กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 519

กู้ชูหน่วนก้มหน้า จ้องเขาอย่างกังวลใจ "อย่างเช่นเขตหวงห้ามไง"

"เขตหวงห้าม?"

"ใช่ ข้าได้ยินว่าหุบเขาอวิ๋นฉีมีเขตหวงห้าม เป็นศูนย์กลางของเผ่าปีศาจในสมัยก่อน ข้าอยากเข้าไปดู เจ้าพาข้าไปดูได้หรือไม่?"

ปกติจอมมารจะตามใจนางทุกอย่าง ทว่ายามนี้ไม่คิดใคร่ครวญก็ปฏิเสธทันควัน "ที่นี่นอกจากมีโครงกระดูกก็คือโครงกระดูก มีอะไรน่าดู ข้าไปท่านไปเที่ยวที่อื่นแล้วกัน"

กู้ชูหน่วนชักสีหน้าทันที

"ปากบอกว่าใส่ใจข้า หลอกลวงทั้งเพ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องไม่พาข้าไปแน่ เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์พนันกับคนอื่น"

"พนันกับคนอื่น?"

"ก็ใช่หน่ะสิ ข้าบอกอีกฝ่ายว่า เจ้าดีกับข้ามาก ขอแค่ข้าอยากไป เจ้าต้องพาข้าไปแน่ พวกเขาไม่เชื่อ ดังนั้นเลยพนันกัน บัดนี้ข้าแพ้แล้ว ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน ไม่สู้ให้ข้าเจ็บจนตายเสียจะดีกว่า"

"นอกจากที่นั่น ท่านอยากไปไหนก็ได้ทั้งนั้น"

"นอกจากเขตหวงห้าม ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น"

กู้ชูหน่วนทนความเจ็บปวดร้าวระทม ดึงผ้าห่มขึ้นเพื่อบดบังศีรษะของตน

"ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยแพ้อนาถเข่นนี้มาก่อน ข้าไม่มีหน้าไปพบหน้าผู้คนแล้ว ข้าอยากตาย"

ดวงตาดอกท้อของจอมมารขมวดคิ้วมุ่น เขาดึงผ้าห่มของกู้ชูหน่วนลงอย่างอ่อนโยน ด้วยเกรงว่าจะหายใจไม่สะดวก

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับจับแน่น จอมมารกลัวว่าหากตัวเองใช้แรงจะทำให้นางบาดเจ็บอีก

ได้แต่เกลี้ยกล่อมเสียงนุ่มนวล "เขตหวงห้ามอันตรายมาก ที่นั่นคือสุสานฝังศพของจอมมารทุกยุคทุกสมัย เรียกได้ว่าเป็นสถานที่เหมือนฝันร้ายของจอมมารทุกสมัย ไม่มีจอมมารแห่งเผ่าปีศาจคนใดอยากไปที่นั่นหรอก"

เขาอยากบอกนางว่า

ที่นั่นอันตรายมาก

แม้นเขาจะเป็นจอมมาร ไม่แน่ก็อาจจะต้องจบชีวิตที่นั่น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวรยุทธระดับสามอย่างนางเลย

"หากข้าไม่ได้ไป ข้าก็ขายหน้าแย่สิ"

"ท่านพนันกับใคร ข้าจะไปกำจัด ผู้ใดกล้าหัวเราะเยาะท่าน ข้าจะทำลายให้สิ้น"

"แล้วข้าดูแคลนตัวเอง เช่นนั้นเจ้าก็จะกำจัดข้าหรือ?"

"พี่หญิง......"

จอมมารจนปัญญา ลองหลายครั้งก็ยังดึงผ้าห่มที่คลุมหน้านางลงมาไม่ได้

ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนดึงผ้าห่มลง จ้องจอมมารด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ พลางกล่าวเสียงออดอ้อนว่า "อาม่อ ข้ารู้ว่าเจ้าดีกับข้าที่สุด คงไม่อยากให้ข้าเสียใจใช่ไหม"

"วรยุทธเจ้าสูงส่ง ไร้คนเทียบเทียม ในใต้หล้านี้หากเจ้าอยากไป ข้าเชื่อว่าไม่มีผู้ใดขัดขวางเจ้าได้ เจ้าพาข้าไปเถอะ ข้ารับรองว่าจะติดตามข้างกายเจ้าอย่างเชื่อฟัง ไม่เถลไถลแน่นอน"

จอมมารชอบนางทำท่าออดอ้อนออเซาะมาก และชอบท่าทางนางเลื่อมใสศรัทธาตัวเขามากด้วย

ทว่าเขาไม่อยากเข้าไปในเขตหวงห้ามจริง ๆ

"บุรุษในดวงใจข้าต้องเป็นยอดฝีมือผู้เกรียงไกร หากเจ้าปกป้องข้าในเขตหวงห้ามไม่ได้ งั้นไม่สู้ให้ข้ากลับไปอยู่กับเยี่ยจิ่งหานเสียเลย อย่างน้อยเยี่ยจิ่งหานก็ปกป้องข้าได้"

"เยี่ยจิ่งหายสูญเสียกำลังภายใน ยามนี้ แม้แต่ข้าก็ยังสู้ไม่ไหว แล้วจะปกป้องท่านได้เช่นไร?"

"ถึงแม้เยี่ยจิ่งหานจะสูญเสียกำลังภายใน พิษเหมันต์กำเริบ แต่ก็ไม่เหมือนเจ้าที่พะว้าพะวัง เจ้าเป็นถึงจอมมาร แต่ไม่กล้าพาข้าเข้าไปในเขตหวงห้ามกระจอก ๆ เจ้ามีอะไรให้โอ้อวดกัน"

ประโยคนี้ทำร้ายจิตใจจอมมารอย่างไม่ต้องสงสัย

และท้าทายเขาด้วย

"ก็แค่เขตหวงห้าม ท่านอยากไป ข้าก็จะพาไป"

สิ้นเสียง จอมมารก็รู้สึกเสียใจในคำพูดตัวเอง กู้ชูหน่วนรีบพูดก่อนว่า

"เจ้าพูดเองนะ ห้ามกลับคำล่ะ มิฉะนั้นเจ้าก็คือคนขี้ขลาด"

ช่างเถอะ ถึงแม้จะเป็นกับดัก เขาก็ยอมหลงกล

ใครใช้ให้เขาชอบนางเล่า