กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 376

แววตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย และจ้องมองไปที่ระฆังวิญญาณสะบั้น

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางมักจะรู้สึกราวกับว่าระฆังวิญญาณสะบั้นสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง และชี้นำให้นางเดินตรงไปข้างหน้า

มีนักเรียนจำนวนมากของสำนักศึกษาวังหลวงรวมตัวกันอยู่ข้างหน้า และมีเสียงอุทานมาเจอสมบัติแล้วดังขึ้นเป็นระยะ ๆ

อวี๋ฮุยรีบกล่าวว่า "พี่ใหญ่ เช่นนั้นเราไปกันจะดีกว่า ลองดูว่าจะเจออะไรหรือไม่"

"จะรีบร้อนอะไร พื้นที่ที่นี่ถูกปกปิดไว้ ไม่ไกลออกไปทางซ้ายมีถ้ำอยู่ เราไปที่ถ้ำกันก่อน"

"หา......ไปทำอะไรที่ถ้ำ"

เซี่ยวอวี่เซวียนให้เกาลัดพวกเขาคนละเม็ด "แม่สาวอัปลักษณ์บอกให้คุณพวกเจ้าไป พวกเจ้าก็ไปเถอะ จะพูดไร้สาระอะไรมากนัก"

ทั้งสี่คน ชายสามหญิงหนึ่ง พวกเขาเข้าไปในถ้ำ ถ้ำไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับสี่คน บรเวณโดยรอบของที่นี่เป็นผนังดิน หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยหาอยู่นาน แต่ก็ไม่พบสมบัติอะไร

"ใช่ ฉวยโอกาสเข้าไปในภูเขาสวินหลิง ตอนที่ทุกคนกำลังตามหาสมบัติ พวกเจ้ารีบกินเถอะ และดูว่าจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้หรือไม่"

"แต่ยาล้างไขกระดูกนั้นแพงมาก พวกเรา......"

"พวกเรามีเวลาอยู่ที่ภูเขาสวินหลิงเพียงแค่สามวัน หากพวกเจ้ายังพูดไร้สาระ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ไปกับพวกเจ้า"

เซี่ยวอวี่เซวียนรีบไกล่เกลี่ย เขาหยิบยาขึ้นมากินหนึ่งเม็ด และพลังลมปราณของเขาก็เริ่มไหลเวียน "ในเมื่อแม่สาวอัปลักษณ์บอกว่าให้พวกเรา เช่นนั้นพวกเราก็รับไว้เถอะ ถือเสียว่าเป็นของตนเอง"

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างซาบซึ้งใจ และกินยาเข้าไป เพื่อทะลวงเส้นวรยุทธ์

เมื่อมาถึงภูเขาสวินหลิง พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงยาล้างไขกระดูกที่กู้ชูหน่วนมอบให้ นี่เป็นความโชคดีของพวกเขา

ในถ้ำเงียบสงัด นอกจากเสียงหายใจของพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใด