กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 163

รอยแผลเป็นเหล่านั้นน่าตกใจ ชิ้นส่วนของเนื้อและเลือดถูกกัดจนเละเป็นชิ้นๆ ในหลายตำแหน่ง

บริเวณหน้าอกถึงท้องไหม้เกรียม แม้แต่กระดูกก็เผยออกมาให้เห็น ซึ่งมีเลือดอาบเต็มไปหมด

บริเวณหน้าท้องของเขายังมีมีดห้าถึงหกด้ามเสียบกลับด้านอยู่ มีดนั้นสามารถเจาะลึกเข้าไปในกระดูกและเลือดก็ค่อยๆ หยดจากปลายมีด

นอกจากนี้ ร่างกายของเขายังถูกมัดเอาไว้และยังมีบาดแผลจากแส้ทุกชนิด บาดแผลจากไม้ บาดแผลจากดาบ และทั้งร่างกายแทบไม่มีบริเวณไหนเลยที่ที่ไม่มีบาดแผล

และสิ่งที่ทำให้กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนตกตะลึงมากที่สุดก็คือ

นอกเหนือจากรอยแผลเหล่านี้แล้ว ยังมีรอยแผลเป็นคลุมเครือต่างๆ บนร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา ใบหน้าของเขาซีดเผือดและผมของเขายุ่งเหยิง เมื่อมองแวบแรกก็รู้ว่าเขาถูกกระทำชำเราดูถูกเหยียดหยามมา

โมโห

โมโหอย่างมาก

กู้ชูหน่วนแทบจะใช้กำลังทั้งหมดของนางเพื่อไม่ให้ตัวเองโมโหจนระเบิดออกมา

ลมหายใจของพวกเขานั้นแรงเกินไป

เยี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้น ความตกใจและความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตาอันเจ็บปวดของเขา

เมื่อพระจันทร์เต็มดวง ไม่มีกลุ่มก้อนเมฆ แสงจันทร์สาดส่องลงมา แม้ไม่อาจส่องสว่างทุกสิ่ง แต่ยังสามารถมองเห็นกันและกันได้อย่างชัดเจน

เยี่ยเฟิงรีบปกปิดร่างกายที่เผยออกมาให้เห็นและขดตัวเป็นวงกลม ดูเหมือนเขาไม่ต้องการให้ใครเห็นเขาทั้งหมดในตอนนี้ และไม่กล้าหันไปมองพวกเขา

แต่เสื้อผ้าบนร่างกายของเขานั้นมีน้อยเกินไป ไม่ว่าเขาจะปกปิดอย่างไร ก็ไม่สามารถปกปิดส่วนที่เปิดเผยและโผล่ออกมาได้

"เยี่ยเฟิง......"

ลำคอของเซี่ยวอวี่เซวียนราวกับสำลักก้างปลา และคำพูดนับพันคำก็กลายเป็นเป็นเพียงคำว่าเยี่ยเฟิงคำเดียว

เขาต้องการเดินเข้าไปเพื่อประคองเขา

แต่เยี่ยเฟิงกลับถอยหลังไปไม่หยุด โดยกลัวว่าจะสัมผัสกับเขา