กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 476

"หา......พระชายาต้องการสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ?"

"......"

กู้ชูหน่วนอยากกระทืบเขาเหลือเกิน

"ก็ม้วนหนังแกะโบราณไง"

มิฉะนั้นนางจะเอากระไร?

นางชื่นชอบพวกเพชรพลอย ทว่าเมื่อเทียบกับราษฎรนับพันนับหมื่นของเผ่าหยก ของพวกนี้ก็ไม่มีคุณค่าอันใด?

นางไม่อยากเห็นปวงชนเผ่าหยกต้องทนทุกข์ทรมานกับคำสาปโลหิตอีกต่อไป

ไม่อยากแม้แต่วินาทีเดียว

ชิงเฟิงดูรายการของขวัญ พลางส่ายหัวกล่าว "ทูลพระชายา รางวัลที่นายท่านมอบให้ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณพ่ะย่ะค่ะ"

"เป็นไปได้เช่นไร เจ้าดูดี ๆสิ"

ชิงเฟิงอ่านอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนบรรทัดสุดท้ายหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ส่ายหัว "ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณ"

กู้ชูหน่วนแย่งรายการมา ก่อนจะตั้งใจดูหนึ่งจบ จากนั้นก็โยนทิ้ง ใบหน้ามืดครึ้มประหนึ่งหม้อดำ "คนหลอกลวง ข้าจะไปหาเขา"

"คุณหนู ไยท่านจึงโกรธเกรี้ยวปานนี้ ท่านอ๋องให้รางวัลท่านมากมายแล้วนะเจ้าค่ะ ท่านควรขอบพระทัย จะไปขอรางวัลกับท่านอ๋องได้อย่างไรอีก"

"หลีกไป อย่ามาบ่นกระปอดกระแปดเหมือนคนแก่"

ทุกคนในล้วนอ๋องล้วนงงเป็นไก่ตาแตก

ท่านอ๋องมอบของขวัญให้มากมายเพียงนี้ พระชายายังไม่รู้จักพออีกหรือ?

โอ้สวรรค์ พระชายารู้จักคำว่า การรู้จักพอถึงจะมีความสุขหรือไม่

ชิงเฟิงก็คาดไม่ถึง พระชายาไม่รื่นรมย์ใจ ทั้งยังโกรธขึ้งอีกต่างหาก

เขารีบวิ่งตามไป ทว่ากู้ชูหน่วนได้ถีบประตูห้องหนังสือแรง ๆ แล้ว

นางกล่าวหน้าเย็นเยียบ "เยี่ยจิ่งหาน ของที่ท่านรับปากให้ข้าล่ะ?"

เยี่ยจิ่งหานวางแผนที่ในมือลง รู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดสีหน้ากู้ชูหน่วนจึงแย่ปานนี้

"ข้าให้ชิงเฟิงส่งไปแล้วนี่?"

"ท่านแกล้งโง่อันใด ด้านในไม่มีสิ่งที่ข้าต้องการ"

"ของที่เจ้าต้องการ?" เยี่ยจิ่งหานชะงักงัน

หรือว่าเขาไม่ได้ตรึกตรองถี่ถ้วน ลืมมอบบางสิ่งไป

"ม้วนหนังแกะโบราณล่ะ ท่านเคยรับปากว่าจะมอบให้ข้า ท่านเป็นท่านอ๋อง ตระบัดสัตย์คืนคำไม่ได้"

เยี่ยจิ่งหานเข้าใจในบัดดล

"เจ้าร้อนใจอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณทำไม หรือมันมีความลับอะไร?" หรืออี้เฉินเฟยต้องการม้วนโบราณนั่น?

นางอยากมอบให้แมงดาอี้เฉินเฟย?

กู้ชูหน่วนปรับอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะปั้นรอยยิ้มที่ไม่ธรรมชาติเอาซะเลย พยายามแสร้งพูดลอยหน้าลอยตา "มีความลับอะไร แต่สนใจม้วนหนังแกะโบราณเท่านั้น แค่อยากดูเฉย ๆ "

นางยิ่งเป็นเช่นี้ เยี่ยจิ่งหานยิ่งสงสัย

"ใช่หรือ......"

"ใช่แน่นอน ดังนั้นท่านอ๋อง ท่านยืมให้ข้าดูหน่อยเถอะ ท่านดูสิ ข้ามอบกายให้ท่านแล้วมิใช่หรือ?"

"ไยข้าจึงรู้สึกว่าที่เจ้าหลับนอนกับข้าเพียงเพื่ออยากได้ม้วนหนังแกะโบราณนั่น"

"ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าจะนอนกับท่านเพียงเพื่อม้วนหนังแกะโบราณหรือ กู้ชูหน่วนอย่างข้าเหมือนคนมักง่ายเช่นนั้นหรือ?"

สีหน้าเยี่ยจิ่งหานดีขึ้นเล็กน้อย ทว่าปากยังคงลั่นวาจาไม่น่าฟังนัก "เจ้าไม่ใช่คนมักง่าย แต่เจ้ามักง่ายขึ้นมาไม่ใช่คน"

"......"

"ดังนั้นท่านอ๋อง ควรมอบม้วนแกะโบราณให้ข้าใช่หรือไม่"

"เจ้าจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ มีเพียงม้วนแกะโบราณ ข้าไม่ให้เจ้า"

"ทำไม......"