กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 142

“เขาจิตใจดีจนใครเห็นก็นึกสงสาร ปกติแม้แต่มดตัวเดียวเขายังทำใจเหยียบไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดพระเจ้าจึงปล่อยให้คนดีอย่างเยี่ยเฟิงต้องพบเจอกับความยำลำบากขนาดนี้”

“บางทีเราก็อยากให้เขาทิ้งยายไปเสียให้สิ้นเรื่อง ตัวเองจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ แม้แต่ยายของเขายังขอร้องให้เขาทิ้งนางไปเลย แต่เด็กคนนี้ยังดึงดัน ต่อให้ตัวเองต้องเหนื่อยจนสายตัวขาดก็อยากจะทำให้ผู้เป็นยายมีชีวิตที่ดีที่สุด”

ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจของกู้ชูหน่วนจึงหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก

“ท่านรู้หรือไม่ว่าเรือนของเขาอยู่ที่ไหน”

“อยู่ที่ท้ายหมู่บ้านเสี่ยวเหอของเรานี่ละ ครอบครัวเขามีพื้นฐานไม่ดี เงินที่ได้มาทั้งหมดก็ใช้ไปกับการรักษาอาการป่วยของยาย เขาไม่มีเงินสร้างเรือน ผู้ใหญ่บ้านจึงใจดีมอบกระท่อมผุๆ ให้เขาหนึ่งหลัง ใช้เป็นที่บังลมบังฝน”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็ยิ้มและถามว่า “เขาช่วยงานท่านที่นี่ วันหนึ่งท่านให้เงินเขาเท่าไรหรือ”

“เฮ้อ เขาไม่ยอมรับเงินจากข้าด้วยซ้ำ ข้าต้องบังคับ เขาจึงยอมรับเงินจากข้าวันละห้าอีแปะ แต่เขาก็ไม่ได้มาทุกวันหรอกนะ”

เถ้าแก่รีบคืนเงินให้นางและเอ่ยอย่างระวังตัวว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร ถึงเยี่ยเฟิงจะเป็นคนซื่อตรงและจิตใจดี แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ใครจะรังแกได้ง่ายๆ”

กู้ชูหน่วนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ท่านคิดว่าข้าจะทำอะไร ข้าแค่ได้ยินท่านพูดถึงเขาอย่างดีขนาดนั้น ก็เลยอยากซื้อข้าวของไปให้ยายของเขา ก็แค่อยากช่วยเหลือ”

“ช่วยเหลือรึ”

“ก็แค่จะไปเยี่ยมยายของเขา ถ้ายายของเขาต้องการความช่วยเหลืออะไร ข้าอาจจะพอช่วยเหลือได้บ้าง”

เถ้าแก่ถอนใจด้วยความโล่งอกและเกาหัวอย่างอายๆ “ที่แท้แม่นางก็อยากจะทำความดี ขอโทษด้วยที่ข้าเข้าใจเจ้าผิด ข้าจะพาเจ้าไปเอง แต่ข้าขอไม่รับเงินของเจ้านะ”

“รับไปเถิด ครอบครัวของพวกท่านก็ลำบากเหมือนกันนี่นา”