กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 153

กู้ชูหน่วนแบ่งเม็ดยาออกเป็นสองส่วน และกินลงไปครึ่งเม็ด จากนั้นก็บดอีกครึ่งหนึ่งทาลงบนใบหน้า

นางส่องกระจกและเห็นตุ่มหนองบนใบหน้าค่อย ๆ หายไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะไม่น่ารังเกียจแล้ว และผิวก็เรียบเนียนขึ้นมาก

เหลือเพียงรอยแผลอันน่ากลัวที่ตัดขวางกันไปมาเหมือนเนินเล็ก ๆ เท่านั้น

หากรอยแผลเป็นเหล่านี้ไม่หายไป ใบหน้าของนางก็คงจะดูน่ากลัวและน่าเกลียดมากยิ่งขึ้น

"ดูเหมือนว่าต้องหาหญ้านรกให้พบโดยเร็ว"

กู้ชูหน่วนผลักประตูอย่างหงุดหงิดและสูดอากาศบริสุทธิ์

เดิมทีนางมีความหวังเพียงเล็กน้อยว่าการใช้สมุนไพรน้อยลงจะไม่เป็นอันตราย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะคิดในแง่ดีมากเกินไป

“แม่สาวอัปลักษณ์ ในที่สุดก็เจอเจ้าแล้ว เจ้ามาหลบทำอะไรอยู่ตรงนี่？ใกล้ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องกลับไปที่จวนหานอ๋องแล้ว หากเทพแห่งสงครามตัดขาของเจ้าจริง ๆ จะทำอย่างไร？"

เขากล้าตัดหรือ？

เว้นแต่ว่าเขาไม่อยากจะถอนพิษแล้ว

กู้ชูหน่วนยืดตัวอย่างเกียจคร้านและพูดเบา ๆ "เย็นมากแล้ว เจ้าบาดเจ็บอยู่ ทำไมถึงยังไม่กลับไปพักผ่อนอีก？"

"ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเจ้าหรือ ผู้หญิงเช่นเจ้าไม่น่าไว้ใจ

กู้ชูหน่วนจับไหล่ของเขาและหัวเราะแหะ ๆ "เจ้ากลัวว่าข้าจะกลับไปไม่ทันก่อนมืด แล้วจะถูกเยี่ยจิ่งหานตัดขาทั้งสองข้าง หรือเจ้ากลัวว่าข้าจะเจอกับมือสังหาร หรือว่าเจ้ากลัวว่าข้าจะไปที่หอไร้กังวล แล้วไม่พาเจ้าไปด้วย？"

เซี่ยวอวี่เซวียนผลักมือของนางออก

สองประโยคแรกคล้ายกัน แต่ประโยคหลังคืออะไร？

"ข้าจะไปส่ง กลับไปพร้อมกันเถอะ"

"จะรีบร้อนอะไรนักหนา คืนนี้หัวหน้าสำนักศึกษานัดเจอกับเยี่ยเฟิงที่ห้องเก็บตำราไม่ใช่หรือ？ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยกันเสร็จแล้วหรือไม่ เราไปประสมโรงกันเถอะ"

"เจ้ายังจะไปอีกหรือ เจ้าไม่กลัวว่าหากเทพแห่งสงครามโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้วตัดขาของเจ้าหรือ"

"ตอนนี้ยังไม่ตัดไม่ใช่หรือ？ไปกันเถอะ"

กู้ชูหน่วนคว้าคอเสื้อของเขาแล้วลากไปที่ห้องเก็บตำรา

เซี่ยวอวี่เซวียนขัดขืน