กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 452

“ท่านพี่หน่วน เป็นท่านจริงๆนะหรือ ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าคิดถึงท่านมาก”น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นทันที

ทันทีหลังจากนั้นมีเด็กผู้ชายอายุราวเจ็ดแปดขวบผู้หนึ่งได้เข้าสวมกอดที่ขาของนาง

ไม่นาน เด็กน้อยที่เล่นกับเด็กผู้ชายต่างวิ่งกรูเข้ามา ยื้อแย่งกันกอดที่ขาของนาง และกล่าวด้วยความดีใจว่า“ท่านพี่หน่วน ข้านึกว่าข้ามองผิด เหตุใดท่านถึงไปนานเช่นนี้ ท่านพ่อท่านแม่ของข้าบ่นคิดถึงท่านเป็นประจำเลย”

“ท่านพี่หน่วน ครั้งก่อนท่านกล่าวว่ากลับมาครั้งหน้าจะซื้อว่าวให้ข้า ว่าวข้าเล่า”

“ไปๆๆๆ เจ้าเด็กน้อยคนนี้ เช้ายันเย็นนึกถึงแต่ว่าวของท่านพี่หน่วน ท่านพี่หน่วนเพิ่งจะกลับมา จะต้องเหนื่อยมากเป็นแน่ ควรให้นางพักผ่อนก่อน”

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลง มองดูเด็กน้อยจำนวนหนึ่งที่ล้อมรอบนางอยู่ เด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงต่างพูดจาเจื้อยแจ้ว ถูไถใกล้ชิดกับนาง ราวกับว่านางเป็นพี่สาวแท้ๆของพวกเขา

การเคลื่อนไหวการกระทำบริเวณนี้ดึงดูดชาวบ้านคนอื่น ทั้งหมู่บ้านต่างตื่นตะลึง ทั้งคนแก่เด็กผู้ใหญ่ผู้หญิงผู้ชายต่างกรูกันมา

“ไอ๋หยา พระเจ้า เป็นอาหน่วนจริงๆ ข้านึกว่าข้าจิตวิปลาสเสียแล้ว อาหน่วน พวกเรา….พวกเราคิดถึงท่านแทบบ้าแล้ว”

ป้าวัยกลางคนคนหนึ่งจับกอบกุมที่มือนางอย่างตื่นเต้นและกล่าวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้า คล้ายดั่งร่ำไห้ไม่ส่งเสียง

ด้านข้างป้าวัยกลางคน ก็มีลุงวัยกลางคนผู้หนึ่ง เขาเหมือนชาวบ้านคนอื่น ๆ เขามีดวงตาที่สดใสและตื่นเต้นมาก ในดวงตาที่เร่าร้อนคู่นั้น มีเงาของนางสะท้อนออกมา

ลุงวัยกลางคนตื่นเต้น ทำได้เพียงตวาดดุฮูหยินตนเองว่า “ไปๆๆๆ ต้องเรียกว่าหัวหน้าเผ่า แก่ก็มักจะโวยวายเรียกมั่ว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เรียกมั่วอย่างนี้อีกละก็ ข้าจะแจ้งต่อเหล่าผู้อาวุโส”

“อาหน่วน…..ท่านหัวหน้าเผ่า….ไม่กี่ปีมานี้ท่านไปไหนมาหรือ เหตุใดไม่ส่งข่าวคราวมาเลย พวกข้าถามกับเหล่าผู้อาวุโสหลายครั้ง ว่าท่านไปไหน แต่ผู้อาวุโสบอกเพียงว่าท่านไปทำภารกิจอยู่ตลอด ผ่านไปสักพักจะกลับมา พวกเรารออยู่ตลอด พอรอมันก็เนิ่นนานหลายปีแล้ว”

“ไข่มุกมังกรหายากใช่หรือไม่?หากว่าหาไม่เจอจริงๆ พวกเราก็ไม่ต้องหาแล้ว ถึงอย่างไรพวกเราล้วนคุ้นชินกันแล้ว ไม่ต้องเป็นเพราะพวกเราแล้วท่านต้องลำบากใจตนเองหรอกนะ ความหวังสูงสุดของคนทั้งเผ่าเรา ก็คือท่านจะมีความสุขได้ ไม่มีสิ่งที่ต้องแบกรับไปชั่วชีวิต”

เรามาคลี่คลายพลังที่ผนึกในร่างกายของท่านหัวหน้าเผ่ากัน วันนี้ที่ผนึกของนางได้แตกสลายคลายครึ่งหนึ่ง ชี่แท้จำนวนหนึ่งก็ปะทุออกมาจากร่างของนาง และทะลวงอย่างต่อเนื่อง มันบุกรุกโจมตีอวัยวะกลวงอวัยวะตันของนาง หากเป็นอย่างนี้ต่อไป

“ไม่ได้ ยังหาไข่มุกมังกรไม่ได้ทั้งหมด หากว่าพลังที่ผนึกคลายออก ไม่นานเผ่าเพลิงฟ้าจะรู้ฐานะของท่านหัวหน้าเผ่า พอถึงเวลานั้นเผ่าเพลิงฟ้าจะตามล่าท่านหัวหน้าเผ่า นั่น….”

“เผ่าเพลิงฟ้ามีอะไรที่น่ากลัว หากพวกเขากล้าที่จะทุ่มเทพลังทั้งเผ่ามาตามล่าท่านหัวหน้าเผ่าเรา เช่นนั้นพวกเราก็ใช้พละกำลังทั้งหมดของเผ่าจัดการพวกเขา”

“เจ้ารู้แต่การสู้รบฆ่าฟัน พละกำลังความแข็งแกร่งของเผ่าเพลิงฟ้ามหาศาล เจ้าสามารถสังหารเสร็จเรียบร้อยหรือไม่?หากพวกเขาอยู่เบื้องหลังขัดขวางพวกเราหาไข่มุกมังกรไม่เจอล่ะ?”

“อย่างมากก็ไม่หาไข่มุกมังกรแล้ว ช่วงปีที่ผ่านมาท่านหัวหน้าทุกข์ทรมานอย่างนี้ ข้ารับมันมากพอแล้ว อย่างมากทุกคนก็แค่ตายด้วยกัน”

แต่เผ่าหยกยังมีชาวเผ่าอีกมากมาย เจ้ามีสิทธิอะไรไปแย่งเอาชีวิตของพวกเขา ?รีบช่วยท่านหัวหน้าเผ่า พละกำลังที่ผนึกของนางหากไม่ผนึกให้ดี ร่างกายของนางจะรับชี่แท้ที่ยิ่งใหญ่นี้ไม่ไหว

รอตอนที่นางตื่นมาอีกครั้ง คือถูกทำให้ตกใจตื่น

นางฝันเห็นชาวบ้านมากมายล้วนรอให้นางทำการรักษา แต่ทักษะทางการแพทย์ของนางไม่ดีพอ รักษาพวกเขาได้ไม่ดี ทำได้เพียงมองพวกเขาทรมานและตายจาก

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมกับหายใจฮึดฮัด

“อาหน่วน รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ยังมีตรงไหนที่เจ็บหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนเลยส่ายหน้า

นอกเหนือจากท่านผู้เฒ่าไป๋เฉ่าแล้ว ที่นี่ยังมีคนสองคนในวัยห้าสิบกว่าด้วย แต่ละคนมีเคราสีขาวและผมสีขาวเหมือนกัน ดุจดั่งคนชรา