กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 254

"ใช่" หนึ่งคือ เขาทนดูไม่ได้ที่เห็นสัตว์เหล่านั้นต้องถูกฆ่าตายอย่างทารุณและอีกหนึ่งเหตุผลก็คือ เขาทำเพื่อเป็นการสั่งสมบุญให้กับพ่อแม่ของเขา ฉะนั้นเขาไม่กินเนื้อสัตว์เลยตั้งแต่เล็กจนโต นอกจาก.....

นอกเสียจากว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้จะบังคับให้เขากิน

อาหารเหล่านี้ถูกปากของอัครมเหสีฉู่อย่างมาก พระองค์รับประทานไปเป็นจำนวนมาก

เยี่ยเฟิงยิ้มและกล่าวว่า "ข้ายังต้มข้าวต้มมาอีกหนึ่งถ้วย ฮูหยินลองทานดูสิ ช่วยให้อุ่นท้องได้"

"จริงหรือ"

ข้าวต้มนี้ทำมาจากข้าวฟ่าง ลูกเดือยและถั่วแดง ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำออกมาได้ช่างอร่อยถูกปากเช่นนี้ ไม่หวานและไม่เอียน

"คุณชายอายุยังน้อยเช่นนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าฝีมือการทำอาหารจะดีเลิศเพียงนี้ อนาคตหากใครได้แต่งงานกับเจ้าไปแล้ว ต้องมีความสุขและโชคดีมากอย่างแน่นอน"

รอยยิ้มของเยี่ยเฟิงก็จางหายไป

เขาดูสกปรกโสมมเช่นนั้น เขาจะคาดหวังว่าจะได้แต่งงานมีลูกได้เช่นไร

เดิมทีเขาเรียนการทำอาหารก็เพียงเพื่อสามารถทำอาหารง่ายๆ เพื่อเลี้ยงดูตัวเองก็เท่านั้น

เยี่ยเฟิงคีบเต้าหู้ขึ้นมาชิ้นหนึ่งและต้องการจะวางเข้าไปในถ้วยของพระองค์ แต่กลับไม่กล้าที่จะวางลงไป สุดท้ายจึงวางเข้าไปในถ้วยของตัวเอง

สามารถได้ร่วมรับประทานอาหารกับแม่แท้ๆ ของเขานั้น นับว่าเป็นเรื่องที่มีความสุขมากที่สุดแล้วในชีวิตของเขา เขาพึงพอใจแล้ว

ทันใดนั้นในถ้วยของเขาก็มีเห็ดเพิ่มเข้ามาหนึ่งชิ้น เสียงที่อ่อนโยนของอัครมเหสีฉู่ดังขึ้นใกล้ๆ หูของเขา

"เจ้าดูซูบผอมเหลือเกิน เจ้าก็ควรกินเยอะๆ นะ"

นอกจากเห็ดหนึ่งชิ้นแล้ว อัครมเหสีฉู่ยังตักข้าวให้เขาอีกหนึ่งถ้วย

รอยยิ้มของพระองค์นั้นดูจริงใจและเป็นกันเอง ไม่มีทีท่าของอัครมเหสีที่ดูสูงส่งเย่อหยิ่งเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกได้ถึงท่านแม่ที่ใจดี "รีบกินเข้าสิ เย็นแล้วก็ไม่อร่อยแล้วนะ"