กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 270

กู้ชูหน่วนทิ้งร่มกระดาษน้ำมันและนั่งเฝ้าข้างอยู่ข้างกายเยี่ยเฟิงเงียบๆ ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา กู้ชูหน่วนลังเลที่จะทำอย่างไรถึงจะพูดเกลี้ยกล่อมเขา

ไม่คาดคิดเลยว่าเยี่ยเฟิงจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

เขาไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน ทำให้เสียงที่แหบแห้งนั้นค่อยๆ ดังขึ้นมา

"ข้าเป็นคนไม่ดี ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้พบเจอกับข้ามักจะดวงไม่ดี เจอแต่เรื่องร้ายๆ เมื่อก่อนพวกคุณลุงคุณป้าที่โรงค้าทาสและองครักษ์หลายคนที่จิตใจดีที่หุบเขาพิศวิญญาณ ครอบครัวของยายเยี่ย และยังมีทุกคนในหมู่บ้านเสี่ยวเหอ ข้ากลัว......"

เกรงกลัวว่านางและเซี่ยวอวี่เซวียนจะพลอยได้รับความเดือดร้อนไปด้วย

กู้ชูหน่วนรู้ความคิดของเขา จากนั้นจึงพูดแทรกขัดจังหวะของเขา "ใครบอกว่าเจ้าเป็นคนไม่ดี เจ้าเป็นคนจิตใจดีและเห็นคุณค่าของมิตรภาพ มีคนอีกมากมายที่รอจะเป็นเพื่อนกับเจ้าเลยนะ"

เยี่ยเฟิงยิ้มอย่างขมขื่นนั่งอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา แต่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ เลย

"ตั้งแต่ที่ข้าเริ่มมีความทรงจำมา ข้าก็อยู่ที่โรงค้าทาสมาตลอด ตอนนั้นถึงแม้ว่าจะลำบากยากเข็ญอยู่บ้าง แต่ข้าก็มีความสุข เพราะที่นั่นมีคุณลุงคุณป้าจำนวนมากที่ดีกับข้า"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้นความปรารถนาอันสูงสุดของข้าคืออะไร?"

กู้ชูหน่วนถามเพื่อเป็นการทดสอบ "หาพ่อแท้ๆ ของข้าให้เจอและกลับไปอยู่กับพวกเขา?"

"ไม่ใช่ ความปรารถนาอัดสูงสุดของข้าคือได้เป็นผู้ดูแลเล็กๆ คนหนึ่ง เช่นนี้ข้าก็สามารถทำให้คุณลุงคุณป้าเหล่านั้นทำงานน้อยลง ฉะนั้น ข้าใช้ชีวิตโดยการมองหน้าดูอารมณ์ของพวกเขาและเรียนรู้ที่จะเอาอกเอาใจพวกเขา"

"ตอนเด็กๆ พวกเขาบอกว่าอยากเป็นผู้ดูแลละก็ จะต้องรู้หนังสือรู้อักษร หากไม่รู้หนังสือก็ไม่สามารถเป็นผู้ดูแลได้ ฉะนั้นทุกวันข้ามักจะขอร้องให้คุณลุงคุณป้าที่โรงค้าทาสสอนหนังสือให้กับข้า แต่ส่วนมากแล้วพวกเขากลับไม่รู้หนังสือเลย จากนั้นข้าจึงวิ่งไปนอกห้องเรียนและแอบฟังที่อาจารย์สอน"

"ทุกครั้งที่ถูกจับได้ ก็มักจะถูกตี แต่ข้าก็มีความสุข หนึ่งอักษรแลกด้วยการทุบตีไม่กี่ทีนั้น ข้ารู้สึกว่ามันคุ้มค่า"