กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 163

ในที่สุดกู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนก็เห็นคนที่เดินมาชัดเจนขึ้น

แต่ทว่า ร่างกายของพวกเขากลับสั่นสะท้าน รูม่านตาหดลงอย่างรุนแรง ดวงตาที่ชัดเจนเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อและสะพรึงกลัว แม้แต่ร่างกายก็สั่นสะท้านตามไปด้วย

คือเยี่ยเฟิง

กลับกลายเป็นเยี่ยเฟิง

เพียงแต่เยี่ยเฟิงในตอนนี้ไม่ดูเย็นชา เงียบขรึมและเย่อหยิ่งเหมือนแต่ก่อน

เขาในตอนนี้นั้น ไม่มีภาษาใดในโลกที่สามารถอธิบายความทุกข์ทรมานของเขาได้

เขาใช้มือข้างหนึ่งกำท้องที่เปื้อนเลือดแน่น มืออีกข้างหนึ่งดูเหมือนจะหักลง ทำได้เพียงแนบพิงไปที่ต้นไม้ใหญ่ เสียงหอบดัง ราวกับมีเพียงแค่การแนบพิงไปที่ต้นไม้เท่านั้น ที่จะทำให้เขาสามารถทนฝืนพยุงร่างกายของตัวเองไม่ให้ล้มลงได้

เมื่อมองไปที่ลำตัวของเขา

เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่น่าสยดสยองและน่าสะพรึงกลัว

รอยแผลเป็นเหล่านั้นน่าตกใจ ชิ้นส่วนของเนื้อและเลือดถูกกัดจนเละเป็นชิ้นๆ ในหลายตำแหน่ง

บริเวณหน้าอกถึงท้องไหม้เกรียม แม้แต่กระดูกก็เผยออกมาให้เห็น ซึ่งมีเลือดอาบเต็มไปหมด

บริเวณหน้าท้องของเขายังมีมีดห้าถึงหกด้ามเสียบกลับด้านอยู่ มีดนั้นสามารถเจาะลึกเข้าไปในกระดูกและเลือดก็ค่อยๆ หยดจากปลายมีด

นอกจากนี้ ร่างกายของเขายังถูกมัดเอาไว้และยังมีบาดแผลจากแส้ทุกชนิด บาดแผลจากไม้ บาดแผลจากดาบ และทั้งร่างกายแทบไม่มีบริเวณไหนเลยที่ที่ไม่มีบาดแผล

และสิ่งที่ทำให้กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนตกตะลึงมากที่สุดก็คือ

นอกเหนือจากรอยแผลเหล่านี้แล้ว ยังมีรอยแผลเป็นคลุมเครือต่างๆ บนร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา ใบหน้าของเขาซีดเผือดและผมของเขายุ่งเหยิง เมื่อมองแวบแรกก็รู้ว่าเขาถูกกระทำชำเราดูถูกเหยียดหยามมา

โมโห

โมโหอย่างมาก

กู้ชูหน่วนแทบจะใช้กำลังทั้งหมดของนางเพื่อไม่ให้ตัวเองโมโหจนระเบิดออกมา

ลมหายใจของพวกเขานั้นแรงเกินไป

เยี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้น ความตกใจและความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตาอันเจ็บปวดของเขา

เมื่อพระจันทร์เต็มดวง ไม่มีกลุ่มก้อนเมฆ แสงจันทร์สาดส่องลงมา แม้ไม่อาจส่องสว่างทุกสิ่ง แต่ยังสามารถมองเห็นกันและกันได้อย่างชัดเจน

เยี่ยเฟิงรีบปกปิดร่างกายที่เผยออกมาให้เห็นและขดตัวเป็นวงกลม ดูเหมือนเขาไม่ต้องการให้ใครเห็นเขาทั้งหมดในตอนนี้ และไม่กล้าหันไปมองพวกเขา