กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 141

“เจ้าอย่ามองว่าเด็กเยี่ยเฟิงคนนี้เป็นคนเย็นชาเลย จริงๆ แล้วเขาเป็นคนจิตใจดีนะ เมื่อหลายเดือนก่อนเขาพายายที่ป่วยใกล้ตายผ่านมาที่หมู่บ้านของเรา เขาท้องร้องด้วยความหิวและไร้เรี่ยวแรง ข้าเห็นแล้วสงสารก็เลยให้หมั่นโถวเขาไปหนึ่งลูก ตอนแรกเขาไม่ยอมรับมัน แต่สุดท้ายเมื่อเห็นว่ายายของเขาหิวจนทนแทบไม่ไหว เขาจึงขอหมั่นโถวหนึ่งลูกไปให้ยายกินอย่างไม่เต็มใจนัก”

“แต่เจ้ารู้หรือไม่ เพียงเพราะข้าให้หมั่นโถวเขาไปหนึ่งลูก ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเขาช่วยงานที่แปลงผักของพวกข้าอย่างดี ทั้งยังซ่อมหลังคาเรือนให้ ตอนที่ลูกสะใภ้ของข้าจะคลอด เขาก็เป็นคนแบกนางพาไปหาหมอตำแย ช่วยชีวิตลูกสะใภ้กับลูกเอาไว้”

กู้ชูหน่วนที่กินบะหมี่อยู่หยุดชะงักไปนิดหนึ่ง

ถ้าเป็นอย่างที่เถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดจริงๆ เยี่ยเฟิงก็จิตใจดีใช่ย่อยทีเดียว

“เยี่ยเฟิงเป็นคนดี เขาไม่เพียงแต่ช่วยพวกข้า แต่ยังช่วยชาวบ้านในหมู่บ้านอีกหลายคน ตราบใดที่เขาพอจะทำได้ เขาจะพยายามทำอย่างเต็มที่ ทุกคนในหมู่บ้านของเราชอบเยี่ยเฟิงกันทั้งนั้น”

“ท่านบอกว่าเขาพายายของเขามาที่หมู่บ้านของพวกท่านเมื่อหลายเดือนก่อน นอกจากยาย เขาไม่มีญาติคนอื่นอีกเลยเหรอ”

เถ้าแก่ส่ายหน้า “ไม่มี ได้ยินมาว่าเขาอาศัยอยู่กับยายแค่สองคนมาตั้งแต่เล็ก ที่บ้านเกิดของเขาเกิดภัยพิบัติ ดังนั้นเขาจึงระหกระเหเร่ร่อนมาถึงหมู่บ้านของพวกเรา ตอนที่เราพบกับเยี่ยเฟิงครั้งแรก เนื้อตัวของเขามีแต่บาดแผลจนน่าตกใจ มีรอยถูกเฆี่ยนกับรอยแผลไฟไหม้หลายต่อหลายที่ ไม่รู้เลยว่าระหว่างทางที่ผ่านมาเขาต้องพบเจออะไรมาบ้าง”

รอยเฆี่ยน?

แผลไฟลวก?

กู้ชูหน่วนนึกถึงตอนที่อยู่ในหอไร้กังวลที่อยู่ๆ ก็มีจิตสังหารพุ่งมาจากเยี่ยเฟิง ตลอดจนการใช้เสียงโจมตีที่รุนแรงด้วยมือเดียวของเด็กหนุ่มเมื่อครู่นี้

นางไม่เชื่อว่าคนธรรมดาจะทำร้ายเขาได้