กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 307

"หรือว่าเจ้าลืมไปแล้วว่าชีวิตตลอดเวลาที่อยู่หอคุมขังพญาหงส์เป็นอย่างไร? หรือว่าเจ้าลืมไปแล้วว่าการที่เจ้าถูกเลือกไปเป็นผู้คอยปรนนิบัติ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา หรือว่าเจ้าลืมไปแล้วว่าเขากรอกเหล้าเจ้าและส่งเจ้าไปบนเตียงของผู้นำกองธงกล้วยไม้?"

เยี่ยเฟิงยิ้มอย่างโศกเศร้า

เขาจะลืมได้อย่างไร

สิ่งที่เจียงซวี่ทำกับเขานั้น ไม่ได้มีเพียงเท่านี้

เขาเคยเป็นผู้คอยปรนนิบัติที่ต่ำต้อย แต่เจียงซวี่เป็นถึงผู้ถือธง

ถึงแม้ว่าผู้ถือธงก็เป็นคนใช้ แต่ก็ถือว่ามีศักดิ์สูงกว่าผู้คอยปรนนิบัติอยู่มาก

เมื่อมีสถานะที่แตกต่างกัน เขาจึงพยายามจงใจหาเรื่องเยี่ยเฟิงและคอยรบกวนเขา

หลังจากนั้นเขาก็เลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ ความทุกข์ทรมานที่มีต่อเขาก็เพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกวันทุกคืน

สิบสามปีมานี้ เขาไม่เคยกินอิ่มเลยสักมื้อ ไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าดีๆ แม้แต่ข้าวบูดเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะกิน เขาอดทนกับความหิวความหนาวเย็นและอดทนกับการดูถูกเหยียดหยาม ล้วนแล้วแต่เป็นเจียงซวี่เป็นคนทำขึ้นทั้งหมด

เมื่อนึกถึงอดีต เยี่ยเฟิงก็อดไม่ได้ถึงความเจ็บปวด

นั่นเป็นอดีตความเจ็บปวดที่เขาไม่อยากจำอีกเลยในชีวิตนี้

ต่อให้จะเจ็บปวดมากเพียงใด ต่อให้โกรธแค้นมากแค่ไหน เขาก็เพียงแค่ยิ้มอย่างโศกเศร้า "อย่ายึดติดกับอดีตเลย เรื่องที่แล้วไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะ"

กู้ชูหน่วนรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คนคนหนึ่งสามารถใจกว้างและใจดีมีเมตตาได้ถึงเพียงนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ถูกทำร้าย

ยายเยี่ยจับมือของเยี่ยเฟิงเอาไว้และเสียงที่แหบแห้งก็ค่อยๆ ดังขึ้น "เฟิงเอ๋อร์พูดถูก เขาได้รับผลกรรมที่ทำไว้แล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ ข้าก็ไม่อยากให้เฟิงเอ๋อร์เปลี่ยนไปเป็นเหมือนพวกเขาที่โหดเหี้ยมไร้จิตใจ"