กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 256

"แล้วครอบครัวเจ้ายังมีใครอีก?"

"ข้าเป็นเด็กกำพร้าขอรับ ไร้บิดามารดาแต่เด็ก"

ได้ยินคำว่าเด็กกำพร้า หัวใจอัครมเหสีฉู่คล้ายกับถูกบีบ

"เด็กที่น่าสงสาร แล้วเจ้าเติบโตได้เยี่ยงใด?"

"ข้ามีวาสนาดีได้เจอคนจิตใจงามหลายคน พวกเขาชุบเลี้ยงข้าจนเติบใหญ่ขอรับ ข้ายังมีท่านยายอีกหนึ่งคน ถึงแม้ท่านจะตาบอด แต่ก็เอ็นดูข้าเหมือนหลานแท้ ๆ เลยขอรับ"

เยี่ยเฟิงคลี่ยิ้ม ซึ่งรอยยิ้มระคนคราบน้ำตาไว้นิด ๆ ชวนให้ยิ่งสงสารมากขึ้น

ถ้าวาสนาดี ไหนเลยจึงมีแต่รอยแผลมากมายปานนั้น รอยแผลที่แขนเขามีทั้งเก่าและใหม่ ซึ่งไม่รู้ว่ารอยแผลเก่าจึงเกิดขึ้นปีไหน

เด็กคนนี้......

ต้องลำบากยากเข็ญตั้งแต่วัยเยาว์แน่แท้

"ข้าก็มีบุตรชายหนึ่งคน แต่เสียดาย วันที่คลอดก็ถูกคนอื่นแย่งชิงไปเสียแล้ว ข้า......ข้ายังไม่ทันอุ้มเขาแม้แต่ครั้งเดียว หากเขายังมีชีวิตอยู่ก็น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าแหละ" อัครมเหสีฉู่ปาดน้ำตาออก

เยี่ยเฟิงกำหมัดโดยที่ไม่ให้อัครมเหสีฉู่เห็น เขาพยายามข่มอารมณ์ให้สงบ ทว่าฟันก็ยังคงสั่นเทาอยู่ดี

"เหตุใด......เหตุใดจึงถูกแย่งชิง?"

"ไม่รู้"

นี่คือความเจ็บปวดทั้งชีวิตของพระนาง

พระองค์ไม่รู้ว่าคนที่ชิงตัวลูกมีวัตถุประสงค์เพื่ออำนาจของจักรพรรดิ หรือเพื่อแก้แค้นพวกนาง

ถ้าหากแก้แค้นพวกพระองค์ เวลาสิบแปดปีก็น่าจะเพียงพอแล้ว

แต่ถ้าเพื่ออำนาจจักรพรรดิ ของเพียงเขามีฝีมือประคองรัฐฉู่ ขอเพียงคืนบุตรชายให้แก่พระองค์ พวกพระองค์ก็จะพิจารณาเรื่องสละบัลลังก์

แต่ก็ไม่มีเลย.......

ผู้ที่แย่งหลินเอ๋อร์ของพระองค์ สิบแปดปีมานี้ไม่เคยโผล่หน้าให้เห็น ยิ่งไม่เคยเรียกร้องอันใด

"หากบุตรชายของท่านรู้ว่าท่านคิดถึงเขามาก เขาคงปลื้มใจมากขอรับ"

นางลูบคางอย่างเคยชิน

สตรีผู้นี้ตกลงเป็นผู้ใดกันน่ะ?

ปกติเยี่ยเฟิงเป็นคนเงียบ ไม่ชอบพูดจา ไม่ชอบเข้าใกล้คนแปลกหน้า แล้วเหตุใดจึงทำอาหารให้นางกิน ทั้งยังสมัครใจคุยสัพเพเหระกับนางมากมายอีก?

หรือว่า......

สตรีผู้นี้คือมารดาผู้ให้กำเนิดเยี่ยเฟิง?

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเป็นไปได้

"ฝูกวง เจ้าไปสืบดูว่าสตรีผู้นี้เป็นใคร"

"นายท่าน นางคือพระมเหสีของรัฐฉู่ จักรพรรดิฉู่มีนางเพียงคนเดียว และรักนางมากด้วย พวกเขามีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน แต่พึ่งคลอดออกมาก็ถูกคนแย่งชิงไปเสียแล้ว บัดนี้ยังไม่รู้ว่าบุตรชายจะเป็นตายร้ายดียังไง"

"องค์ชายแห่งรัฐฉู่ถูกแย่งชิงไป อัครมเหสีฉู่ก็วิปลาส แต่ต่อมามีราชครูรักษาอาการจนหายดี จากนั้นนางก็ไปบำเพ็ญศีลภาวนาในวัดไป๋อวิ๋นสิบปี เพราะคิดถึงบุตรเกินเหตุ นางถึงขั้นล้มป่วยเจียมตายหลายครั้ง จักรพรรดิฉู่มีงานรัดตัว ไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนตลอด จึงใช้อำนาจบีบบังคับให้อัครมเหสีฉู่กลับรัฐฉู่"