กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 148

แต่พระพันปีและองค์หญิงตังตังแทบกระอักเลือด แทบอดไม่ได้ที่จะสับกู้ชูหน่วนให้ละเอียดเป็นเสี่ยงๆ เพื่อระบายความโกรธแค้น

รับเงินไปก็ว่าหนักแล้ว แต่กลับตรวจสอบของทั้งหมดต่อหน้าพวกเขาทีละหีบๆ นี่แสดงถึงความไม่เชื่อใจพวกเขาใช่หรือไม่?

องค์หญิงตังตังร้อนรนกระวนกระวายใจและอยากให้พระพันปีคืนคำพูดนั้น แต่ก็กลัวว่าจะถูกพระพันปีตบหน้าเข้าอีกครั้ง

แม้แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ทนดูไม่ได้ เขาเดินเข้าไปและพูดกระซิบว่า "แม่สาวอัปลักษณ์ พอได้แล้ว สีหน้าของพระพันปีดูแย่มากแล้ว"

"ยื่นหมูยื่นแมว แลกเปลี่ยนของซึ่งกันและกัน หากไม่ทำการนับให้ละเอียดถี่ถ้วนแล้วเกิดขาดหายไปละก็ ถึงตอนนั้นข้าจะไปร้องทุกข์กับใครล่ะ" นางพูดออกมาอย่างจริงจัง ทุกคนต่างพากันเหงื่อตก

ตายแน่ๆ

ความขัดแย้งระหว่างกู้ชูหน่วนและพระพันปีจะต้องบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน

เป็นเวลานานกว่าที่กู้ชูหน่วนจะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดคำที่พระพันปีได้แต่กัดฟันกรอด "ของเหล่านี้ก็พอจะมีมูลค่าเป็นจำนวนเงินห้าสิบล้านตำลึงได้ แต่ของเหล่านี้ยังต้องนำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินตำลึงมา พระพันปีได้โปรดกรุณามอบให้หม่อมฉันเป็นตั๋วเงินถึงจะถูกต้องเพคะ"

"......"

หากพระนางมีเงิน เช่นนั้นแล้วก็คงไม่ใช้วิธีการรวบรวมเครื่องประดับไข่มุกจำนวนมากนี้ให้ครบตามจำนวนเงินที่ต้องการหรอก เพื่อมอบให้กับนางหรอก?

องค์หญิงตังตังพูดออกมาด้วยความโมโห "กู้ชูหน่วน เจ้าอย่ามากเกินไปนักนะ"

"องค์หญิงพูดเช่นนี้ หม่อมฉันทำเกินไปตรงไหนหรือเพคะ หากพวกท่านไม่ต้องการมอบเงินเหล่านี้ให้กับหม่อมฉัน เช่นนั้นก็ไม่ต้องแลกเพคะ ถึงอย่างไรเสีย หม่อมฉันก็รู้สึกถูกชะตากับหยกจันทร์เสี้ยวชิ้นนั้นอย่างมากเช่นกัน"

"เจ้า......"

พระพันปีส่งสัญญาณให้องค์หญิงตังตังหุบปาก และพระนางเองก็ฝืนยิ้มออกมา "คุณหนูสาม ในเมื่อตอนนี้ก็ตรวจนับตั๋วเงินไปครบแล้ว เช่นนั้นแล้วหยกจันทร์เสี้ยวก็ควรมอบให้กับพวกข้าได้แล้วสิ"

"ไม่มีปัญหาเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันอยากจะถามอีกสักอย่าง พระพันปีจำเป็นต้องแลกหยกจันทร์เสี้ยวกับหม่อมฉันอย่างนั้นหรือเพคะ?"

พระพันปีถอนหายใจ