจ่ายเงินห้าสิบล้านตำลึงเพื่อซื้อหยกที่แสนธรรมดานี้กับนาง

หัวหน้าสำนักศึกษาจ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยความสนอกสนใจและยืนมองอยู่เงียบๆ อีกฝั่งหนึ่งโดยไม่พูดอะไร

อาจารย์สวี อาจารย์หรงและทุกคนต่างก็อึ้งจนพูดไม่ออก

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

มีการต่อรองราคากันแบบนี้ด้วยหรือ?

เขามีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ แทบเทียบไม่ได้เลยกับแม้เพียงนิ้วมือนิ้วเดียวของแม่สาวอัปลักษณ์คนนี้

"ห้าสิบล้านตำลึงควรพอได้แล้วเถอะ" ซั่งกวนฉู่พูดขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะในทันใด

ชายชราคนหนึ่งที่มีอายุเกินหกสิบปี อีกทั้งมีความสามารถและศีลธรรมสูงส่งแต่กลับเรียกเด็กสาวกระวานคนหนึ่งว่าเป็นท่านอาจารย์ ช่างฟังดูแปลกพิลึกชอบกล

กู้ชูหน่วนไล่หมอเหล่านั้นออกไปทันที จากนั้นชี้ไปที่เวี่ยวอวี่เซวียน "ท่านผู้เฒ่า ท่านต้องการจะเรียนหมากรุกใช่หรือไม่?"

ดวงตาของปรมาจารย์หมากรุกสว่างลุกวาวขึ้น "ต้องการสิ"

"เช่นนั้นแล้วท่านเชื่อหรือไม่ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนเพียงคนเดียวก็สามารถฆ่าท่านได้?"

"ฆ่า?"

"ก็คือเอาชนะ"

ปรมาจารย์หมากรุกส่ายหน้าด้วยความรังเกียจในสายตาของเขา

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกโกรธ "ท่านผู้เฒ่า ท่านดูถูกข้าอย่างนั้นหรือ?"

กู้ชูหน่วนมองไปที่พระพันปีด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "พระพันปีเพคะ พระองค์เชื่อหรือไม่ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะสามารถเอาชนะปรมาจารย์หมากรุกได้เพียงระยะเวลาธูปหนึ่งดอกท่านั้น?"

"ความสามารถของปรมาจารย์หมากรุกเป็นที่รู้จักไปทั่ว และฝีมือด้านการเดินหมากของเขาก็เป็นเอกลักษณ์โดยเด่นเฉพาะตัว ส่วนเซี่ยวอวี่เซวียนนั้นยังเด็กเกินไป เกรงว่าคงยากที่จะเอาชนะได้"

พระพันปีไม่เข้าใจว่าสิ่งที่กู้ชูหน่วนกำลังพูดถึงเหล่านี้นั้นจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับหยกจันทร์เสี้ยว