กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 154

หัวหน้าสำนักศึกษาล้มลงบนกองเลือด ดวงตาทั้งสองของเขาเบิกกว้างราวกับรู้ความลับสำคัญบางอย่าง เขานอนตายตาไม่หลับ เพราะถูกมีดแทงเข้าบนคอ

จากที่ดู หอเก็บสะสมตำราแล้วไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใด ๆ หากเดาไม่ผิด คาดว่าเป็นฝีมือของผู้ที่ไว้วางใจหรือผู้ที่มิอาจระวังได้เลย

อาจารย์หรงตะโกน “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่มีคนเฝ้าเวรหอเก็บสะสมตำราเลยอย่างนั้นรึ? วิทยายุทธของหัวหน้าสำนักศึกษายอดเยี่ยมเพียงนั้น จะถูกแทงด้วยมีดง่าย ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร”

คนใช้ที่เฝ้าหอเก็บสะสมตำราขาสั่นพร้อมกับกล่าวว่า “ทูล…ทูลอาจารย์หรงพ่ะย่ะค่ะ หลังจากที่หัวหน้าสำนักมาที่หอเก็บสะสมตำราแล้ว ท่านบอกยิ่งค่ำหมอกยิ่งหนา ให้พวกข้ามิต้องเฝ้าเวร ให้กลับไปพักผ่อนเสีย พวกข้า…พวกข้าเลยกลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

“เลอะเลือนไปหมดแล้ว หัวหน้าสำนักให้พวกเจ้ากลับ พวกเจ้าก็กลับเลยงั้นหรือ? พวกเจ้าไม่รู้จักเฝ้าอยู่ห่าง ๆ อย่างนั้นรึ”

เห็นว่าอาจารย์หรงพิโรธ อาจารย์สวีก็กล่าวเสริม “จิตใจหัวหน้าสำนักนั้นดีงาม แต่ก่อนแต่ไรท่านก็มักสั่งให้คนใช้ที่เฝ้าเวรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ ท่านเองก็อย่าโทษพวกเขาเลย”

หลังจากที่ท่านอาจารย์ซั่งกวนนำศพของหัวหน้าสำนักศึกษาไปตรวจสอบก็ถามอย่างเคร่งขรึม

“เกิดอันใดขึ้นเมื่อครู่ บอกข้ามาให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ…ช่วงเวลาพลบค่ำ เยี่ยเฟิงได้เข้าไปหอเก็บสะสมตำรา บอกว่าคืนนี้หัวหน้าสำนักเรียกมาพบที่หอเก็บสะสมตำรา พอช่วงค่ำหัวหน้าสำนักศึกษาก็มาถึงหอเก็บสะสมตำราและให้พวกข้ากลับไปพักผ่อนเสีย แต่เพราะเหตุการณ์ลอบสังหารคุณหนูสามตระกูลกู้ พวกข้าจึงมิกล้ากลับไปพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่จะนัดกันไปปลดทุกข์ที่กระท่อมเท่านั้น พอกลับมาก็ได้ยินเสียงทะเลาะดังออกมาจากหอเก็บสะสมตำราพ่ะย่ะค่ะ จากนั้น พวกข้าก็เห็นเยี่ยเฟิงหนีออกไปทางหน้าต่าง ฝีเท้าของเยี่ยเฟิงรวดเร็วราวกับวิญญาณ ทั้งสีหน้าของเขาก็ดูเย็นชามาก มากเสียจนพวกข้าคิดว่าเจอผีเข้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หลังจากนั้น หอเก็บสะสมตำราก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ พวกข้าเองก็มิรู้ว่าหัวหน้าสำนักกลับไปหรือยัง แต่ก็รวบรวมความกล้าเปิดประตูเข้าไป มิอาจคาดคิด…มิอาจคาดคิดว่าท่านหัวหน้าสำนักจะนอนอยู๋บนกองเลือด และถูกแทงเข้าที่คอด้วยมีดเช่นนั้น ฮือ ๆ…”

อาจารย์หรงเตะเขาล้มลงโดยตรง “ไปปลดทุกข์แค่นี้ พวกเจ้ายังต้องนัดกันด้วยอย่างนั้นรึ? เช่นนั้น พวกเจ้าจะนัดกันไปตายหรือไม่”

“อาจารย์หรง พวกข้าสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อาจารย์สวีห้ามอาจารย์หรงไว้ “ดูท่านสิ แก่ปานนี้แล้ว นิสัยใจคอยังคงโหดร้ายเช่นนี้”

“หัวหน้าสำนักศึกษาถูกฆ่า ข้าจะไม่โหดร้ายได้อย่างไรกัน?”