กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 519

กู้ชูหน่วนก้มหน้า จ้องเขาอย่างกังวลใจ "อย่างเช่นเขตหวงห้ามไง"

"เขตหวงห้าม?"

"ใช่ ข้าได้ยินว่าหุบเขาอวิ๋นฉีมีเขตหวงห้าม เป็นศูนย์กลางของเผ่าปีศาจในสมัยก่อน ข้าอยากเข้าไปดู เจ้าพาข้าไปดูได้หรือไม่?"

ปกติจอมมารจะตามใจนางทุกอย่าง ทว่ายามนี้ไม่คิดใคร่ครวญก็ปฏิเสธทันควัน "ที่นี่นอกจากมีโครงกระดูกก็คือโครงกระดูก มีอะไรน่าดู ข้าไปท่านไปเที่ยวที่อื่นแล้วกัน"

กู้ชูหน่วนชักสีหน้าทันที

"ปากบอกว่าใส่ใจข้า หลอกลวงทั้งเพ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องไม่พาข้าไปแน่ เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์พนันกับคนอื่น"

"พนันกับคนอื่น?"

"ก็ใช่หน่ะสิ ข้าบอกอีกฝ่ายว่า เจ้าดีกับข้ามาก ขอแค่ข้าอยากไป เจ้าต้องพาข้าไปแน่ พวกเขาไม่เชื่อ ดังนั้นเลยพนันกัน บัดนี้ข้าแพ้แล้ว ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน ไม่สู้ให้ข้าเจ็บจนตายเสียจะดีกว่า"

"นอกจากที่นั่น ท่านอยากไปไหนก็ได้ทั้งนั้น"

"นอกจากเขตหวงห้าม ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น"

กู้ชูหน่วนทนความเจ็บปวดร้าวระทม ดึงผ้าห่มขึ้นเพื่อบดบังศีรษะของตน

"ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยแพ้อนาถเข่นนี้มาก่อน ข้าไม่มีหน้าไปพบหน้าผู้คนแล้ว ข้าอยากตาย"

ดวงตาดอกท้อของจอมมารขมวดคิ้วมุ่น เขาดึงผ้าห่มของกู้ชูหน่วนลงอย่างอ่อนโยน ด้วยเกรงว่าจะหายใจไม่สะดวก

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับจับแน่น จอมมารกลัวว่าหากตัวเองใช้แรงจะทำให้นางบาดเจ็บอีก

ได้แต่เกลี้ยกล่อมเสียงนุ่มนวล "เขตหวงห้ามอันตรายมาก ที่นั่นคือสุสานฝังศพของจอมมารทุกยุคทุกสมัย เรียกได้ว่าเป็นสถานที่เหมือนฝันร้ายของจอมมารทุกสมัย ไม่มีจอมมารแห่งเผ่าปีศาจคนใดอยากไปที่นั่นหรอก"

เขาอยากบอกนางว่า

ทว่าปวงชนเผ่าหยกรอไม่ได้

"เจ้าเป็นบุรุษอกสามศอก ไยจึงพูดมากเหมือนสตรีไปได้ คนเจ็บคือข้า ข้ายังไม่ร้องเลย เจ้าพูดมากทำไม"

จอมมาร "......"

นางไปที่เขตหวงห้าม เพียงเพราะพนันกับผู้อื่นจริง ๆ หรือ?

แค่การพนันจำเป็นต้องอนาทรร้อนใจเช่นนี้หรือ?

จอมมารพาสตรีคนหนึ่งกลับมา ทั้งยังทำแผลให้กับมือ และข่าวการต้มข้าวต้มรังนกลือกระฉ่อนไปทั่วหุบเขาอวิ๋นฉี ผู้คนในหุบเขาอวิ๋นฉีต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และคาดเดาถึงสถานะของกู้ชูหน่วนไม่หยุดปาก

กู้ชูหน่วนใช้โอสถที่ดีที่สุดจากวงแหวนอวกาศ ทว่าก็ได้แต่บรรเทาอาการเจ็บปวดของตัวเองให้ลดลงเท่านั้น

นางฝืนสังขารที่เจ็บปวดลงเตียง ทว่าพึ่งก้าวไปได้ไม่ถึงไหนก็ล้มลง

ให้ตายสิ

ไยร่างกายจึงบาดเจ็บสาหัสปานนี้?

เช่นนี้จะเข้าเขตหวงห้ามได้เยี่ยงไร?

กู้ชูหน่วนเปิดประตูห้อง พลางสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด

นางกวาดสายตามองรอบทิศ พบว่าที่นี่คือยอดเขา ด้านข้างมีตำหนักรายล้อมเก้าแห่ง ซึ่งโอ่อ่าหรูหราและตั้งตระหง่านขึ้นสู่หมู่เมฆ

เพราะนางอยู่ในตำแหน่งที่สุดที่สุดของหุบเขา ดังนั้นเมื่อปรายตามองพลันเห็นภูเขาเรียงรายจำนวนมากมีเมฆหมอกรายล้อม

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางรู้สึกว่าชัยภูมิหุบเขาลูกนี้มีแผนแบบ ระยะห่างของภูเขาเกือบเท่ากันหมด