กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 491

เหล่าเสนาบดีแต่ละคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

หญิงอ่อนแอผู้หนึ่งต้องยิงธนูทั้งสิบดอกเข้ากลางเป้า แม้แต่แม่ทัพผู้กล้าหาญก็ไม่แน่ว่าจะสามารถยิงเข้าเป้าได้หมดทุกดอก

แม้ว่าจะยากแต่เหล่าเสนาบดีก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

กระทั่งถึงลานแสดงยุทธ์......

ระยะทางที่องค์หญิงตังตังตั้งเอาไว้คือหนึ่งร้อยเมตร

วางหลุมให้ตาย เป็นหนึ่งร้อยเมตรเต็มจริงๆ

เหตุใดนางถึงไม่ยิงเอง คนธรรมดาผู้หนึ่งห่างหนึ่งร้อยเมตรผู้ใดจะยิงได้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจสร้างความลำบากใจให้

เสนาบดีทั้งหลายรวมหัวกระซิบกระซาบกัน

“ครั้งนี้พระชายาหานจะต้องพ่ายแพ้เป็นแน่”

“ก็ใช่หน่ะสิ ไม่เคยได้ยินว่าพระชายาหานยิงธนูเป็น นางดีดฉินเล่นหมากรุกวาดเขียนพอได้ ยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน การยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

“ข้าเดาว่านางดึงลูกธนูก็ไม่ออกกระมัง”

“เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงตังตังต้องการแก้แค้น เฮ้อ.....พระชายาหานพบเจอองค์หญิงตังตังเข้าก็ช่างโชคร้ายจริงๆ”

กู้ชูหน่วนเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยของทุกคน นางหยิบคันธนูและลูบไล้อย่างระมัดระวัง

นานเท่าใดแล้วที่นางไม่ได้สัมผัสคันธนูจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าคันธนูมีลักษณะอย่างไร

เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นองค์หญิงตังตังยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จักรพรรดิเยี่ยทอดพระเนตรอย่าง.... ส่วนพระพันปีสายพระเนตรหมองหม่นดูไม่ออกว่ากำลังทรงคิดสิ่งใดอยู่

กู้ชูหน่วนก้มลงหยิบลูกธนู ด้านหนึ่งเดินพร้อมกับอีกด้านหนึ่งยิง โดยที่ไม่ได้มองกลางเป้าเลยก็ยิงดอกหนึ่งไปโดยตรงด้วยท่าทางที่พูดไม่ออกว่าเกียจคร้านตามแต่ใจคิดมากเพียงใด

ที่ลานแสดงยุทธ์เกิดเสียงสูดลมหายใจอันเย็นเข้า

“สวรรค์ ดอกที่หนึ่งเข้าเป้าแล้ว”

“ดอกที่สองก็เข้าเป้าแล้วด้วย”

“ดอกที่สามก็เข้าเป้าด้วย สวรรค์ นางไม่แม้แต่จะมองดูใจกลางเป้าเลย และลูกธนูแต่ละดอกก็ถูกยิงตามแต่ใจเหตุใดถึงยังสามารถเข้ากลางเป้าได้”

“ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ยิงสบายๆก็ยังสามารถยิงเข้าทุกดอก นี่เป็นการกลับชาติมาเกิดของเทพแห่งธนูชัดๆ”

ลูกธนูสิบดอกเข้าใจกลางเป้าทั้งสิ้น

ทุกๆคนอ้าปากตาค้างโดยเฉพาะองค์หญิงตังตังและจักรพรรดิเยี่ยที่ไม่สามารถตอบสนองได้เป็นเวลานานและจ้องมองกู้ชูหน่วนสะบัดมือของตนเองพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ลูกธนูนี้ก็หนักเกินไปกระมัง ดึงเสียจนแขนของข้าปวดไปหมด

องค์หญิงตังตังลูกธนูสิบดอกดูเหมือนว่าจะเข้ากลางเป้าทั้งหมด รอบแรกข้าชนะแล้วสินะ” องค์หญิงตังตังกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “ภูมิใจอันใดกันยังมีอีกสองการประลองนะ”

“งั้นท่านก็ออกหัวข้อเถอะ รีบประลองให้เรียบร้อยข้าก็สามารถเลือกเครื่องประดับที่จะสวมใส่บนร่างกายของข้าได้”

“หัวข้อที่สองก็ยังลูกธนูสิบดอก เพียงแค่เจ้าสามารถยิงเข้าใจกลางเป้าทั้งหมดอีกก็ถือว่าเจ้าชนะ แต่ว่าคราวนี้จะมีเหรียญกษาปณ์สิบเหรียญแขวนอยู่ด้านหน้าของเป้า และเหรียญกษาปณ์ทั้งสิบเหรียญยังขยับไปมาซึ่งลูกธนูของเจ้าจะต้องยิงทะลุผ่านตรงกลางกลวงของเหรียญกษาปณ์

ชู่ว์......

ทั้งหมดตรงนั้นเสียงอึกทึกขึ้น

นี่ก็ช่างยากเกินไปกระมัง

องค์หญิงตังตังสร้างความลำบากใจและสร้างความลำบากได้ชัดเจนนัก ทำเกินไปแล้วกระมัง

อย่างไรพระพันปีกับจักรพรรดิเยี่ยก็ทรงทนทอดพระเนตรต่อไปไม่ไหวแล้วและทรงเกลี้ยกล่อมว่า "องค์หญิง พอเหมาะก็สมควรหยุดได้แล้ว"

“เป็นนางเองที่บอกว่าต้องการประลองกับข้า ไม่ใช่ข้าขอร้องให้นางประลองกับข้า หากนางกลัวก็ยอมแพ้สิ บางทีข้าอาจจะเห็นแก่เสด็จอาสามารถให้นางเลียนเสียงสุนัขเห่าแค่สองสามเสียง”

ช่างน่าขัน

นางเป็นถึงภรรยาของเทพแห่งสงครามและยังเป็นที่รักของเทพแห่งสงคราม ผู้ใดจะกล้าให้นางคุกเข่าเลียนสุนัขเห่า

พรุ่งนี้จะไม่ถูกเทพแห่งสงครามบีบจนตายหรอกหรือ

เหรียญกษาปณ์สิบเหรียญที่แกว่งไปมาผูกเข้าด้วยกันและอยู่เป็นเส้นตรงกับกลางเป้า แม้แต่แม่ทัพอาวุโสเซี่ยวก็ใช่ว่าจะทำได้ แล้วยิ่งลูกธนูสิบดอกทุกๆดอกต้องยิงเข้าเป้า หากว่ามีเพียงแค่ดอกหนึ่งเบี้ยวก็ถือว่านางพ่ายแพ้

นี่มันช่างยากยิ่งนัก

ช่างยากเย็นยิ่งนัก