กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 152

นานมากแล้วที่ไม่รู้ว่าใครตะโกนว่าเป็นฉินที่ไพเราะ และดึงดูดความสนใจของทุกคนกลับคืนมา

ทุกคนต่างมองไปที่เยี่ยเฟิงด้วยความประหลาดใจ

ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม และดีดฉินได้ไพเราะเช่นนี้

ผู้คนในสำนักศึกษาต่างกระซิบกระซาบ

"เมื่อเปรียบเทียบการดีดฉินของเยี่ยเฟิงกับท่านอาารย์ซั่งกวน พูดได้ว่ากินกันไม่ลง"

"ไม่จริง ข้าไม่เคยได้ยินใครดีดฉินได้กินใจผู้คนมากขนาดนี้มาก่อน เมื่อได้ยินก็ทำให้ข้าใจสลาย ทำไมเสียงฉินของเขาถึงได้เศร้าเช่นนี้"

"ข้าคิดว่าคุณหนูรองตระกูลกู้ดีดฉินได้ไพเราะมาก แต่มื่อเทียบกับเยี่ยเฟิงแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว น่าเสียดายที่ในการชุมนุมแข่งขันวิชาการไม่มีการแข่งขันดีดฉิน ไม่เช่นนั้นเยี่ยเฟิงจะต้องชนะอย่างแน่นอน"

สีหน้าของกู้ชูหน่วนหม่นหมอง

นางถูกตัดสิทธิ์จากการชุมนุมแข่งขันวิชาการ เดิมทีนางต้องการสร้างชื่อเสียงในเมืองหลวงให้ตัวเอง ไม่คิดเลยว่าจะถูกเยี่ยเฟิงบดขยี้

เขาเป็นแค่ปัญญาชนที่ยากจน ทำไมถึงดีดฉินได้ไพเราะเช่นนั้น？

แต่ก่อนไม่ว่านางจะยืนอยู่ที่ใด นางก็จะเจิดจรัสที่สุด แต่ตอนนี้นางถูกเปรียบเทียบครั้งแล้วครั้งเล่า

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าการมีอยู่ของนางจะหายไป

อาจารย์หรงมองไปที่เยี่ยเฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ไม่ว่าเยี่ยเฟิงจะดีดฉิน เล่นหมากรุก ประดิษฐ์ตัวอักษร หรือวาดภาพ เขาก็เป็นเลิศในทุกด้าน และเมื่อเทียบกับอาจารย์แล้ว เขาเก่งกว่ามาก เกรงว่าในสำนักศึกษาจะมีเพียงอาจารย์ซั่งกวนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะสอนเขา ส่วนคนอื่น ๆ เทียบกับเขาไม่ได้เลย แล้วจะสอนเขาได้อย่างไร？

อาจารย์ซั่งกวนก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ดวงตาคู่นั้นมีรอยยิ้มจาง ๆ และมองไปที่เยี่ยเฟิง อย่างพินิจพิจารณา

เยี่ยเฟิงกลับมานั่งที่เดิม กู้ชูหน่วนยกนิ้วให้และชมว่า "ดีดฉินได้ไพเราะยิ่งนัก"

เยี่ยเฟิงยกเปลือกตาขึ้นและไม่ได้ตอบกลับ