กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 144

ท่านยายเยี่ยทอดถอนหายใจหนึ่งเฮือก ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความสงสาร "เขาอยากได้รับความรักจากพ่อแม่แต่เด็ก เขาต้องยืนมองเด็กคนอื่นมีพ่อแม่อย่างอิจฉาเท่านั้น แต่ภายหลังคงกลัวข้าจะเป็นห่วง จึงไม่แสดงความรู้สึกนี้ออกมาอีก แต่ข้ารู้ว่า เขาปรารถนาอยากมีพ่อแม่เพียงใด"

"ท่านไม่ใช่ท่านย่าแท้ ๆ ของเขาหรอกหรือเจ้าคะ"

"ข้าก็อยากได้หลานชายที่เป็นเด็กดีในสายเลือดของตัวเองเหมือนกัน แต่ข้าเป็นคนอาภัพ ลูก ๆตายกันหมดแล้ว"

"ท่านใจดีรับเยี่ยเฟิงมาชุบเลี้ยงหรือเจ้าคะ" กู้ชูหน่วนถามอย่างระมัดระวังถ้อยคำ

ความเจ็บปวดแวบผ่านบนใบหน้าท่านยายเยี่ย คล้ายกับไม่อยากเสวนาหัวข้อนี้ แค่ตอบเรียบ ๆ ว่า "ถือว่าใช่กระมัง ข้าแค่ให้เขากินหมั่นโถวหนึ่งอันเท่านั้นเอง เขาก็มาอยู่กับข้า เด็กคนนี้รู้จักสำนึกในบุญคุณ ดูแลข้ามาตลอด ข้าต้องลำบากตรากตรำเพื่อข้าไม่น้อย"

"ข้าเข้าไปดูในเรือนได้ไหมเจ้าคะ"

"ได้แน่นอน"

ท่านยายเยี่ยอยากพานางเข้าไป ทว่ากู้ชูหน่วนรีบประคองท่านนั่งลง "ดวงตาท่านไม่ดี เดินเหินไม่สะดวก ข้าเข้าไปเองเจ้าค่ะ"

แต่งคำโกหกได้ไม่แยบยลเลย

เงินทองมากมายขนาดนั้น ถึงจะไปหาหมอเซียนเทวดารักษา ก็คงใช้เงินไม่หมดในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้หรอก

"แม่นาง ค่ำแล้ว ข้าจะไปต้มโจ๊ก หากไม่รังเกียจก็กินข้าวที่บ้านข้าเถอะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านยาย แต่ข้ากินแล้ว ท่านไม่ต้องลำบากหรอกเจ้าค่ะ ใช่แล้ว ข้าซื้อเสื้อกับอาหารมอบให้ท่าน หวังว่าท่านยายจะไม่รังเกียจนะเจ้าค่ะ"

"ไม่ได้ไม่ได้ ไม่มีผลงานรับผลตอบแทนไม่ได้ ข้าจะเอาของของเจ้าได้เช่นไร"

"ข้าเป็นเพื่อนกับเยี่ยเฟิง เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆของเพื่อนเท่านั้น ไม่ได้เสียเงินมากมายเลยเจ้าค่ะ"

ๆ ๆ ๆ แต่ก็ไม่ได้ วันหลังแม่นางมีเที่ยวบ้านพวกข้าได้เสมอ แต่พวกข้ารับไว้ไม่ได้จริง ๆ