กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 414

อัครมเหสีฉู่ตะโกนคำรามขึ้นในทันใด "ห้าขวบ? เขาอายุได้ห้าขวบเจ้าก็ทำเรื่องเช่นนั้นกับเขา เจ้ายังมีความเป็นคนหรือไม่? เขาเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น"

"อ๋า......ทำไมหรือ ท่านต้องการอยากเห็นกับตาตัวเองอย่างนั้นหรือ?"

"เพี๊ยะ......"

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ตบเข้าไปที่บ้องหู้ของเยี่ยเฟิงอย่างรุนแรง และเกือบจะทำให้เยี่ยเฟิงเป็นลมหมดสติไป

"สารเลว ข้าเบื่อที่จะเสพสุขกับเจ้าตั้งนานแล้ว ผู้นำกองธงโบตั๋น เจ้าอยากได้เขาไปครอบครองมาตลอดเลยไม่ใช่หรือ วันนี้ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า"

ผู้นำกองธงโบตั๋นดีใจและกล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้น "เช่นนั้นก็ขอบคุณผู้นำกองธงกล้วยไม้ เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ทำให้เขาต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอย่างแน่นอน และเมื่อข้าเบื่อเขาแล้วก็ยังมีผู้นำกองธงคนอื่นอีก หากไม่รังเกียจ ลูกน้องของข้าหลายคนก็อยากได้เยี่ยเฟิงมานานแล้ว ฮ่าๆ"

กู้ชูหน่วนได้ยินเข้าก็รู้สึกโกรธจนกัดฟันกรอด

ฝีมือการต่อสู้ของนางช่างน้อยนิดและเทียบไม่ได้เลยที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขา ฝูกวงก็ดันได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

กำลังภายในของเยี่ยจิ่งหานสูญสิ้นไปทั้งหมด และลูกน้องของเขาก็ไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวออกมา ไม่เช่นนั้นจะเป็นการทำให้เผ่าเพลิงฟ้ารู้ความเคลื่อนไหวเอาได้ และถึงตอนนั้นเอง แม้แต่เยี่จิ่งหานก็จะได้รับอันตรายไปด้วย

นางจะช่วยเยี่ยเฟิงออกมาได้อย่างไรนะ?

"ดี ไอ้สารเลวนี่ช่วงนี้มักจะแข็งข้อขึ้นทุกวัน ควรให้เขาได้รับความทุกข์ทรมานเสียบ้างแล้ว"

"พวกเจ้าต้องการจะทำอะไร เยี่ยเฟิงเป็นเพียงเด็กที่มีจิตใจดีคนหนึ่งเท่านั้น พวกเจ้าไม่สามารถทรมานเขาเช่นนี้ได้"

อัครมเหสีฉู่พยายามที่จะคลานขึ้นมาแต่ก็ล้มลงไปอีกครั้ง

เยี่ยเฟิงกัดฟันกรอด

พวกเขาจะทรมานเขาอย่างไร เขาก็ไม่กลัว

ต่อให้มอบเขาเป็นรางวัลให้กับผู้นำกองธงโบตั๋น เขาก็ยอม

เขาเพียงต้องการให้อัครมเหสีฉู่ออกจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

ความรู้สึกที่ไร้ซึ่งความสามารถเช่นนี้ เมื่อไรจะจบสิ้นลง?

จนถึงตอนนี้ จู่ๆ เขาก็เกิดความสงสัยขึ้นมา สงสัยว่าสิ่งที่เขาศรัทธาเชื่อมาตลอดนั้นถูกต้องหรือไม่