กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 308

เงียบจนได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้น

เลือดสาดกระเซ็นขึ้นอีกครั้ง เจียงซวี่กรีดร้องอย่างโอดครวญเสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่าเขา ทหารอารักขาของเยี่ยจิ่งหานต่างก็ได้ยินและตกใจไปตามๆ

ดูเหมือนว่าเยี่ยเฟิงจะยังไม่ได้สติและตรงหน้าเขามีเพียงยายเยี่ยที่เปื้อนเลือดที่ล้มลงกับพื้นเท่านั้น

ไม่......

ไม่ได้......

เยี่ยเฟิงคลานไปข้างหน้าด้วยความสั่นเทาและประคองยายเยี่ยที่กำลังจะหมดลมหายใจ ในใจนั้นไม่เคยมีความรู้สึกหวาดกลัวและสับสนยุ่งเหยิงเช่นนี้มาก่อนเลย

"ยาย......ยาย......ท่านอย่าทำให้เฟิงเอ๋อร์ตกใจเช่นนี้ แม่นางกู้ ทักษะทางการรักษาของเจ้าเก่งกาจไม่ใช่หรือ? เจ้ารีบช่วยชีวิตยายของข้าหน่อยสิ"

เดิมทีกู้ชูหน่วนต้องการจะดับชีวิตของเจียงซวี่ด้วยดาบด้ามนั้น เมื่อได้ยินที่เยี่ยเฟิงพูดขึ้นมา จึงรีบไปตรวจสอบอาการบาดเจ็บของยายเยี่ยในทันที

แววตาของนางรู้สึกเจ็บปวด "ตรงกลางหัวใจเลย เป็นอาการบาดเจ็บถึงชีวิต แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยได้ยาก"

ร่างกายของเยี่ยเฟิงแกว่งไปมาและใบหน้าซีดเผือดในทันที

"ไม่......เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้อย่างไร......เราผ่านอะไรกันมามากมายและกำลังจะได้ไปดินแดนอันบริสุทธิ์นิกายเทพอสูรโดยไม่ถูกรบกวน เป็นไปได้อย่างไร......ยาย ท่านอดทนเอาไว้ เฟิงเอ๋อร์จะพาท่านไปหาหมอ"

ยายเยี่ยจับมือที่สั่นเทาและเย็นยะเยือกของเยี่ยเฟิงเอาไว้ ดวงตาทั้งสองข้างของนางก็ถูกควักไปแล้วและไม่สามารถมองเห็นเยี่ยเฟิงได้ แต่นางก็ยังจ้องไปที่เขาอย่างลึกซึ้งและพูดอย่างอ่อนแรง

"ไม่เป็นไร โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร......"

"ยาย......"