กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 307

หลังจากนั้นเขาก็เลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ ความทุกข์ทรมานที่มีต่อเขาก็เพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกวันทุกคืน

สิบสามปีมานี้ เขาไม่เคยกินอิ่มเลยสักมื้อ ไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าดีๆ แม้แต่ข้าวบูดเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะกิน เขาอดทนกับความหิวความหนาวเย็นและอดทนกับการดูถูกเหยียดหยาม ล้วนแล้วแต่เป็นเจียงซวี่เป็นคนทำขึ้นทั้งหมด

เมื่อนึกถึงอดีต เยี่ยเฟิงก็อดไม่ได้ถึงความเจ็บปวด

นั่นเป็นอดีตความเจ็บปวดที่เขาไม่อยากจำอีกเลยในชีวิตนี้

ต่อให้จะเจ็บปวดมากเพียงใด ต่อให้โกรธแค้นมากแค่ไหน เขาก็เพียงแค่ยิ้มอย่างโศกเศร้า "อย่ายึดติดกับอดีตเลย เรื่องที่แล้วไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะ"

กู้ชูหน่วนรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คนคนหนึ่งสามารถใจกว้างและใจดีมีเมตตาได้ถึงเพียงนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ถูกทำร้าย

ยายเยี่ยจับมือของเยี่ยเฟิงเอาไว้และเสียงที่แหบแห้งก็ค่อยๆ ดังขึ้น "เฟิงเอ๋อร์พูดถูก เขาได้รับผลกรรมที่ทำไว้แล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ ข้าก็ไม่อยากให้เฟิงเอ๋อร์เปลี่ยนไปเป็นเหมือนพวกเขาที่โหดเหี้ยมไร้จิตใจ"

ฝูกวงไม่เห็นด้วย "ผลกรรมเช่นนี้ยังน้อยเกินไปสำหรับเขา ข้าคิดว่า ตัดแขนตัดขาของเขาทิ้งเสียจะดีกว่า เพื่อให้เขาได้ลิ้มรสกับความอ้างว้างและไร้ที่พึ่งเสียบ้าง"

"ข้าไม่ใช่เยี่ยเฟิง อย่าทำอะไรข้า อย่าฆ่าข้าๆ ข้าจะให้เจ้ากินของอร่อย อ้ำๆๆ......" เจียงซวี่ฉีกยิ้มอย่างโง่เขลา เมื่อยิ้มอย่างมีความสุขก็ยิ่งหยิบดินโคลนกินมากขึ้น

เยี่ยเฟิงย่อตัวลงและเช็ดคราบดินที่มุมปากให้เขา ให้เขาคายดินโคลนออกมาและยังช่วยเขาเช็ดมือที่สกปรกเลอะเทอะนั้นด้วยตัวของเขาเอง

"สิ่งนี้กินไม่ได้ หากเจ้าต้องการกินอะไรละก็ ประเดี๋ยวข้าจะซื้อมาให้เจ้ากิน"