กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 520

"จอมมารได้โปรดไตร่ตรองให้รอบคอบและฆ่าผู้หญิงคนนั้นซะ"

"จอมมารได้โปรดไตร่ตรองให้รอบคอบและฆ่าผู้หญิงคนนั้นซะ"

ภายในห้องโถงใหญ่ ลูกน้องยืนเรียงหน้ากระดานเป็นสองแถวและหลายคนในนั้นกุมมือขึ้นและพูดขึ้นมาเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา

เพราะคำพูดของพวกเขาจึงทำให้มีคนอื่นเข้าร่วมแถวและขอให้จอมมารสังหารกู้ชูหน่วนเสีย

จอมมารที่นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้นำ การเคลื่อนไหวของเขาดูเชื่องช้าและเกียจคร้าน มือที่เรียวยาวสีขาวลูบผมสีดำนุ่มสลวยอย่างสง่างาม เขาหล่อเหลา โดยแทบแยกไม่ออกระหว่างชายและหญิง

เขาแต่งกายด้วยชุดสีแดง แดงฉูดฉาดและแดงระเรื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยสักเมฆเพลิงที่เขียนระหว่างคิ้วกับรูม่านตาสีน้ำเงินหนึ่งสีและสีม่วงหนึ่งที่แสนแปลกประหลาด ซึ่งกระตุ้นเสน่ห์และดูน่าดึงดูดถึงขีดสุดในทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้คนด้านล่างก็เงียบสงบลง เพราะผู้ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้นำมีเพียงรอยยิ้มชั่วร้ายจางๆ ที่มุมริมฝีปากเท่านั้น และไม่พูดอะไร

"พูดจบแล้วหรือ?" จอมมารค่อยๆ ถามขึ้นมาโดยไม่แหงนหน้ามอง

"พูด......พูดจบแล้วขอรับ จอมมารได้โปรด......อ่า......"

เสียงกรีดร้องอย่างโอดครวญดังขึ้นและร่างกายของผู้พูดระเบิดเป็นก้อนควันเลือด

หลังจากนั้น ร่างกายของผู้ที่ขอร้องให้สังหารกู้ชูหน่วนก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็ระเบิดเป็นควันเลือดทันที

ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นสูง แต่พวกเขาไม่มีเวลาดิ้นรนหรือยื้อพยายามเลยแม้แต่น้อย และตายลงอย่างน่าอนาถในทันที แม้แต่ศพก็ไม่เหลือไว้ดูต่างหน้า

ไม่เพียงแค่พวกเขา ยังมีลูกน้องที่แยกกันยืนสองฝั่ง แต่ก็ไม่เห็นว่าจอมมารจะลงมือทำอะไรพวกเขา มีเสียงกรีดร้องอย่างโอดครวญและคนเหล่านั้นก็เสียชีวิตลงทันที

จากนั้นจอมมารจึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างเชื่องช้าและยิ้มจางๆ อย่างเย็นชา "ยังมีใครต้องการให้ข้าฆ่าท่านพี่หญิงอีกบ้าง?"

เงียบสงัด

ทั่วทั้งสถานที่เงียบสงัด

ด้วยเหตุการณ์อันน่าสลดและอเนจอนาถของกลุ่มคนก่อนหน้านี้ ใครจะกล้าอ้าปากขอร้องให้จอมมารสังหารนางอีก

หนึ่งในคนที่อยู่ในกลุ่ม ชายร่างผอมบางพูดอย่างสั่นเครือว่า "จอมมาร ถึงอย่างไรเสียนางก็เป็นภรรยาของเทพแห่งสงคราม หาก......หากนางเป็นสายลับที่เทพแห่งสงครามส่งมา......ตุ่บ......"

แขนเสื้อกว้างของจอมมารถูกยกขึ้น และผู้ที่พูดก็ระเบิดเป็นละอองเลือดขึ้นอีกครั้ง

จอมมารพูดอธิบาย "นางไม่ได้เป็นภรรยาของเยี่ยจิ่งหาน นางเป็นภรรยาของข้า ซือม่อเฟย หากยังพูดเช่นนี้ให้ข้าได้ยินอีก เช่นนั้นข้าจะทำให้เขาคนนั้นเสียใจที่ได้เกิดมายังโลกมนุษย์"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเกิดอาการตัวสั่นเทาและพูดพร้อมกัน "จอมมารช่างชาญฉลาดอัจฉริยะ"

"เฮอะ......ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่เห็นด้วย แต่นั่นจะมีประโยชน์อะไร โลกนี้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าจะได้รับการนับถือ หากพวกเจ้าเห็นต่าง เช่นนั้นพวกเจ้าก็ชนะข้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูด"

"ข้าน้อยไม่กล้า"

ทุกคนต่างเก็บกดเก็บกลั้นเอาไว้ในใจ

ไม่มีใครสามารถเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามได้ยกเว้นจอมมาร

แต่ตอนนี้ จอมมารได้อนุญาตให้ผู้หญิงซึ่งไม่รู้มีเจตนาเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม โดยไม่คำนึงถึงกฎของบรรพบุรุษของเขา

นี่......

นี่ถือเป็นการกระทำที่ผิดไม่ใช่หรือ?

พวกเขารู้สึกไม่เห็นด้วย แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมา

เพราะจอมมารของพวกเขาไม่เคยมีจิตใจดีกับลูกน้อง เขาโหดเหี้ยม อยากฆ่าก็ฆ่า และไม่เคยนึกถึงความสัมพันธ์อันใดเลย

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนค่อยๆ หดลงเล็กน้อย

ใครๆ ต่างก็พูดว่าจอมมารฆ่าคนราวกับมด คำพูดนี้ไม่เกินไปเลยจริงๆ

หากจะพูดตามหลักแล้ว ลูกน้องเหล่านี้ไม่ได้พูดผิดหรือทำอะไรผิดเลย แต่เมื่อเขาโบกมือเขาก็จัดการคนนั้นให้ตายลง และสายตาดูถูกเหยียดหยามและเย็นชาในดวงตาของเขา ทำให้เขาดูน่ารังเกียจและไม่เป็นที่ชื่นชอบเอาเสียเลย

กู้ชูหน่วนคิดว่าตัวเองเข้าใจซือม่อเฟยอยู่บ้าง ตอนนี้ดูเหมือนว่านางไม่เคยรู้จักและเข้าใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ซือม่อเฟยบางครั้งก็งี่เง่า เรียบง่ายไร้เดียงสาและโง่เขลา

บางครั้งก็เลือดเย็นและโหดเหี้ยม ฆ่าคนอย่างเย็นชา ราวกับว่าชีวิตมนุษย์ไร้ค่าในสายตาของเขา

"ท่านพี่หญิง ข้าบอกว่าท่านนอนพักผ่อนที่เตียงไม่ใช่หรือ ท่านลุกขึ้นมาทำไมกัน?"

ในหูมีเสียงที่ชัดเจนและไพเราะของจอมมาร เป็นเสียงที่ไพเราะและอ่อนโยน จากนั้นกู้ชูหน่วนก็มีสติตอบสนองในทันที

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ไม่รู้ว่าผู้คนของเผ่าปีศาจหายไปตั้งแต่เมื่อไร ตรงหน้าของนางมีเพียงซือม่อเฟยที่ยืนยิ้มอย่างไร้เดียงสา

"นอนนานเกินไป ข้ารู้สึกเบื่อน่ะ"

ทุกคนต่างไม่เชื่อว่าจอมมารที่เอาใจยากมาโดยตลอด กลับทำตัวเรียบง่ายและพาผู้หญิงคนหนึ่งเดินเล่นได้เหมือนกับคนทั่วไป

หากพวกเขาไม่ได้เห็นเองกับตา พวกเขาไม่มีทางเชื่ออย่างเด็ดขาด

และในใจก็เกิดความเข้าใจขึ้นว่าเหตุใดที่จอมมารถึงฆ่าหัวหน้าเหล่านั้น

"ท่านพี่หญิง ทิวทัศน์ของหุบเขาอวิ๋นฉีเป็นอย่างไรบ้าง?"

ในตอนเย็น อากาศอบอุ่น ท้องฟ้าสวยงาม ภูเขาเชื่อมต่อกันสลับซับซ้อนและรูปร่างของภูเขาก็แตกต่างกันไปอย่างประณีตและปราดเปรียวยิ่งนัก

ตำหนักแต่ละตำหนักของที่นี่มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง แค่เดินที่นี่ก็เหมือนราวกับเดินอยู่บนก้อนเมฆ

เป็นสถานที่ที่ดีที่จะทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลังและใช้ชีวิตอย่างสันโดษที่นี่

"ลมแรง พัดจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ไม่เห็นมีอะไรดีเลย" กู้ชูหน่วนพูดสิ่งตรงข้ามออกมา

จอมมารก็ไม่ได้สนใจอะไร เพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า "เช่นนั้นข้าจะเป็นดวงตาให้ท่าน ไม่ว่าท่านอยากมองอะไร ข้าก็จะทำให้ท่านได้เห็น"

"เหตุใดเจ้าถึงพูดจาหวานซึ้งกับข้าเช่นนี้?"

"หวานซึ้ง? อาม่อพูดออกมาจากใจจริงทุกคำพูด"

กู้ชูหน่วนเห็นคนใช้ของจอมมารจำนวนมากมักแอบมองดูพวกเขา มีทั้งอิจฉาริษยา มีทั้งตกตะลึงและตกใจ

เดิมทีนางต้องการจะดิ้นรนอีกครั้งเพื่อลงจากหลังของเขา แต่หลังจากเห็นปฏิกิริยาการแสดงออกของพวกเขาแล้ว นางจึงยอมให้จอมมารอุ้มอยู่บนหลังแต่โดยดี และสูดดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของดอกลำโพงบนร่างกายของเขา

เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ทำให้ทุกคนในเผ่าปีศาจเข้าใจผิด ต่อไปนางจะได้มีพลังอำนาจบ้างในเผ่าปีศาจ

"เมื่อสักครู่เหตุใดเจ้าต้องฆ่าพวกเขาด้วยล่ะ?"

"ไม่มีอะไร เห็นแล้วขัดตาก็เลยฆ่าทิ้งน่ะ"

"แค่นี้หรือ? เช่นนั้นหากวันไหนเจ้ามองข้าแล้วรู้สึกขัดตา เช่นนั้นเจ้าก็จะฆ่าข้าทิ้งด้วยใช่หรือไม่?"

"ท่านเป็นท่านพี่หญิงของข้า ต่อให้ข้าจะฆ่าทุกคนเสีย ข้าก็จะไม่มีวันทำอันตรายใดๆ ต่อท่านแม้แต่นิดเดียว"

ราวกับเขากลัวว่ากู้ชูหน่วนจะไม่เชื่อ จอมมารวางนางลงที่ก้อนหินใหญ่และม่านตาหลากสีคู่หนึ่งมองไปที่กู้ชูหน่วนและกล่าวคำสาบาน