กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 499

ผู้ที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านอาจารย์ซั่งกวนล้วนคาดเดาได้ว่าท่านอาจารย์ซั่งกวนนั้นน่าจะชื่นชอบนิทานเรื่องนี้ถึงอยู่ต่อเป็นพิเศษ

นอกจากพวกเขาแล้ว อาจารย์และศิษย์ทุกคนในสำนักศึกษาต่างก็ถูกดึงดูดเข้าไป

ต้นฉบับก็ถูกส่งไปถึงหานอ๋อง จักรพรรดิเยี่ยและคนอื่น ๆ โดยปริยาย

จักรพรรดิเยี่ยดูต้นฉบับแล้วถามเสี่ยวหลี่จือ

“เสี่ยวหลี่จือ เจ้าคิดว่า กู้ชูหน่วนขุ่นเคืองข้าและจงใจทำให้ข้าเสื่อมเสียเพราะว่าข้าพระราชทานนางให้แต่งงานกับหานอ๋องใช่หรือไม่”

“ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์จึงคิดเช่นนั้นล่ะพ่ะย่ะค่ะ การได้รับพระราชทานงานแต่งงานจากพระองค์ได้นั้น เป็นโชคดีทั้งสามชาติของนางพ่ะย่ะค่ะ ความโชคดีเพียงนี้พระชายาเยี่ยจักรู้สึกขอบพระทัยพระองค์สิท่า จักเกลียดแค้นพระองค์ไว้ในใจได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าดูทรราชเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อที่นางเขียนสิ นางกำลังบอกข้าว่าข้าก็เป็นทรราชคนหนึ่งเช่นเดียวกัน หากมิใช้เพราะข้า นางก็จะมิทะเลาะกับอัครเสนาบดีกู้ถึงขั้นตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกเช่นนี้ สุดท้ายก็แต่งงานกับหานอ๋องอย่างโดดเดี่ยว”

เสี่ยวหลี่จือลนลานแล้วรีบกล่าวต่อ “ฝ่าบาท พระองค์ทรงปราดเปรื่องและใจดี เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อจักเทียบเทียมพระองค์ได้อย่างไรกัน”

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าในนิทานของนางนั้น ตัวละครตัวไหนที่เป็นข้าล่ะ?”

“เรื่องนี้…”

เสี่ยวหลี่จือเหงื่อตก

เขาอ่านจนถึงตอนนี้ ก็ยังมิพบว่าตัวละครใดที่คล้ายฝ่าบาทเลย เช่นนี้จักให้เขาทูลตอบอย่างไรกันล่ะ

“ฝ่าบาท นิทานที่พระชายาเขียนนั้นดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ บ่าวร่ำเรียนมาร้อย จึงอ่านมิเข้าใจจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างเถิด ความรู้แค่นี้ ให้ตายก็มิอาจเข้าใจได้หรอก”

จักรพรรดิเยี่ยดูต้นฉบับด้วยความเพลิดเพลิน มิอาจรู้ได้ว่าพระองค์ทรงดูซ้ำกี่รอบในคืนเดียว หากมิใช่ว่าเพราะฐานะของตน พระองค์เองก็ทรงอยากไปที่สำนักศึกษาวังหลวง เพื่อคอยดูนางเขียนเลยล่ะ

หลังจากทรงเปรียบเทียบอยู่นาน พระองค์ก็ยังคงรู้สึกว่ากู้ชูหน่วนนั้นเกลียดแค้นตนอยู่ในใจ ถึงได้ทำให้พระองค์เสื่อมเสีย โดยการเขียนเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อเป็นพระองค์

ที่ทำให้พระองค์รู้สึกผิดคือ

กู้ชูหน่วนสัมผัสได้แล้วว่าพระองค์รู้สึกสนใจในตัวนาง เพราะเช่นนี้ถึงได้จงใจเขียนให้เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อชื่นชอบพี่สาวของหยางฉู่รั่ว

หากเป็นเช่นนี้จริงแล้วนางต้องการสื่อถึงอะไรกันล่ะ?

รู้สึกสนใจในตัวพระองค์หรือว่าไม่สนใจกัน?

ในจวนหานอ๋อง

เยี่ยจิ่งหานดูต้นฉบับและถูกดึงดูดเข้าไปอย่างลึกซึ้ง

รวมทั้งชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยที่อยู่ข้างกายต่างก็ถูกดึงดูดเข้าไปด้วย

เยี่ยจิ่งหานถาม “ชิงเฟิง เจี้ยงเสวี่ย พวกเจ้าคิดว่า ตัวละครตัวใดในนิทานที่พระชายาเขียน ตัวไหนเป็นข้ากัน?”

ชิงเฟิงตอบโดยไม่ต้องคิด “ยังต้องพูดอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ ต้องเป็นพระเอกฉู่อวี่เฉินอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เขาทั้งวางกลยุทธ์เก่งและทำนายล่วงหน้าได้ ทั้งยังรู้สึกรักใคร่ในตัวนางเอกอีกด้วย เหมือนกับที่ท่านปฏิบัติต่อพระชายาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เจี้ยงเสวี่ยรู้ถึงสถานการณ์จนมิกล้าพูดอันใดออกมา

หากนายท่านเป็นฉู่อวี่เฉิน เช่นนั้นหมวกเขียวบนหัวนายท่านก็มีมากเหลือเกิน

ต้องทราบเสียก่อนว่านางเอกหยางฉู่รั่วนั้นไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์ต่อเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อ แต่ยังมีความสัมพันธ์ต่อพระรองเฟิงหลิงอีกด้วย ที่สำคัญยังมีความสัมพันธ์กันกับเฟิงหลิงบนเตียงนอนของฉู่อวี่เฉินอีก เขียนให้ฉู่อวี่เฉินนั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี นายท่านของพวกเขาเป็นคนอย่างไร ฉู่อวี่เฉินจักไปเทียบเทียมได้อย่างไรกัน

ฉู่อวี่เฉินรู้สึกว่าคำพูดของชิงเฟิงนั้นถูกต้อง แต่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดไปเช่นกัน

ดูต้นฉบับ เยี่ยจิ่งหานพึมพำกับตนเองว่า “นางเขียนหยางฉู่รั่วให้เป็นตนเองและจงใจให้ข้าเห็นนิทานฉบับนี้ ทำให้ข้ารู้ว่านางลำบากมากเพียงใด ให้ข้าดูแลรักใคร่นางดี ๆ อย่างนั้นรึ?”

มุมปากของชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยกระตุก

หยางฉู่รั่วโดดเดี่ยวเดียวดายไม่มีคนให้พักพิงและยังดูอ่อนแออีก

พระชายาของพวกเขาเป็นคนอ่อนแอบริสุทธิ์ที่ยอมให้ผู้อื่นรังแกโดยง่ายอย่างนั้นรึ?

มีเพียงพระชายารังแกผู้อื่นเท่านั้นล่ะ ยังมิเคยพบเคยเห็นคนไหนที่สามารถทำให้พระชายาเสียเปรียบได้