กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 452

“ท่านพี่หน่วน เป็นท่านจริงๆนะหรือ ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าคิดถึงท่านมาก”น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นทันที

ทันทีหลังจากนั้นมีเด็กผู้ชายอายุราวเจ็ดแปดขวบผู้หนึ่งได้เข้าสวมกอดที่ขาของนาง

ไม่นาน เด็กน้อยที่เล่นกับเด็กผู้ชายต่างวิ่งกรูเข้ามา ยื้อแย่งกันกอดที่ขาของนาง และกล่าวด้วยความดีใจว่า“ท่านพี่หน่วน ข้านึกว่าข้ามองผิด เหตุใดท่านถึงไปนานเช่นนี้ ท่านพ่อท่านแม่ของข้าบ่นคิดถึงท่านเป็นประจำเลย”

“ท่านพี่หน่วน ครั้งก่อนท่านกล่าวว่ากลับมาครั้งหน้าจะซื้อว่าวให้ข้า ว่าวข้าเล่า”

“ไปๆๆๆ เจ้าเด็กน้อยคนนี้ เช้ายันเย็นนึกถึงแต่ว่าวของท่านพี่หน่วน ท่านพี่หน่วนเพิ่งจะกลับมา จะต้องเหนื่อยมากเป็นแน่ ควรให้นางพักผ่อนก่อน”

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลง มองดูเด็กน้อยจำนวนหนึ่งที่ล้อมรอบนางอยู่ เด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงต่างพูดจาเจื้อยแจ้ว ถูไถใกล้ชิดกับนาง ราวกับว่านางเป็นพี่สาวแท้ๆของพวกเขา

การเคลื่อนไหวการกระทำบริเวณนี้ดึงดูดชาวบ้านคนอื่น ทั้งหมู่บ้านต่างตื่นตะลึง ทั้งคนแก่เด็กผู้ใหญ่ผู้หญิงผู้ชายต่างกรูกันมา

“ไอ๋หยา พระเจ้า เป็นอาหน่วนจริงๆ ข้านึกว่าข้าจิตวิปลาสเสียแล้ว อาหน่วน พวกเรา….พวกเราคิดถึงท่านแทบบ้าแล้ว”

ป้าวัยกลางคนคนหนึ่งจับกอบกุมที่มือนางอย่างตื่นเต้นและกล่าวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้า คล้ายดั่งร่ำไห้ไม่ส่งเสียง

ด้านข้างป้าวัยกลางคน ก็มีลุงวัยกลางคนผู้หนึ่ง เขาเหมือนชาวบ้านคนอื่น ๆ เขามีดวงตาที่สดใสและตื่นเต้นมาก ในดวงตาที่เร่าร้อนคู่นั้น มีเงาของนางสะท้อนออกมา

ลุงวัยกลางคนตื่นเต้น ทำได้เพียงตวาดดุฮูหยินตนเองว่า “ไปๆๆๆ ต้องเรียกว่าหัวหน้าเผ่า แก่ก็มักจะโวยวายเรียกมั่ว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เรียกมั่วอย่างนี้อีกละก็ ข้าจะแจ้งต่อเหล่าผู้อาวุโส”

“อาหน่วน…..ท่านหัวหน้าเผ่า….ไม่กี่ปีมานี้ท่านไปไหนมาหรือ เหตุใดไม่ส่งข่าวคราวมาเลย พวกข้าถามกับเหล่าผู้อาวุโสหลายครั้ง ว่าท่านไปไหน แต่ผู้อาวุโสบอกเพียงว่าท่านไปทำภารกิจอยู่ตลอด ผ่านไปสักพักจะกลับมา พวกเรารออยู่ตลอด พอรอมันก็เนิ่นนานหลายปีแล้ว”

“ไข่มุกมังกรหายากใช่หรือไม่?หากว่าหาไม่เจอจริงๆ พวกเราก็ไม่ต้องหาแล้ว ถึงอย่างไรพวกเราล้วนคุ้นชินกันแล้ว ไม่ต้องเป็นเพราะพวกเราแล้วท่านต้องลำบากใจตนเองหรอกนะ ความหวังสูงสุดของคนทั้งเผ่าเรา ก็คือท่านจะมีความสุขได้ ไม่มีสิ่งที่ต้องแบกรับไปชั่วชีวิต”

คนทั้งหมู่บ้านไม่รู้ว่ามากันเท่าไหร่ มันดูคึกครื้นมาก จนกระทั่งมีคนจำนวนไม่น้อยได้ยินข่าวแล้วพากันวิ่งออกมา

กู้ชูหน่วนมองคร่าวๆ ที่นี่มีคนอยู่รอบๆ อย่างน้อยหลายร้อยคน

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ทั้งชายหญิงต่างโห่ร้องดีใจ น้ำตาไหลอาบเต็มใบหน้า และพูดคุยกันเสียงเจื้อยแจ้ว

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่คาดหวังเฝ้ารอและเป็นห่วงเป็นใยของพวกเขา รวมถึงภาพที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเหล่านี้ ศีรษะของกู้ชูหน่วนก็ปวดขึ้นทันที

ในหัวคล้ายดั่งว่ามีความทรงจำที่ประปรายน้อยๆและไม่สมบูรณ์ขาดหายไปทะยานเข้ามาในหัวของนาง

ทุกฉากก็จะมีชาวบ้านเหล่านี้ด้วย

มีชาวบ้านนำอาหารเครื่องดื่มมาให้กับนาง เย็บเสื้อผ้า และพูดคุยทุกเรื่อง

มีนางพาเด็กๆ ในหมู่บ้านไปเล่นว่าว แกะสลักกระต่าย และเล่นซ่อนหา ผู้อาวุโสสองสามคนรีบมา สุดท้ายดุเด็กน้อยเหล่านั้นอย่างรุนแรงหนึ่งรอบ

และยังมีคนในหมู่บ้านป่วยหนัก นางพยายามทุกอย่างเพื่อปรุงยามารักษาโรคให้กับพวกเขา

ซือ…….

นางปวดศีรษะขึ้นมาทันที

ภาพเหตุการณ์ประเดประดังเข้ามาอีกครั้ง

เหล่าชาวบ้านไม่รู้ไม่ทราบสาเหตุ แต่ละคนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก มีบางคนไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดทุกข์ระทมได้ จบชีวิตตนเอง บางคนกลายเป็นบ้า ถือยกกริชขึ้น ฟาดฟันญาติพี่น้องอย่างเมามัน

หลังจากการเข่นฆ่านองเลือดผ่านไป ภายในหมู่บ้านน่าสังเวชมาก และทุกที่จะมีผ้าใบสีขาวแขวนไว้

เลือดสีแดงสดกับหลุมฝังศพถูกสร้างขึ้นอย่างต่อเนื่อง

หยาดเหงื่อ….ไหลย้อยลงมา

กู้ชูหน่วนกดกอบกุมที่บริเวณหน้าอกของตนเอง นางเจ็บแม้แต่หายใจยังลำบาก