กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 345

เยี่ยจิ่งหานไม่ได้จัดการง่ายเหมือนองค์หญิงตังตังและพระพันปี ท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านของเขานั้นดูไม่เกรงกลัวเลยว่าชื่อเสียงและเกียรติของเขาจะถูกทำลายโดยผู้หญิงคนนี้

"เรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดไปที่หลังเวทีเพื่อชำระเงินและรับไข่มุก" พิธีกรพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

"หมายเลขยี่สิบแปด เจ้ามีความกล้าในการเพิ่มราคา แต่กลับไม่มีความกล้าในการชำระเงินอย่างนั้นหรือ? หอประมูลเฟิงเซียงไม่ใช่ที่ที่เจ้าอยากจะประมูลเท่าไรก็ประมูลได้

"คนคนนี้ดูไม่คุ้นเอาเสียเลย เกรงว่าคงจะมาที่หอประมูลเฟิงเซียงเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอน"

"ไม่มีเงินก็อย่ายกมือประมูล เสียเวลาของข้า"

องค์หญิงตังตังและคนอื่นๆ ต่างพากันถอนหายใจ ต้องการให้กู้ชูหน่วนไม่มีเงินจ่าย

เมื่อต้องเผชิญกับการบีบบังคับของทุกคน กู้ชูหน่วนชี้ไปยังเยี่ยจิ่งหาน "สามีของข้ามีเงิน เขาจะไปจ่าย"

"เช่นนั้นก็รีบจ่ายเถอะ เวลาของทุกคนต่างก็มีค่า"

"สามี เราเพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่กี่วัน หลังจากการแต่งงานท่านก็ยังไม่ได้มอบอะไรให้กับข้า ไข่มุกเหวินหยวนนี่คงไม่มากเกินไปใช่หรือไม่? ถึงอย่างไรเสียข้าก็ได้มอบตัวข้าเองให้กับท่านแล้ว"

หัวใจของเยี่ยจิ่งหานเต้นแรงมาก

ทำไมเขาถึงได้ตกหลุมพรางของนางเสียทุกครั้งไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่านางแสร้งทำขึ้นมา?

ชิงเฟิงร้อนรนเล็กน้อยและกระซิบเบาๆ "นายท่าน ครั้งนี้ห้าสิบล้านตำลึง ไม่แน่ครั้งหน้าอาจจะเป็นหกสิบล้านตำลึงก็เป็นได้นะพ่ะย่ะค่ะ"

ความหมายของเขาคือ หากครั้งนี้ยอมใจอ่อน ครั้งหน้าพระชายาจะต้องทำตามอำเภอใจมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ชิงเฟิง ในฐานะที่เจ้าเป็นทหารอารักขาประจำกาย โดยปกติก็ควรคาดหวังว่านายท่านทั้งสองจะรักใคร่กลมกลืนกัน แต่เจ้ากลับยุยงให้เกิดความแตกแยก เจ้าต้องการอะไร? หรือมีใครคอยบงการให้เจ้าทำเช่นนี้?"

ชิงเฟิงรู้สึกเบื่อหน่ายไร้คำพูด

พระชายาไม่มีศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่หรือ?

แต่ทำไมการได้ยินถึงดีมากเช่นนี้?