กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 406

"งั้นยังไม่รีบพยุงเขาขึ้นมานอนอีก"

"รอเดี๋ยว นอนบนหินก็ได้ แต่ส่วนสำคัญของร่างกายต้องบังไว้" เยี่ยจิ่งหานกล่าว

"ทำราวกับข้าไม่เคยเห็นร่างกายท่าน"

"กู้ชูหน่วน" เยี่ยจิ่งหานขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

เขายอมถอยสุด ๆ แล้ว

"ได้ ได้ ได้ นอกจากตำแหน่งที่ต้องฝังเข็ม นอกนั้นก็บังได้ พอใจหรือยัง"

สีหน้าเยี่ยจิ่งหานดีขึ้นเล็กน้อย

ไม่นาน เขาก็รู้ว่าตัวเองถูกสตรีผู้นี้แกล้งอีกแล้ว

เขานอนบนหินอันร้อนแผ่ว กู้ชูหน่วนก็ถอดเสื้อของเขาเกือบทั่วร่างกาย จากนั้นก็ฝังเข็มจากหน้าอกลงไปมากมาย เขาเจ็บจนน้ำตาเกือบไหล

สิ่งที่หงุดหงิดที่สุดคือ เขาเปลือยตัวต่อหน้ากู้ชูหน่วนอีกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด "กู้ชูหน่วน เจ้าบอกว่าจุดที่ไม่ฝังเข็มจะบังเอาไว้"

"ข้าเคยพูด ดังนั้นข้าเลยบังคอของเจ้าไง?"

บังคอแล้วมีประโยชน์อะไร?

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตั้งแต่คอลงไปไม่มีอะไรบดบังเลย

วิธีรักษาสองขา ตำแหน่งที่ฝังเข็มไม่ใช่สองขาของเขาหรอกหรือ?

เหตุใดจึงฝังทั่วกายเขาเลยล่ะ?

ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนใช้ยาอะไร เขารู้สึกอ่อนยวบทั่วร่างกาย กระทั่งแรงยกมือขึ้นก็ไม่มี

คล้ายกับสัมผัสอารมณ์ฉุนเฉียวของเยี่ยจิ่งหานได้ นางอธิบายว่า "ต้องรักษาที่ต้นเหตุ"

หลักการบ้าบออันใด?

สตรีผู้นี้ นางจงใจแกล้งหรือเปล่า?

"เพราะท่านตะโกนกะทันหัน ข้าจึงฝังเข็มพลาด โทษข้าไม่ได้นะ"

หากแววตาสามารถสังหารคนได้

เกรงว่ากู้ชูหน่วนคงถูกเขาปลิดชีพนับหมื่นครั้งแล้ว

เขาหลงกลนางเสียแล้ว

เขาถังกับเชื่อสตรีคนนี้

มิน่าล่ะชิงเฟิงจึงพูดติดปากว่า ยอมเชื่อผีก็ดีกว่าเชื่อคำพูดของสตรีคนนี้

หลีลั่วไม่กล้ามองสีหน้านายท่านเลย

เป็นการโค่นล้มวิสัยทัศน์การใช้ชีวิตโดยสิ้นเชิง

พระชายารักษาขาก็ต้องฝังเข็มที่ขาสิ ไยจึงใช้วิธีอุบาทว์แบบนี้?

นายท่านนั้นเป็นผู้สูงศักดิ์ เคยอับอายแบบนี้เสียที่ไหน

"กู้ชูหน่วน ทางที่ดีเจ้าต้องอธิษฐานให้รักษาขาข้าหาย หาไม่แล้ว......"

เขาไม่ได้กล่าวประโยคช่วงท้ายหมด ทว่าทุกคนล้วนฟังออกว่าเป็นการตักเตือน

"ท่านหุบปากเสีย ตื่นตระหนกอยู่ได้ ข้าฝังเข็มยาก"

กู้ชูหน่วนพูดไปพลาง หยิบผ้ามายัดปากเยี่ยจิ่งหานไปพลาง ยัดปากร้าย ๆ ของเขา

หลีลั่วกล่าวห้าม "พระชายา แบบนี้ไม่เหมาะพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่เหมาะเช่นไร? ท่านอ๋องดื้อดึง พวกเจ้าก็จะดื้อตามหรือ? พวกเจ้าไม่ตรึกตรองสถานการณ์ยามนี้เลย หากพลาดช่วงเวลาที่เหมาะสำหรับการรักษาจนทำให้ท่านอ๋องเสียชีวิต พวกเจ้ารับผิดชอบไหวไหม?"

"ข้าน้อย......ข้าน้อยมิกล้า......"

ทว่าการยัดปากนายท่าน......เป็นวิธีที่ล่วงเกินหรือไม่

หากนายท่านหายดีหรือกลับมามีวรยุทธ์แล้ว ท่านจะปล่อยพวกเราไปไหม?

"ในเมื่อมิกล้าก็หุบปากเสีย จะตายอยู่แล้วยังห่วงหน้าอีก"