กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 491

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "งั้นหากว่าข้าชนะองค์หญิงจะทรงทำเช่นไร？" "แล้วท่านคิดว่าอย่างไร？"

“องค์หญิงกล่าวเช่นนี้อย่างไรข้าก็เป็นชายาเสด็จอาของท่าน เป็นไปได้หรือว่าข้าชนะท่านแล้วก็จะให้ท่านคุกเข่าเลียนแบบสุนัขเห่า?”

คำพูดนี้แดกดันเบาๆว่าองค์หญิงตังตังจิตใจคับแคบและก็ยิ่งใจน้อยนัก

องค์หญิงตังตังอาจจะฟังความหมายที่นางสื่อไม่ออกแต่ว่าพระพันปีทรงฟังได้เข้าพระทัย ข้อต่อมืออันชัดนั้นอดที่จะเกิดเสียงกระทบกันดังขึ้นไม่ได้

“เช่นนี้เถอะ หากท่านพ่ายแพ้ข้าจะนำสิ่งของสิ่งหนึ่งออกจากจวนองค์หญิงของท่านถือเสียว่าดวงดี”

"เจ้าต้องการได้สิ่งใดจากที่ข้านี้?"

“องค์หญิงตื่นเต้นเช่นนี้ทำไมกัน เป็นไปได้หรือว่าข้าจะเอาชีวิตของท่าน ข้าไม่ได้เบื่อหน่ายเช่นนั้น สิ่งที่ข้าต้องการง่ายดายนักและท่านก็สามารถให้ได้อย่างแน่นอน”

องค์หญิงตังตังฟังอย่างละเอียด

ในมือของกู้ชูหน่วนเอาของไปได้หลายครั้งแล้ว หากไม่กล่าวว่ารางวัลสิ่งใดให้ชัดเจนนางก็จะไม่มีทางทำเรื่อยเปื่อยเป็นแน่

แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนมองดูที่คอและข้อมือที่ว่างเปล่าของตนแล้วกล่าวอย่างเศร้าใจว่า “พวกท่านแต่ละคนสวมใส่ทองและเงินแต่ว่าตัวข้ากลับว่างเปล่า ไม่เปรียบเทียบก็ยังดีเมื่อเทียบแล้วก็ช่างเศร้าใจยิ่งนัก เช่นนี้ละกันหากว่าข้าชนะ ข้าก็จะนำเครื่องประดับชิ้นหนึ่งออกจากจวนองค์หญิงของท่านหรือไม่ก็อัญมณีประเภทสร้อยคอสร้อยข้อมือ”

"แค่นี้เองหรือ?"

ทุกคนต่างรู้สึกไม่อยากที่จะเชื่อ

พวกเขาทั้งหมดคิดว่ากู้ชูหน่วนจะใช้โอกาสแก้แค้นเอาคืน

พระพันปีทรงรู้สึกอยู่ตลอดว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่พระองค์ทรงพยายามครุ่นคิดก็คิดสิ่งที่กู้ชูหน่วนต้องการกระทำไม่ออก

เป็นไปได้หรือว่าเพียงแค่ต้องการเครื่องประดับของมีค่าอย่างบริสุทธิ์ใจเท่านั้น?

กู้ชูหน่วนกรอกตาใส่ทุกคน "ดูข้าทำไมกันบนหน้าข้ามีสิ่งใดหรือ ข้าว่านะองค์หญิงตังตังท่านจะเดิมพันหรือไม่? หากว่าไม่เดิมพันข้าก็จะจากไปแล้ว"

“เดิมพัน เดิมพันตอนนี้เลย หัวข้อข้าเป็นผู้กำหนดทั้งหมดสามข้อเพียงแค่เจ้าสามารถทำได้ทั้งสามคำถามก็ถือว่าเจ้าชนะ”

"ตกลง"

“ข้อที่หนึ่ง นี่คือลูกธนูสิบดอก ทุกดอกเจ้าจะต้องยิงให้ตรงใจกลางเป้า เพียงแค่มีดอกหนึ่งเบี้ยวก็ถือว่าเจ้าแพ้ และในสามหัวข้อหากเจ้าแพ้หนึ่งข้อก็ถือว่าแพ้ทั้งหมด"

"ได้"

เหล่าเสนาบดีแต่ละคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

หญิงอ่อนแอผู้หนึ่งต้องยิงธนูทั้งสิบดอกเข้ากลางเป้า แม้แต่แม่ทัพผู้กล้าหาญก็ไม่แน่ว่าจะสามารถยิงเข้าเป้าได้หมดทุกดอก

แม้ว่าจะยากแต่เหล่าเสนาบดีก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

กระทั่งถึงลานแสดงยุทธ์......

ระยะทางที่องค์หญิงตังตังตั้งเอาไว้คือหนึ่งร้อยเมตร

วางหลุมให้ตาย เป็นหนึ่งร้อยเมตรเต็มจริงๆ

เหตุใดนางถึงไม่ยิงเอง คนธรรมดาผู้หนึ่งห่างหนึ่งร้อยเมตรผู้ใดจะยิงได้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจสร้างความลำบากใจให้

เสนาบดีทั้งหลายรวมหัวกระซิบกระซาบกัน

“ครั้งนี้พระชายาหานจะต้องพ่ายแพ้เป็นแน่”

“ก็ใช่หน่ะสิ ไม่เคยได้ยินว่าพระชายาหานยิงธนูเป็น นางดีดฉินเล่นหมากรุกวาดเขียนพอได้ ยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน การยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

“ข้าเดาว่านางดึงลูกธนูก็ไม่ออกกระมัง”

“เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงตังตังต้องการแก้แค้น เฮ้อ.....พระชายาหานพบเจอองค์หญิงตังตังเข้าก็ช่างโชคร้ายจริงๆ”

กู้ชูหน่วนเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยของทุกคน นางหยิบคันธนูและลูบไล้อย่างระมัดระวัง

นานเท่าใดแล้วที่นางไม่ได้สัมผัสคันธนูจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าคันธนูมีลักษณะอย่างไร

เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นองค์หญิงตังตังยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จักรพรรดิเยี่ยทอดพระเนตรอย่าง.... ส่วนพระพันปีสายพระเนตรหมองหม่นดูไม่ออกว่ากำลังทรงคิดสิ่งใดอยู่

กู้ชูหน่วนก้มลงหยิบลูกธนู ด้านหนึ่งเดินพร้อมกับอีกด้านหนึ่งยิง โดยที่ไม่ได้มองกลางเป้าเลยก็ยิงดอกหนึ่งไปโดยตรงด้วยท่าทางที่พูดไม่ออกว่าเกียจคร้านตามแต่ใจคิดมากเพียงใด

ที่ลานแสดงยุทธ์เกิดเสียงสูดลมหายใจอันเย็นเข้า

“สวรรค์ ดอกที่หนึ่งเข้าเป้าแล้ว”

“ดอกที่สองก็เข้าเป้าแล้วด้วย”

“ดอกที่สามก็เข้าเป้าด้วย สวรรค์ นางไม่แม้แต่จะมองดูใจกลางเป้าเลย และลูกธนูแต่ละดอกก็ถูกยิงตามแต่ใจเหตุใดถึงยังสามารถเข้ากลางเป้าได้”

“ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ยิงสบายๆก็ยังสามารถยิงเข้าทุกดอก นี่เป็นการกลับชาติมาเกิดของเทพแห่งธนูชัดๆ”

ลูกธนูสิบดอกเข้าใจกลางเป้าทั้งสิ้น

ทุกๆคนอ้าปากตาค้างโดยเฉพาะองค์หญิงตังตังและจักรพรรดิเยี่ยที่ไม่สามารถตอบสนองได้เป็นเวลานานและจ้องมองกู้ชูหน่วนสะบัดมือของตนเองพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ลูกธนูนี้ก็หนักเกินไปกระมัง ดึงเสียจนแขนของข้าปวดไปหมด

องค์หญิงตังตังลูกธนูสิบดอกดูเหมือนว่าจะเข้ากลางเป้าทั้งหมด รอบแรกข้าชนะแล้วสินะ” องค์หญิงตังตังกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “ภูมิใจอันใดกันยังมีอีกสองการประลองนะ”

“งั้นท่านก็ออกหัวข้อเถอะ รีบประลองให้เรียบร้อยข้าก็สามารถเลือกเครื่องประดับที่จะสวมใส่บนร่างกายของข้าได้”

“หัวข้อที่สองก็ยังลูกธนูสิบดอก เพียงแค่เจ้าสามารถยิงเข้าใจกลางเป้าทั้งหมดอีกก็ถือว่าเจ้าชนะ แต่ว่าคราวนี้จะมีเหรียญกษาปณ์สิบเหรียญแขวนอยู่ด้านหน้าของเป้า และเหรียญกษาปณ์ทั้งสิบเหรียญยังขยับไปมาซึ่งลูกธนูของเจ้าจะต้องยิงทะลุผ่านตรงกลางกลวงของเหรียญกษาปณ์

ชู่ว์......

ทั้งหมดตรงนั้นเสียงอึกทึกขึ้น