กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 144

ท่านยายเยี่ยทอดถอนหายใจหนึ่งเฮือก ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความสงสาร "เขาอยากได้รับความรักจากพ่อแม่แต่เด็ก เขาต้องยืนมองเด็กคนอื่นมีพ่อแม่อย่างอิจฉาเท่านั้น แต่ภายหลังคงกลัวข้าจะเป็นห่วง จึงไม่แสดงความรู้สึกนี้ออกมาอีก แต่ข้ารู้ว่า เขาปรารถนาอยากมีพ่อแม่เพียงใด"

"ท่านไม่ใช่ท่านย่าแท้ ๆ ของเขาหรอกหรือเจ้าคะ"

"ข้าก็อยากได้หลานชายที่เป็นเด็กดีในสายเลือดของตัวเองเหมือนกัน แต่ข้าเป็นคนอาภัพ ลูก ๆตายกันหมดแล้ว"

"ท่านใจดีรับเยี่ยเฟิงมาชุบเลี้ยงหรือเจ้าคะ" กู้ชูหน่วนถามอย่างระมัดระวังถ้อยคำ

ความเจ็บปวดแวบผ่านบนใบหน้าท่านยายเยี่ย คล้ายกับไม่อยากเสวนาหัวข้อนี้ แค่ตอบเรียบ ๆ ว่า "ถือว่าใช่กระมัง ข้าแค่ให้เขากินหมั่นโถวหนึ่งอันเท่านั้นเอง เขาก็มาอยู่กับข้า เด็กคนนี้รู้จักสำนึกในบุญคุณ ดูแลข้ามาตลอด ข้าต้องลำบากตรากตรำเพื่อข้าไม่น้อย"

"ข้าเข้าไปดูในเรือนได้ไหมเจ้าคะ"

"ได้แน่นอน"

ท่านยายเยี่ยอยากพานางเข้าไป ทว่ากู้ชูหน่วนรีบประคองท่านนั่งลง "ดวงตาท่านไม่ดี เดินเหินไม่สะดวก ข้าเข้าไปเองเจ้าค่ะ"

"แค่ก ๆ ๆ ๆ บ้านหลังเล็กเกิน หลังคาก็ต่ำ ข้ากลัวแม่นางจะชนหลังคาเอา"

"ข้าจะระวังเจ้าค่ะ"

สร้างเรือนหลังนี้โดยอัตภาพ จึงมีแค่สองห้อง ห้องด้านในสุดคือห้องที่ท่านยายเยี่ยนอน มีฟางข้าวปูบนเตียงเต็มไปหมด แล้วมีพรมปูทับไว้ ด้านบนสุดคือผ้านวมบางหนึ่งตัว

ด้านนอกเรือนมีเตียงไม้วางไว้หนึ่งตัว ซึ่งไม่มีผ้านวม แค่ปูฟางข้าวแห้งเหือดไว้ไม่กี่ชั้น จากน้้นก็ใช้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งเป็นผ้านวม

เพราะห้องด้านนอกติดกับห้องครัว ดังนั้นจึงยิ่งแลดูซอมซ่อมากขึ้น เมื่อเข้าไปก็ได้กลิ่นฉุนของสมุนไพรจีน

"กลิ่นสมุนไพรแรงมากเจ้าค่ะ ข้าช่วยทำความสะอาดนะเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกนะ เมื่อก่อนบ้านข้าเป็นร้านขายยาสมุนไพร ดมจนชินแล้ว กลิ่นยานี้ไม่เป็นอะไรเลย"

ห้องที่สามารถทะลุออกไปด้านนอกห้องนี้ มีโต๊ะขนาดเล็กหนึ่งตัวกับเก้าอี้สองตัววางไว้ ซึ่งสะอาดสะอ้านมาก และมีกระดาษ พู่กันและแท่นฝนหมึกวางไว้

กู้ชูหน่วนหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่น ซึ่งในนี้มีตัวอักษรที่สวยงามเขียนไว้สองบรรทัด