ตอน บทที่ 137 จาก กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 137 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ที่เขียนโดย อี้หมิง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
เจียงซวี่กล่าวว่า“ประมุขชิง นี่ท่านปล่อยให้ลูกน้องทำผิดโดยไม่ห้ามปรามขัดขวางอย่างนี้นะหรือ?”
ประมุขชิงเล่นขลุ่ยหยกอยู่ ในขณะที่เล่นนัยน์ตาแฝงไปด้วยความเย็นชาที่พินิจพิจารณา น้ำเสียงของเขาไพเราะ ราวกับน้ำพุที่หยดลง แต่พอกล่าวพูดออกมา กลับทำให้เจียงซวี่โมโหจนจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด
“ลูกน้องของข้าตรงไปตรงมาและจริงใจ แต่พวกเขาไม่เหมือนบางคนที่เป็นจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ ข่มเหงคน ปรมาจารย์เจียงคิดว่าเขาจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร?”
“ท่าน......นิกายเทพอสูรของพวกท่านไม่ง่ายที่จะต่อกรยั่วยุ เผ่าปีศาจของพวกข้าก็เช่นกัน หากจะต้องต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย พวกเจ้าก็ไม่ได้รับผลดี”
“อย่างท่าน?จะตายมันเร็วเกินไป บางสิ่งบางอย่างแม้แต่ดอกผลยังต้องคืน”
“หมายความว่าอย่างไร?”
“ความหมายตามตัว”
ไม่รอให้เจียงซวี่ตอบสนองมีปฏิกิริยากลับมา ค้อนขนาดใหญ่หนักกว่าหนึ่งร้อยชั่งของเริ่นหู่ได้มาทักทายเขาแล้ว
หากไม่ใช่เพราะคนชราสองคนข้างเจียงซวี่ที่มีไหวพริบและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เกรงว่าเจียงซวี่จะถูกทุบจนตายด้วยค้อนแล้ว
ทั้งสองด้านเริ่มต่อสู้กันขึ้น
เดิมทีน่าหวาดกลัว คนของเผ่าปีศาจซึ่งมีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกล้ำเหนือกำหนดหยั่งรู้ เผชิญหน้ากับผู้คนจากนิกายเทพอสูรนั้นแล้วเกือบจะถูกจับมัดห้อยและเฆี่ยนตี
เริ่นหู่กับฝูกวงนำกลุ่มผู้มีฝีมือสูงของนิกายเทพอสูร เพื่อบดขยี้เผ่าปีศาจและคนอื่น ๆ ด้วยกำลังเด็ดขาด
และตั้งแต่ต้นจนจบริมฝีปากของประมุขชิงยิ้มเลือนราง ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้ลงมือ เลยมองขอบเขตของศิลปะการต่อสู้ไม่ออก
เซี่ยวอวี่เซวียนกลืนน้ำลายลงคอ บ่นพึมพำขึ้นว่า“ศิลปะการต่อสู้ของเผ่าปีศาจเก่งกล้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าศิลปะการต่อสู้ของนิกายเทพอสูรจะยิ่งน่าตื่นตะลึง แม่สาวอัปลักษณ์ หากพวกเขาทำเพื่อจะแย่งชิงระฆังวิญญาณสะบั้น ข้าว่าพวกเรามอบมันให้กับพวกเขาเถิด พวกเราสองคนดูแล้วสู้พวกเขาไม่ไหวหรอก”
กู้ชูหน่วนค้ำคางมองการต่อสู้อย่างสบายใจ
“เอาให้พวกเขาหรือ?”
เหตุใดนางถึงรู้สึกว่านิกายเทพอสูรไม่ได้สนใจระฆังวิญญาณสะบั้น?
นักฆ่ากลุ่มก่อนหน้านี้ แววตาต่างจ้องมองไปที่ระฆังวิญญาณสะบั้นในอ้อมแขนของนาง เต็มไปด้วยความโลภ แต่ผู้คนในนิกายเทพอสูรไม่ได้มุ่งความสนใจไปที่ระฆังวิญญาณสะบั้นในอ้อมแขนของนางตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ส่วนใหญ่สนใจบนไหล่ที่บาดเจ็บของนางกัน
เซี่ยวอวี่เซวียนอดทนความเจ็บปวดขวางอยู่ด้านหน้าของกู้ชูหน่วน กล่าวด้วยเสียงสั่นเทาว่า“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร?”
กู้ชูหน่วนกรอกตาขาวมองบนใส่เขา เดินผ่านเขามาอยู่ตรงหน้าประมุขชิง จากนั้นยิ้มและกล่าวว่า“พ่อรูปหล่อ ขลุ่ยหยกอันนั้นของท่านสวยมาก ให้ข้าได้หรือไม่?”
เซี่ยวอวี่เซวียนมึนงง
นี่มันเวลาไหนแล้ว นางยังอยากยั่วยวนผู้ชาย อีกสักครู่อย่าให้คนตบตายล่ะ
ประมุขชิงก้มศีรษะลง เหลือบมองขลุ่ยหยกในมือ ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้น
“ยากที่คุณหนูสามตระกูลกู้จะชื่นชอบ เป็นความโชคดีของขลุ่ยหยกนี้มาก อ่ะ ข้าให้”
เซี่ยวอวี่เซวียนตะลึงงัน
ให้จริงหรือ?
กู้ชูหน่วนยังรับมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจอีก ซ้ำยังกล่าวยกยอปอปั้นว่า“ทุกส่วนของขลุ่ยหยกนี้ ผ่องใสลื่นเงา เป็นขลุ่ยที่ดี”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ อ่านถึง 1174 แล้วรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...