กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 498

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะเย้ย "จะเป็นไปได้อย่างไร พวกเขามีภรรยามีลูก และเรียนหนังสืออยู่ที่นี่ แต่ข้ายังไม่มีลูก ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตั้งใจเรียน ท่านอาจารย์ซั่งกวนวางใจได้ ข้าจะตั้งใจเรียนเรียน แสวงหาความรู้ ข้าจะแต่งเรื่องที่ดีที่สุดและน่าประทับใจที่สุด"

"เช่นนั้นก็ดี อาจารย์จะตั้งหน้าตั้งตารอ"

"รับคำสั่งเจ้าค่ะ รับรองว่าจะทำให้สำเร็จ"

ซั่งกวนฉู่นำปิ่นระย้าหยกขาวออกมาจากผ้าคลุม เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าในสายตาของกู้ชูหน่วนมีความปรารถนาและความแน่วแน่ ราวกับว่าต้องการจะชนะ

เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ ประการแรกคือเขาต้องการมอบให้ปิ่นระย้ากับกู้ชูหน่วน แต่ก็ไม่มีเหตุผล

ประการที่สองคือต้องการดูว่านางจะสามารถแต่งเรื่องให้ประทับใจผู้คนอย่างไร และจะเกี่ยวข้องกับวัยเด็กของนางหรือไม่

ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชานี้ และคิดว่าจะเขียนอย่างไร จึงจะสามารถทำให้ผู้คนประทับใจได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกู้ชูหน่วน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ใกล้ชิดซั่งกวนฉู่ นางไม่อยากจะปล่อยไปอย่างเปล่าประโยชน์

กู้ชูหน่วนหยิบปากกาขึ้นมา และแทบไม่ต้องคิดอะไร นางเขียนได้อย่างลื่นไหล ราวกับว่ามีเรื่องมากมายที่อยู่ในหัวของนาง และอาจจะล้นกระดาษได้

เมื่อเห็นท่าทางของกู้ชูหน่วน กู้ชูอวิ๋นก็ยิ่งกังวลมากขึ้น แต่ยิ่งกังวล นางก็ยิ่งแต่งได้ไม่ดี และหัวสมองของนางก็จะระเบิด

"พวกเจ้าดูสิ กู้ชูหน่วนเขียนได้อย่างรวดเร็วยิ่งนัก"

"ใช่ ราวกับว่านางไม่ต้องคิดอะไร แต่เขียนได้ยาวเหยียด"

"นางคงไม่ได้เขียนส่งเดชหรอกนะ มีใครบ้างที่เขียนได้โดยไม่ต้องคิด ต่อให้เขียนส่งเดชก็ยังต้องคิด"

"ใครจะไปรู้ คุณหนูสามตระกูลกู้ไม่ใช่คุณหนูสามที่ไร้ความสามารถอีกต่อไปแล้ว บางทีนางอาจจะมีคารมคมคายจริง ๆ ก็ได้"

"ไอ้หยา ข้าว่าพวกเจ้าจะสนใจทำไมว่านางทำอะไร พวกเรารีบ ๆ เขียนให้เสร็จ จะได้ไม่ถูกนางตัดหน้า"

"ก็ใช่ พวกเรารีบ ๆ เขียนกันเถอะ"

เมื่อหมดเวลาของวิชานี้

ระฆังก็ดังขึ้น เป็นบ่งบอกว่าหมดเวลาแล้ว

อาจารย์ซั่งกวนกล่าวว่า "หมดเวลาแล้ว พวกเจ้าแต่งกันว่าอย่างไรบ้าง

"อาจารย์ ขอเวลาอีกหน่อยได้หรือไม่ ข้ายังแต่งไม่เสร็จเลย"

"อาจารย์ ข้าก็ยังแต่งไม่เสร็จ”

"อาจารย์ เวลาน้อยเกินไป ไม่ว่าจะแต่งอย่างไร ก็ยังไม่น่าประทับใจ"

"กู้ชูหน่วน เจ้าล่ะ" ซั่งกวนฉู่ถามกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนส่ายหัว "เวลาน้อยเกินไปจริง ๆ แต่อาจารย์บอกแล้วไม่ใช่หรือว่ามีเวลาครึ่งเดือนท่านให้เวลาข้าอีกหน่อย ข้าใกล้จะแต่งเสร็จแล้ว"

เรื่องที่ทุกคนแต่งต้องเผยแพร่ออกไป

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

และตกตะลึงเมื่อเห็นเรื่องที่กู้ชูหน่วนแต่ง

ชื่อเรื่องนางพญาหวนคืนเมื่อมีทรราช และบทแรกคือนางเอกถูกทรมาน

หากจะให้เหล่าราษฎรของรัฐเยี่ยบอกว่าเรื่องที่นางแต่งเป็นเรื่องราวที่ดีที่สุดและน่าประทับใจที่สุด จะต้องใช้เวลานานแค่ไหน？แล้วอี้เฉินเฟยจะรอจนถึงตอนนั้นได้หรือ？

"อาจารย์ซั่งกวน ท่านล้อข้าเล่นใช่หรือไม่ ท่านรู้ว่ารัฐเยี่ยใหญ่มากแค่ไหน อย่าว่าแต่ให้พวกเขาประทับใจและยอมรับเลย แม้ว่าการเผยแพร่เข้าไปยังพวกเขาก็คงต้องใช้เวลาหนึ่งปีหรือสองปี"

หากเป็นเช่นนี้จริง ๆ นางก็คงปฏิเสธที่จะแต่งเรื่องนี้ต่อไป และหาวิธีอื่นที่เอาปิ่นระย้าหยกขาวมา

นัยน์ตาของนางแน่วแน่มาก ซั่งกวนฉู่กล่าวเบา ๆ "เช่นนั้นก็ทั่วทั้งเมืองหลวง และไม่ต้องต่อรองอีก มิเช่นนั้นรางวัลจะถูกเอาคืน"

"อีกอย่าง เรื่องนี้ก็แต่งได้ดี ไม่ควรจบลงอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นจะถูกยกเลิก"

กู้ชูหน่วนกัดฟัน "ตกลง"

ช่างเถอะ เพื่อปิ่นระย้าหยกขาว นางจะต้องสู้

กู้ชูหน่วนแต่งเรื่องอยู่ที่สำนักศึกษาทั้งวัน นางแต่งเรื่องได้ดีมากจนดึงดูดความสนใจของนักเรียนในสำนักศึกษาอย่างลึกซึ้ง

นักเรียนทุกคนล้วนแต่ไม่สามารถเขียนต่อไปได้ แม้แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่สามารถเขียนต่อไปได้เช่นกัน

ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อดูนางเขียน และบางคนถึงกับรอดูทุกคำที่นางเขียน และคัดลอกกลับไปให้คนในครอบครัวอ่าน

ทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนเขียนได้หนึ่งแผ่นก็จะมีคนรวบรวมไปให้อาจารย์ซั่งกวนอ่าน

อาจารย์ซั่งกวนแทบไม่ได้กลับไปเลยทั้งคืน เขานั่งอยู่ในสำนักศึกษา เพื่อรอต้นฉบับของกู้ชูหน่วน

สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน