กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 155

ณ สำนักกฏหมายเจิ้งลี่ว์

เยี่ยเฟิงแต่งกายด้วยผ้ากระสอบและผ้าลินิน ยืนตัวตรงและยืนอยู่ตรงกลางอย่างเงียบๆ เพื่อยอมรับการพิจารณาคดีของสำนักศึกษาหลวง

สีหน้าของเขาซีดเผือดเล็กน้อย โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาได้รับบาดเจ็บหรือเจ็บป่วยกันแน่?

อาจารย์หรงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "เยี่ยเฟิง เจ้าฆ่าหัวหน้าสำนักศึกษาจริงหรือไม่?"

แววตาของเยี่ยเฟิงเด่นชัด เขาตอบออกไปโดยแทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ "ไม่ใช่ขอรับ"

"หนักฐานแน่นหนาเช่นนี้ เจ้ายังกล้าที่จะปฏิเสธ" อาจารย์หรงโยนผ้าโพกศีรษะอันหนึ่งลงมาบนพื้นตรงหน้าของเยี่ยเฟิง

ผ้าโพกศีรษะเป็นผ้าชนิดหยาบกระด้าง ซึ่งเขาเคยสวมใส่ก่อนที่จะเข้ามาเรียนที่สำนักศึกษาหลวง

และในสำนักศึกษาหลวงแห่งนี้ ก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสวมผ้าโพกศีรษะที่เก่าโทรมเช่นนี้

"วันนี้กู้ชูหน่วนฉีกแขนเสื้อของเจ้าจนชำรุดและฉีกผ้าโพกศีรษะของเจ้าจนขาด ตอนที่เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าก็ได้เปลี่ยนผ้าโพกศีรษะไปด้วยเช่นกัน ผ้าโพกศีรษะที่เจ้าใส่ในตอนนั้นก็คืออันนี้"

เยี่ยเฟิงยืนหลังตรงราวกับต้นไผ่สีเขียวที่อ่อนโยนเมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของพวกเขา แต่เขากลับเม้มปากแน่นและไม่ตอบคำถาม

เมื่อเห็นการแสดงออกของเยี่ยเฟิง ทุกคนต่างก็ยิ่งคิดว่าหัวหน้าสำนักศึกษาถูกสังหารโดยเยี่ยเฟิง

อาจารย์หรงรู้สึกใจสลาย "หัวหน้าสำนักศึกษาดีกับเจ้าเช่นนี้ แถมยังมอบไข่มุกเหวินหยวนที่เขารักมากที่สุดให้กับเจ้า ทำไมเจ้ากลับใจดำอำมหิตฆ่าหัวหน้าสำนักศึกษาลงได้ จิตใจของเจ้าทำด้วยอะไร?"

เยี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดและมือของเขาประสานกันแน่น

อาจารย์สวีก็ทนดูต่อไปไม่ได้ มือของเขาสั่นและเขาไม่สามารถพูดประโยคที่สมบูรณ์ได้เป็นเวลานาน

"เยี่ยเฟิงนะเยี่ยเฟิง เสียดายที่ข้าอุตส่าห์ให้ความสำคัญกับเจ้า นึกไม่ถึงงเลยว่าแม้แต่หัวหน้าสำนักศึกษา เจ้าก็ยังสามารถฆ่าได้ลงคอ เขาปฏิบัติต่อเจ้าเป็นเหมือนหลานแท้ๆ ของเขาเลยนะ"

"ข้าพูดไปก่อนหน้านี้แล้วว่าเยี่ยเฟิงเป็นเพียงเด็กยากจนคนหนึ่งที่ไม่มีความรู้ความสามารถและพรสวรรค์มากมายเช่นนั้น การที่เขามาที่สำนักศึกษาหลวงนั้นจะต้องมีจุดประสงค์อื่นอย่างแน่นอน พวกเจ้ากลับไม่เชื่อคำพูดของข้า"

หากเขาเป็นสามัญชนคนธรรมดาจริงๆ ละก็ เขาจะมีความรู้ความสามารถในด้านการดีดฉิน หมากรุก บทกวี การประดิษฐ์อักษรและการวาดภาพได้อย่างไร?