กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 143

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองพลันเห็นบ้านหญ้าคาตั้งตระหง่านตรงหน้า

สภาพบ้านหญ้าคาคร่ำครึมาก มีเพียงสองห้องนอนเท่านั้น ทั้งยังมีโครงสร้างเอนเอียง ชวนให้กังวลใจว่าจะพังทลายได้ทุกเมื่อ

ทว่าลานบ้านกลับกว้างขวาง ตากสมุนไพรกับผัดดอมเค็มไว้มากมาย

สายตาของกู้ชูหน่วนถูกชราเฒ่าผู้หนึ่งดึงดูด

เป็นหญิงชราที่อายุล่วงเลยหกสิบปี สวมเสื้อที่มีรอยประมากมาย ทว่าซักได้สะอาดสะอ้านยิ่ง

นางกำลังซ่อมผ้าขาดอยู่ เนื่องจากสายตามองไม่ค่อยเห็น จึงใช้สัมผัสมือในการเย็บ ทั้งยังเอามือปิดปากที่ไอค่อกแค่กเป็นบ่อยครั้งด้วย

"คนแก่คนนั้นก็คือยายของเยี่ยเฟิง"

"ขอบคุณท่านอามากเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจ เจ้าเข้าไปเองเถอะ ข้าจะรออยู่ที่นี่ มีอะไรก็เรียกข้าได้"

เถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดอ้อมค้อม ทว่ากู้ชู้หน่วนฟังออกว่า เขาไม่วางใจ จึงเฝ้าจับตามองตรงนี้ เตือนนางว่าอย่าทำอะไรซี้ซั้วกับคุณยายของเยี่ยเฟิง

กู้ชูหน่วนอดส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะไม่ได้

เยี่ยเฟิงมีมนุษยสัมพันธ์ดีจริง ๆ

"คุณยายเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนสนิทของเยี่ยเฟิ่งเจ้าค่ะ ได้ยินเขาเล่าถึงท่านบ่อย ๆ ข้าจึงมาเยี่ยมเจ้าค่ะ"

กู้ชูหน่วนเข้าไปใกล้ ท่านยายเยี่ยจึงจะเห็นผู้มาเยือน ท่านลุกขึ้นด้วยความเลิ่กลั่ก คล้ายกับประหลาดใจที่ได้ยินเสียงของกู้ชูหน่วน

"เจ้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเสี่ยเฟิงหรือ เขายังเคยเล่าเรื่องข้าให้เจ้าฟังด้วยหรือ"

"เจ้าค่ะ พวกเราเจอกันตอนร่วมแข่งขันวิชาการเจ้าค่ะ จากนั้นเขาก็เข้าเรียนในสำนึกศึกษาวังหลวง ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมห้องของข้าเท่านั้น ยังนั่งโต๊ะเดียวกับข้าด้วยเจ้าค่ะ ท่านว่ามีวาสนาต่อกันหรือไม่เจ้าคะ" กู้ชูหน่วนยิ้มเอ่ย

"เชิญแม่นางนั่งเถอะ บ้านพวกข้าไม่ค่อยดี แม่นางอย่าได้เกรงใจเลย"

ใบหน้าท่านยายเยี่ยเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ท่านใช้แขนเสื้อเช็ดเก้าอี้หิน พลางต้อนรับกู้ชูหน่วนอย่างกระตือรือร้น ทั้งยังวิ่งพลุกพล่านเข้าไปเทน้ำให้นางดื่มด้วย โดยมีใจอยากใช้สิ่งที่ดีที่สุดในบ้านต้อนรับขับสู้นาง

"บ้านข้ายากจน ไม่มีแม้กระทั่งใบชาธรรมดา ต้องลำบากแม่นางดื่มแต่น้ำเปล่าแล้ว"

"ท่านยายไม่ต้องยุ่งอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่มาเยี่ยมท่าน อยากพูดคุยกับท่านสักหน่อย ประเดี๋ยวข้าก็จะกลับแล้วเจ้าค่ะ"