กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 408

หางตาของเยี่ยจิ่งหานหนักอึ้งพร้อมดวงตาสำรวจมองไปยังกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนร้องว่าถูกปรักปรำในทันที “ไม่ใช่ข้านะ ข้าวุ่นอยู่กับสมุนไพรอยู่ในห้องกลั่นยาตลอดแล้วข้าจะเปิดเผยร่องรอยได้เช่นไร นอกจากนั้นข้าเปิดเผยร่องรอยของท่านแล้วจะเกิดผลดีอันใดกับข้าหล่ะ”

ไม่ใช่นาง?

เช่นนั้นเป็นผู้ใดกัน?

ผู้ที่รู้ว่าเขาจะมาที่เมืองอู๋ซวงมีไม่กี่คน แม้แต่ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยยังไม่รู้เลย และ......ทุกสิ่งที่เขาควรเตรียมการก็ได้รับเตรียมการเอาไว้หมดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้ใดรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

เยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปทางหลีลั่วด้วยสายตาอันเย็นชา

หลีลั่วรู้สึกเสียวสันหลังและคลายผ้าที่อุดปากเขาอยู่อย่างรู้ตัว

“นายท่าน ตัวตนของผู้ที่มายังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ แต่ว่าคนจากเผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าปีศาจก็มากันหมดแล้ว ผู้ที่มาจากเผ่าปีศาจคือผู้นำกองธงกล้วยไม้และผู้นำกองธงโบตั๋น ผู้ที่มาจากเผ่าเพลิงฟ้ามากมายนักซึ่งมีมากเพียงใดตอนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ผู้นำดูเหมือนจะเป็นเหวินเส่าอี๋นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า"

เหวินเส่าอี๋......

ที่แท้เป็นเขา......

เขาออกมาด้วยตนเองเป็นการยืนยันว่ามาที่ภูเขาโลหิตหูหลูในเมืองอู๋ซวงต้องมีจุดประสงค์

สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ได้อยู่บ้าง

ตอนนี้การถอนพิษเป็นเรื่องสำคัญ หากถูกคนเหล่านั้นสังเกตเห็นเข้าเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ได้มีกำลังภายในแล้วจะต่อกรได้อย่างไร?

แต่นางไม่ลืมว่าวรยุทธ์ของเหวินเส่าอี๋เทียบกับเยี่ยจิ่งหานได้

ในที่นี้นอกจากเยี่ยจิ่งหานแล้วน่าจะไม่มีผู้ใดเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า "เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว ไม่หลงร่องรอยอันใดไว้?"

“ข้ากระหม่อมแน่ใจ เรื่องคราวนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของนายท่านข้ากระหม่อมไม่กล้าประมาท ทั้งก่อนและหลังข้ากระหม่อมเป็นผู้เตรียมการเองทั้งสิ้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้ใดรู้ว่านายท่านมาเมืองอู๋ซวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ร่างกู้ชูหน่วนตกตะลึง

หรือว่าจะเป็นเขา......เซี่ยวอวี่เซวียน?

ในตอนนั้นที่อยู่ที่ภูเขาสวินหลงเขาก็ได้เห็นแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนเปิดเผยแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้นถึงได้ดึงดูดศัตรูอันแข็งแกร่งมา?

ไม่ เป็นไปไม่ได้แน่

“ข้ามีวิธีระงับไว้ ต่อไปไม่จำเป็นต้องอาศัยพิษเหมันต์ยับยังแล้ว แต่ท่านห้ามใช้กำลังยุทธอย่างเด็ดขาด”

เยี่ยจิ่งหานกวาดตามองตีนภูเขาและสายตาดูผิดปกติเล็กน้อย “ได้”

“วางใจได้ ในเมื่อข้าพาท่านมาถึงเมืองอู๋ซวงก็จะเตรียมการพาท่านจากไปแน่นอน มีข้าอยู่ ข้าสู้สุดชีวิตก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายท่านได้”

ความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจของเยี่ยจิ่งหานได้ลดลงเป็นอย่างมากอีกครั้ง

“ยังไม่แก้สองมือและสองเท้าของข้าออกอีก”

“เช่นนั้นไม่ได้ หากว่าจู่ๆท่านก็อารมณ์เสียขึ้นมาแล้วทุบตีข้าหล่ะ? และการฝังเข็มยังไม่สิ้นสุด 'เป้า' ของท่านยังจะต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งด้วย”

เยี่ยจิ่งหานสีหน้าคล้ำลงในทันที

ที่นั่นยังจะต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งด้วย?

“กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าล้อข้าเล่นหรือ?”

“ชู่ว์ เบาเสียงหน่อย ดึงดูดศัตรูอันแข็งแกร่งมาก็ไม่เป็นการดีเสียแล้ว ท่านนั้นเชื่อฟังแล้วข้าจะกล้าล้อท่านเล่นได้อย่างไร ข้าขอสาบานข้าเพียงแค่ต้องการรักษาขาทั้งสองของท่านให้หายดีเท่านั้นจริงๆ”