กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 257

“แต่ทุกๆ ปีอัครมเหสีฉู่ยังคงเสด็จมาพำนักที่วัดไป๋อวิ๋นเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่เรื่องที่ว่าทำไมต้องเป็นวัดไป๋อวิ๋นนั้นข้าน้อยมิทราบ ข้าน้อยรู้เพียงแต่ว่าเหล่าขุนนางในรัฐฉู่พยายามแนะนำให้จักรพรรดิฉู่ยอมรับพระสนมอื่นมาตลอด แต่จักรพรรดิฉู่ทรงปฏิเสธ”

“รักขนาดนั้นเชียวหรือ บังเอิญไปไหม”

ถ้าเยี่ยเฟิงเป็นโอรสของอัครมเหสีฉู่จริงๆ เช่นนั้นเยี่ยเฟิงก็เป็นองค์ชายนะสิ ทั้งยังเป็นองค์ชายเพียงพระองค์เดียวของรัฐฉู่ เป็นว่าที่จักรพรรดิแห่งรัฐฉู่ในอนาคต

ไม่...

ไม่สิๆ

ถ้าอัครมเหสีฉู่เป็นพระมารดาของเยี่ยเฟิงจริงๆ เยี่ยเฟิงซึ่งได้รับความอัปยศอดสูมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เขาจะกล้าออกไปแสดงตัวได้อย่างไร

ถ้าอัครมเหสีฉู่เป็นคนธรรมดา บางทีเยี่ยเฟิงอาจจะกล้าแสดงตนกับพระองค์

แต่อัครมเหสี...

สถานะนี้สูงส่งเกินไป ด้วยลักษณะนิสัยที่ชอบห่วงใยคนอื่นของเยี่ยเฟิง เขาจะไม่มีทางแสดงตนแน่นอน

กู้ชูหน่วนได้แต่หวังว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาจะเป็นเพียงคนธรรมดา

ณ ศาลาบงกช

อัครมเหสีฉู่กับเยี่ยเฟิงกำลังพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน

อัครมเหสีฉู่สั่งให้คนไปนำหีบใบใหญ่มาให้ หีบนั้นดูเหมือนหีบสมบัติของพระองค์ หลังจากลูบไล้ไปมาอยู่ครู่หนึ่งพระองค์จึงค่อยๆ เปิดฝาออก

ภายในหีบมีเสื้อผ้าอยู่หลายชุด

เสื้อผ้าแต่ละชิ้นถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีไว้พร้อมสำหรับทุกฤดูกาล

พระองค์ตรัสว่า “ทุกปีข้าจะตัดเย็บเสื้อผ้าแปดชิ้นสำหรับหลินเอ๋อร์ลูกของข้า ใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ฤดูละสองชุด แล้วยังมีรองเท้าด้วย เมื่อกาลเวลาผ่านไปจึงมีของเหล่านี้สะสมอยู่หลายหีบ หีบนี้คือเสื้อผ้าที่ข้าทำไว้เมื่อสองปีที่ผ่านมา เจ้าลองดูสิว่าพอดีตัวเจ้าหรือไม่ ข้าจะมอบให้เจ้า”

น้ำตารื้นที่ขอบตาของเยี่ยเฟิง

ไม่ต้องพูดถึงว่าเนื้อผ้าของอาภรณ์เหล่านี้จะเลิศล้ำหรือมีสัมผัสที่อ่อนนุ่มแค่ไหน แค่ฝีมือเพียงอย่างเดียวไร้ที่ติมากแล้ว

เสื้อผ้าพวกนี้... เป็นของที่แม่ของเขาตัดและเย็บให้เขาเองกับมือ...

ทุกฝีเย็บและทุกรอยตะเข็บแฝงไปด้วยความรักความห่วงหา

ตอนนี้เยี่ยเฟิงอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่เขาทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้อย่างสุดชีวิต

“ของสิ่งนี้ล้ำค่าเกินไป ข้าไม่คู่ควร”