กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 514

เยี่ยจิ่งหานเปล่งเสียงออกมาจากระหว่างฟัน "กู้ชูหน่วน ข้าอยากจะควักหัวใจของเจ้าออกมาจริง ๆ และดูว่ามันเป็นสีอะไร"

"ข้าขอโทษ......"

"แค่คำขอโทษก็เพียงพอแล้วหรือ？ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่ที่จะหลอกลวงอย่างไรก็ได้ โดยที่เจ้าไม่รู้สึกละอายใจงั้นหรือ？"

กู้ชูหน่วนก้มหน้าและหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด

นางไม่ใช่คนเลือดเย็นและไร้ความปรานี นางรับรู้ได้ว่าเยี่ยจิ่งหานปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี

แต่นาง......ไม่อยากพูดถึงเรื่องลูก และไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึง

หลังจากที่นางออกมาจากเผ่าหยก เพียงแค่นางหลับตาลง นางก็เห็นภาพผู้คนของเผ่าหยกที่ถูกคำสาปโลหิต และต้องฆ่าญาติพี่น้องของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก แม้ว่านางจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า แต่นางก็จะเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

อีกอย่างคนของเผ่าหยกก็ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี......

และท่านพี่เฉินเฟยก็ยังรอให้นางไปช่วยชีวิต

ก่อนที่นางจะข้ามภพมา นางถูกผู้ชายที่ไว้ใจมากที่สุดทรยศหักหลัง แล้วผ่านความตายมาอย่างน่าอนาถ

เมื่อนึกถึงชาติที่แล้ว หัวใจของกู้ชูหน่วนก็ยังคงเจ็บ

นางกับเขาเติบโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย และเป็นคนรัก

หลังจากที่พวกเขาปฏิบัติภารกิจครั้งสุดท้ายแล้ว พวกเขาก็จะเข้าสู่ประตูวิวาห์

แต่เขา......หักหลังนาง ทำให้นางปฏิบัติภารกิจไม่สำเร็จ และข้ามภพมาอย่างน่าอนาถ

จนกระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหักหลังนาง

และในตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว

สิ่งที่สำคัญคือนางไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และไม่อยากพูดถึงเรื่องความรู้สึกด้วย

ตอนนี้นางไม่อยากจะเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว นางนอนไม่หลับ และในหัวของนางก็คิดแค่ว่าจะหาไข่มุกมังกรได้อย่างไร

เยี่ยจิ่งหาน......

เขาไม่สามารถให้ในสิ่งที่นางต้องการได้

กู้ชูหน่วนซ่อนความเศร้าไว้ในใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาของนางก็สงบลงและกล่าวว่า "เช่นนั้นท่านอ๋องต้องการอะไรเจ้าคะ？"

นางกล่าวอย่างไม่ได้ใส่ใจ อีกทั้งแววตาของนางยังสงบนิ่ง ทำให้เยี่ยจิ่งหานโกรธในทันที

"พระชายาขาดคุณธรรม เอาตัวนางไป"

องครักษ์ของพระราชวังชิวเฟิงล้อมกู้ชูหน่วนไว้ในทันที แต่คนของเผ่าปีศาจเร็วกว่าหนึ่งก้าว และขวางคนของเยี่ยจิ่งหานไว้

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ไฟสงครามกำลังปะทุขึ้นมา และอาจเกิดสงครามขึ้นได้ทุกเมื่อ

"ซือม่อเฟย นี่เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยาของเรา และไม่เกี่ยวกับเจ้า วันนี้หากเจ้ากล้าเข้ามายุ่ง ต่อจากนี้ไปข้าเยี่ยจิ่งหานกับเผ่าปีศาจจะต้องเป็นศัตรูกัน"

จอมมารยิ้มและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

"เทพสงครามแห่งรัฐเยี่ย？เก่งกาจมากใช่หรือไม่？ข้าเกลียดการถูกข่มขู่จากผู้อื่นเป็นที่สุด"

เพียงแค่คำพูดสั้น ๆ ก็อธิบายจุดยืนได้อย่างชัดเจนแล้ว

เยี่ยจิ่งหานยกมือขึ้น และยอดฝีมือหลายคนก็ปรากฏตัวออกมาจากที่มืดของพระราชวังชิวเฟิงในทันที จากนั้นก็ล้อมรอบพวกเขาไว้ และสร้างค่ายกลที่แข็งแกร่งจำนวนหนึ่งขึ้นมาขังพวกเขาไว้

ผู้คนที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคนฉลาด และใคร ๆ ก็รู้ว่าแต่ละคนที่เยี่ยจิ่งหานเรียกออกมานั้น ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุด

ที่นี่คืออาณาเขตของเยี่ยจิ่งหาน หากต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ คนของเผ่าปีศาจต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน

แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หากคนของเผ่าปีศาจต้องการจะไปจากที่นี่ พวกเขาก็คงต้องยอมจ่ายอย่างแสนสาหัสเช่นกัน

"ในเมื่อท่านอยากเล่นสนุก เช่นนั้นข้าก็จะเล่นเป็นเพื่อนท่าน"

จอมมารยิ้มอย่างมีเสน่ห์ และใบหน้าอันขาวผ่องของเขาก็เผยให้เห็นความเย็นยะเยือก นัยน์ตาของเขามืดมนและน่ากลัว ราวกับน้ำค้างแข็ง จากนั้นจิตสังหารของเขาก็ปรากฏขึ้นในทันที

ตอนที่เขากำลังจะเอาฝ่ามือออก เพื่อไปจัดการเยี่ยจิ่งหาน

ก็เกิดเหตุประหลาดขึ้น

ดูเหมือนว่าร่างกายของกู้ชูหน่วนจะมีแรงดึงดูด และดูดกำลังภายในของเขาอย่างต่อเนื่อง

เขาต้องการจะดึงมันกลับมา แต่ดูเหมือนว่ามือทั้งสองข้างของเขาจะติดหนึบ และไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดึงมือกลับมาได้

หากเขาฝืนที่จะถอนฝ่ามือออกก็จะทำให้กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บ

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว หากเขาทำร้ายนางอีก กู้ชูหน่วนคงต้องตาย

คนอื่น ๆ ก็เห็นฉากนั้นด้วยเช่นกัน

นักฆ่าโลหิตกล่าวด้วยความตกใจ "นายท่าน ดูเหมือนว่าแม่นางกู้กำลังดูดพลังของท่าน"

จอมมารสีหน้าเปลี่ยน

มหาเวทย์ดูดพลัง

นางมีวรยุทธที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร？

กู้ชูหน่วนรู้สึกหงุดหงิดใจ

นางแทบอยากจะตบต้นขาของตัวเอง

นางลืมมันไปได้อย่างไร ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนาง เมื่อมีคนมารักษาอาการบาดเจ็บให้นาง และสัมผัสร่างของนาง นางก็จะดูดกำลังภายในของผู้อื่น

ซือม่อเฟยเป็นเช่นนี้แล้ว เขายังกล้าแตะต้องนาง อยากตายหรืออย่างไร？

แย่แล้ว

นางไม่สามารถรองรับวรยุทธของซือม่อเฟยได้แล้ว

แล้วจะรองรับวรยุทธของนักฆ่าโลหิตได้อย่างไร

อีกอย่างวรยุทธของซือม่อเฟยนั้นอ่อนโยน

แต่วรยุทธของนักฆ่าโลหิตเป็นไฟ รุนแรงและทรงพลัง

ส่วนวรยุทธของนางเองนั้นยังไม่คงที่

กำลังภายในทั้งสามผสมผสานเข้าด้วยกัน

กู้ชูหน่วนใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว

จอมมารกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "ความสามารถที่จะทำให้สำเร็จนั้นมีไม่พอ แต่ความสามารถที่จะทำลายนั้นมีอยู่เหลือเฟือ"

"นายท่าน......ข้าน้อย......"

นักฆ่าโลหิตต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม

เมื่อเขาเห็นว่ากำลังภายในของนายท่านถูกดูดออกไปมากเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย

จนไม่ทันได้คิดว่าร่างกายของแม่นางกู้นั้นผิดปกติ

เขาจึงสัมผัสร่างของนาง และกำลังภายในทั้งหมดของเขาก็ถูกดูดออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พลังของเขาก็คงจะถูกดูดออกไปจนตาย

เมื่อคนอื่น ๆ ในเผ่าปีศาจเห็นเช่นนี้ ก็อยากจะเข้ามาช่วย

จอมมารตะโกนว่า "ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ อย่าเข้ามาใกล้"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและพูดเบา ๆ ว่า "เร็ว......รีบช่วยหาทางหยุดเร็วเข้า ร่างของข้าใกล้จะระเบิดแล้ว......"

"อีก......"

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

นางรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเป็นทั้งน้ำแข็งและไฟ และกำลังจะระเบิด

"พี่หญิง หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเราสามคนคงต้องตายกันหมด ล่วงเกินแล้ว" จอมมารกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมและกัดฟัน

มือที่กำแน่นของเยี่ยจิ่งหานคลายออกในทันที

ช่างเถอะ ช่วยนางก่อน แล้วค่อยคิดบัญชีในภายหลัง