กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 407

กู้ชูหน่วนพูดพร้อมกับตบบ่าเขาแรง ๆ

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกปวดอย่างยิ่งยวด จึงต้องขดตัว

ไม่รู้ว่าเขาเอากำลังวังชามาจากไหน เกิดเสียงดังปัง จากนั้นก็กระแทกลงพื้น ก่อนจะจ้องกู้ชูหน่วนอย่างดุดัน

แม้นไร้กำลังภายใน แม้นแช่สมุนไพรจนร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ทว่าฝ่ามือเขาก็ทำให้พื้นสั่นสะท้านสักระยะหนึ่ง

กู้ชูหน่วนกลืนน้ำลายลงคอ

คนนี้ช่างมีฝีมือจริงแท้ ไม่แน่ว่าเขาอับอายจนโกรธเกรี้ยว แล้วคร่าชีวิตนางก็ได้

กู้ชูหน่วนกล่าว "พวกเจ้าสองคน ใช้ผ้าพวกนี้มัดตัวเยี่ยจิ่งหานไว้ ตั้งใจฟังนะ ต้องมัดให้แน่น อย่าให้เขาขยับมั่วซั่ว ข้าจะได้ฝังเข็มดี ๆ "

"พระชายา มิได้พ่ะย่ะค่ะ ฐานะนายท่านสูงศักดิ์ ข้าน้อยเป็นแค่ลูกน้องต่ำต้อย ไหนเลยจะบังอาจมัดตัวนายท่าน"

"เช่นนั้นข้าก็ให้พวกเจ้าสองทางเลือก ทางที่หนึ่ง มัดตัวเยี่ยจิ่งหาน เพื่อไม่ให้เขาขยับส่งเดช ทางที่สอง รอดูฤทธิ์ยาบนกายเขาหมด แล้วตายด้วยยาพิษ พวกเจ้าเลือกเองเถอะ เขาไม่มีเวลา แต่ข้ามี หากไม่ระวังกลายเป็นแม่หม้าย ข้าก็แต่งใหม่ได้"

"เอ่อ......."

ทหารอารักขาทั้งสองนายสบตากัน

พฤติกรรมอุกอาจเช่นนี้ พวกเขาทำไม่ลงจริง ๆ

เมื่อเห็นร่างกายเยี่ยจิ่งหานเกาะตัวเป็นน้ำแข็ง หัวหน้าทหารอารักขาจึงกล่าวด้วยความหวาดหวั่นว่า "เช่นนั้นก็ทำตามพระชายาก่อนไหม? หากสองขานายท่านหายดี ถึงแม้พระองค์ฟื้นขึ้นมาแล้วจะสังหารพวกเรา แต่ก็คุ้มค่า"

หลีลั่วรวบรวมความกล้าพลันพยักหน้า เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

เขาก็มั่นใจว่า หลังผ่านพ้นวันนี้ไป ถึงแม้ขาของนายท่านจะหายดี แต่ก็ไม่มีทางปล่อยพวกเขาแน่

ทหารอารักขาทั้งสองนายพยักหน้าหงึก ๆ ไม่กล้าเพ่งพิศดวงตากระหายเลือดของเยี่ยจิ่งหาย มัดเขาด้วยมือสั่นเทา

ช่างสงสารเยี่ยจิ่งหายที่เป็นถึงเทพสงครามแห่งรัฐเยี่ยเหลือเกิน ประหนึ่งนักโทษที่สูญเสียความสามารถจนต้องปล่อยให้คนอื่นเล่นงานตามใจชอบ

ตั้งแต่ที่รู้จักกู้ชูหน่วน ยามนี้ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหายต้องอับอายขายหน้าเป็นหนที่เท่าไหร่แล้ว

เขาจ้องด้วยนัยน์ตากราดเกรี้ยว ทว่าลูกน้องที่เขาเชื่อใจที่สุดกลับไม่สะทกสะท้าน เอาแต่ฟังคำสั่งสตรีผู้นี้

มัดแขนและขาของเยี่ยจิ่งหานเสร็จในท้ายที่สุด หัวใจพวกหลีลั่วเต้นตุ้มต่อม สีหน้าซีดเผือด ไร้สีเลือด

"พระชายาต้องรักษาขาของนายท่านให้ได้นะพ่ะย่ะค่ะ"

"วางใจเถอะ ข้ารู้จักหนักเบา"

สองขาของเขาเดินเหินไม่ได้หลายปีแล้ว ด้านในมีแต่เลือดคั่งและพิษที่เกาะตัวแน่น

เยี่ยจิ่งหายเอียงหน้ามอง

เหงื่อเท่าเม็ดถั่วกลิ้งลงจากตัวกู้ชูหน่วนไม่หยุด จากนั้นก็หยดใส่สองขาของเขา

เธอนวดครู่หนึ่ง ฝังเข็มครู่หนึ่ง แววตาจดจ่อมาก ท่าทีขึงขังจริงจัง ไม่ได้มีความคิดอื่นเลย

ความเดือดดาลของเยี่ยจิ่งหานจางหายบางส่วนแล้ว

หรือว่านางต้องการช่วยเขารักษาขาจริง ๆ ไม่ได้จงใจเหยียดหยามเขา

"ดีขึ้นหรือยัง? เฮ้อ ข้าคุยกับท่าน มัวแต่คิดอะไรอยู่"

กู้ชูหน่วนถาม

เยี่ยจิ่งหานดึงสติกลับมาพลันเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเย่อหยิ่ง

หลีลั่วกล่าวเสียงเคร่งขรึมกะทันหัน "นายท่าน เมื่อครู่ทหารอารักขารายงานว่า มีคนกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้ามาทางนี้ ซึ่งแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ"