กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 270

เยี่ยเฟิงยิ้มอย่างขมขื่นนั่งอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา แต่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ เลย

"ตั้งแต่ที่ข้าเริ่มมีความทรงจำมา ข้าก็อยู่ที่โรงค้าทาสมาตลอด ตอนนั้นถึงแม้ว่าจะลำบากยากเข็ญอยู่บ้าง แต่ข้าก็มีความสุข เพราะที่นั่นมีคุณลุงคุณป้าจำนวนมากที่ดีกับข้า"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้นความปรารถนาอันสูงสุดของข้าคืออะไร?"

กู้ชูหน่วนถามเพื่อเป็นการทดสอบ "หาพ่อแท้ๆ ของข้าให้เจอและกลับไปอยู่กับพวกเขา?"

"ไม่ใช่ ความปรารถนาอัดสูงสุดของข้าคือได้เป็นผู้ดูแลเล็กๆ คนหนึ่ง เช่นนี้ข้าก็สามารถทำให้คุณลุงคุณป้าเหล่านั้นทำงานน้อยลง ฉะนั้น ข้าใช้ชีวิตโดยการมองหน้าดูอารมณ์ของพวกเขาและเรียนรู้ที่จะเอาอกเอาใจพวกเขา"

"ตอนเด็กๆ พวกเขาบอกว่าอยากเป็นผู้ดูแลละก็ จะต้องรู้หนังสือรู้อักษร หากไม่รู้หนังสือก็ไม่สามารถเป็นผู้ดูแลได้ ฉะนั้นทุกวันข้ามักจะขอร้องให้คุณลุงคุณป้าที่โรงค้าทาสสอนหนังสือให้กับข้า แต่ส่วนมากแล้วพวกเขากลับไม่รู้หนังสือเลย จากนั้นข้าจึงวิ่งไปนอกห้องเรียนและแอบฟังที่อาจารย์สอน"

"ทุกครั้งที่ถูกจับได้ ก็มักจะถูกตี แต่ข้าก็มีความสุข หนึ่งอักษรแลกด้วยการทุบตีไม่กี่ทีนั้น ข้ารู้สึกว่ามันคุ้มค่า"

"บางครั้งที่ถูกตีจนสาหัสจนแทบลุกไม่ได้อยู่หลายวัน ข้าก็ฝืนตัวเองออกไปแอบนั่งฟังที่นอกห้องเรียนแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายปี ไม่ว่าจะถูกตีกี่ครั้งหรือถูกลงโทษกี่ครั้ง ข้าก็ยังคงพยายาม จากนั้นอาจารย์ที่สำนักศึกษาคงจะใจอ่อน จากนั้นจึงยอมให้ข้านั่งฟังอยู่ภายนอก"

"นาทีนั้น ข้ารู้สึกปลาบปลื้มดีใจอย่างมากและวิ่งกลับไปบอกคุณลุงคุณป้า แต่......พวกเขากลับล้มลงแล้ว......"

"ล้มลงหมายความว่าอย่างไร?" หลังจากที่กู้ชูหน่วนถาม นางอดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเอง