กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 255

"เด็กโง่ แม้นอารมณ์ไม่ดีปานใดก็ไม่ควรกัดมือของตัวเอง"

"ขอรับ" เยี่ยเฟิงอ้าปากเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"เรียบร้อยแล้ว ช่วงนี้อย่าพึ่งสัมผัสน้ำ อีกไม่กี่วันคงหายดี"

เยี่ยเฟิงมองมองผ้าพันแผลเต็มสองมือตัวเอง ความตื้นตันใจพลันผุดขึ้นมา

เขาอยากบอกว่า เมื่อเทียบกับบาดแผลเมื่อก่อน อาการเช่นนี้ไม่เรียกว่าบาดแผลหรอก และไม่ต้องเป็นห่วงเขาด้วย

ทว่าเขาไม่กล้าเอื้อนเอ่ย ได้แต่ขานรับว่าขอรับอย่างเชื่อฟัง

อัครมเหสีฉู่เก็บหีบยาขึ้นมา ทว่าไม่ระวัง หีบยาไปปัดแขนเสื้อของเยี่ยเฟิงเข้า จากนั้นก็เผยรอยแผลเต็มแขนเยี่ยเฟิง

ที่แขนมีทั้งรอยลวก รอยเฆี่ยน รอยจากโลหะของร้อน รอยกระบี่และรอยง้างผสมปนเปกัน และมีหลายจุดที่ถูกกัดเนื้อทิ้ง เรียกได้ว่าหาจุดเรียบ ๆ ไม่เจอเลย

อัครมเหสีฉู่กับซิ่งเอ๋อร์ต่างพากันสูดลมหายใจเย็นเข้า สีหน้าซีดขาวในบัดดล

เยี่ยเฟิงรีบดึงแขนเสื้อลงอย่างลุกลน แววตาเย็นยะเยือกไม่ได้นิ่งเฉยอีกต่อไป

เขาไม่รู้ว่าอัครมเหสีฉู่เห็นรอยแผลบนแขนของตนหรือไม่ ได้แต่อธิบายอย่างร้อนรนว่า "ข้าเป็นคนหนังหนา แผลพวกนี้......"

ซิ่งเอ๋อร์แย่งเขาพูดกะทันหัน "โอ้สวรรค์ ท่านเป็นใครกันแน่เจ้าค่ะ เหตุใดจึงมีรอยแผลมากมายเยี่ยงนี้?"

อัครมเหสีฉู่เห็นเยี่ยเฟิงหน้าเปลี่ยนสี จึงรีบปรับอารมณ์ของตน ก่อนจะพูดเฉไฉไปเรื่องอื่น เพื่อไว้หน้าเยี่ยเฟิง

"ร่างกายคุณชายน้อยมีรอยฟันมากจริงแท้ วันหน้าแม้นจะเสียใจหรือโมโหเพียงใดก็อย่าได้กัดอีก เจ้าทำตัวพิรี้พิไรอะไรแถวนี้ ไยไม่ถอยไปอีก"

"ฮูหยิน เขาไม่เพียงมีรอยฟันเท่านั้น เขา......"

"เจ้านี้ไร้มารยาทขึ้นทุกวัน เวลาเจ้านายพูดคุย เจ้ามีสิทธิ์พูดแทรกเสียที่ไหน หากยังไม่ถอยลงไป วันหลังก็ไม่ต้องมาปรนนิบัติข้าแล้ว"

ซิ่งเอ๋อร์รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง

วันนี้พระนางทรงพระพิโรธนางหลายหนแล้ว

หากยังไม่ถอย ถ้าเกิดพระนางไม่ต้องการนางขึ้นมา แล้วนางจะทำเช่นไรดี?

ซิ่งเอ๋อร์ไม่กล้าชักช้า ย่อกายคำนับเสร็จก็พาใบหน้าซีดเผือดของตนไปยืนรอในบริเวณที่ไกลออกไป