กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 521

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อเห็นความแน่วแน่ในดวงตาที่สะอาดและบริสุทธิ์ของเขา หัวใจของกู้ชูหน่วนก็ทรุดลง

"เจ้าฆ่าผู้อื่นโดยอาศัยความรู้สึกของตัวเองอย่างนั้นหรือ?"

"การฆ่าใครไม่ได้อาศัยอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองหรอกหรือ?"

"อาม่อ ข้าไม่ชอบที่เจ้าฆ่าคนตามใจชอบเช่นนี้เลย ข้าไม่ใช่พระแม่มารีอะไร แต่ข้าไม่ชอบที่ชีวิตของคนอื่นสำหรับเจ้าแล้วต่ำต้อยด้อยค่าราวกับมดตัวหนึ่งเช่นนี้"

"พระแม่มารีคืออะไรหรือ? เขาเป็นใคร?"

มุมปากของกู้ชูหน่วนกระตุก "ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ชอบที่เจ้าคิดฆ่าคนอื่นตามใจชอบเช่นนี้"

"นี่เป็นเหตุผลที่ท่านทำตัวเย็นชากับข้ามาโดยตลอดหรือ?" การแสดงออกของจอมมารช่างไร้เดียงสาและบริสุทธิ์อย่างมาก แต่คำพูดที่พูดออกมานั้นช่างน่าสะกดใจอย่างมาก

กู้ชูหน่วนหันหน้าหนีและมองไปยังเชิงเขาสลับซับซ้อน

เป็นเวลานานนางถึงจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด "คงเป็นเช่นนั้นกระมัง เจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกน้องของเจ้ามีความทุกข์ทรมานมากเพียงใด? ในฐานะที่เป็นจอมมาร เจ้าก็ควรจะกำกับดูแลพวกเขา มีคนตั้งเท่าไรที่ต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถในเงื้อมมือของเจ้าและผู้นำกองธงทั้งสิบสองคน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เจ้าก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย"

"เดิมทีเผ่าปีศาจก็เป็นสถานที่สำหรับผู้แข็งแกร่ง คนเหล่านั้นที่ต้องตายอย่างน่าอนาถในเงื้อมมือของผู้นำกองธงทั้งสิบสองคน ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ"

"......"

"หากเขาไม่อยากตาย เช่นนั้นพวกเขาก็ควรคิดหาวิธีทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น มีใครบ้างที่ไม่เคยอยู่ในจุดที่อ่อนแอที่สุดแล้วเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด" จอมมารมองไปที่เชิงเขาด้วยดวงตาที่มืดมน ราวกับเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจ

อากาศดูเหมือนจะไม่สดชื่นเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับมีความหนักแน่นมากขึ้น

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะสังเกตมองเขา

แม้ว่าเขาจะผอมเพรียว แต่เขาก็ไม่ได้ดูกำยำหนักแน่นเท่าไร แต่กลับดูอ่อนแอเล็กน้อย

ในสถานที่อย่างเผ่าปีศาจที่ราวกับสถานที่ของเหล่าสัตว์ดุร้ายอย่างเสือ สิง กระทิง แรดอาศัยอยู่รวมกันนี้ การที่ซือม่อเฟยต้องการเป็นที่โดดเด่นและได้เป็นผู้นำของเผ่าเช่นนี้ หนึ่งในเรื่องราวความโศกเศร้าที่เขาต้องเจอก็คงเป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าใจได้

"ท่านพี่หญิง ข้าจะพาท่านไปดูทุ่งดอกไม้ ข้าได้ปลูกดอกไม่เอาไว้หลากหลายชนิดมากเลยและตอนนี้ดอกไม้จำนวนมากก็เริ่มเบ่งบานออกดอกแล้ว สวยงามอย่างมากเลยทีเดียว"

"ได้......"

ทันทีที่ประโยคนั้นออกมา ทันใดนั้นก็มีเสียงกลองที่เชิงเขาดังขึ้น พร้อมกับเสียงการต่อสู้ที่ดังกึกก้อง

ผู้นำจำนวนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา "จอมมาร กองทัพใหญ่ของรัฐฉู่บุกมาถึงหุบเขาอวิ๋นฉีแล้ว และตอนนี้กำลังทำการสู้รบกับคนของเราอยู่ขอรับ"

ความอารมณ์ดีของซือม่อเฟยได้หายไปในพริบตาและรังสีการสังหารก็เข้ามาปกคลุมตัวเขา

"รัฐฉู่อีกแล้วหรือ ข้าไม่อยากสนใจพวกเขาและคอยหลบหลีกการปะทะ แต่พวกเขากลับบุกจู่โจมมาถึงหุบเขาอวิ๋นฉี และทำลายบรรยากาศความเพลิดเพลินที่ข้ากำลังจะพาท่านพี่หญิงไปชื่นชมทุ่งดอกไม้ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง เปิดการใช้ค่ายกลอาคมและเคลื่อนย้ายกองกำลังทหารของเผ่าปีศาจทัพใหญ่ วันนี้ข้าจะสังหารกองทัพทหารของรัฐฉู่ให้ตายที่หุบเขาอวิ๋นฉีที่นี่ทั้งหมด"

"ขอรับ"

ทุกคนต่างพากันเช็ดเหงื่อ

รัฐฉู่ทำการบีบบังคับพวกเขาและไม่รู้ว่าฆ่าคนของเผ่าปีศาจไปแล้วตั้งเท่าไร

ผู้ถือธงจำนวนมากขอร้องให้เริ่มทำสงคราม แต่จอมมารก็ไม่สนใจและปล่อยให้เหตุการณ์ดำเนินไปเช่นนั้น

แต่ครั้งนี้จอมมารโมโหหนักมาก เขาคิดว่าจอมมารจะรู้สึกเสียดายกับลูกน้องที่ตายจากไป

คิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่ทำให้จอมมารเดือดจัดขึ้นมา ก็เพียงเพราะรัฐฉู่รบกวนอารมณ์การชื่นชมทุ่งดอกไม้ของพวกเขา

กู้ชูหน่วนเดินกะเผลกไปข้างหน้าและตะโกนออกไปว่า "เดี๋ยวก่อน พวกเจ้าบอกว่ารัฐฉู่บุกมาถึงหุบเขาอวิ๋นฉีแล้ว? เช่นนั้นแล้วคนของรัฐฉู่มาด้วยกันทั้งหมดกี่คนล่ะ?"

"กองกำลังหลักของรัฐฉู่ต่างก็มาแล้ว คาดว่าประมาณแสนกว่าคน"

"แสนกว่าคน? เยอะเช่นนี้เลยหรือ? หากรัฐฉู่มีคนมากเช่นนี้จริง เช่นนั้นแล้วก็เป็นการยากที่จะปกป้องหุบเขาอวิ๋นฉีให้ไม่ได้รับผลกระทบ?"

หนึ่งในหัวหน้ากล่าวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "แม่นางคงยังไม่รู้อะไร เดิมทีหุบเขาอวิ๋นฉีเคยเป็นสำนักงานใหญ่ของเผ่าปีศาจ ที่นี่มีค่ายกลอาคมโบราณทุกหนทุกแห่ง และเมื่อเปิดการใช้งานค่ายกลอาคม เช่นนั้นก็สามารถจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายดาย และภูเขาที่นี่ก็สลับซับซ้อนและสูงชัน ง่ายต่อการป้องกัน ทำให้โจมตีเข้ามาได้ยาก อย่าว่าแต่พวกเขามีกันแสนกว่าคนเลย ต่อให้พวกเขามีทหารหลายแสนคนก็ไม่สามารถขึ้นมาที่นี่ได้"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า "เพียงแค่พวกเราตัดเชือกมรณะออก คนที่อยู่ข้างล่างหุบเขาก็ไม่มีทางขึ้นมาได้ อีกอย่างหุบเขาที่อยู่ล่างข้างล่างทั้งสองหุบเขานั้นเป็นหุบเขาแขวน หากพวกเราเปิดการใช้งานค่ายกลหุบเขาแขวน เช่นนั้นแล้วหุบเขาทั้งสองก็จะแยกตัวออกไปโดดเดี่ยว และกลายเป็นเถ้าถ่านที่ลอยไปในอากาศทันที และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนภูเขาจะหายไป"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ

นี่คือค่ายกลอาคมอะไรกัน เหตุใดถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้

ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาไม่รู้สึกเกรงกลัวและประมาทเช่นนี้

"อาม่อ เจ้าคงไม่ได้คิดอยากให้พวกเขาต้องมาจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ ใช่หรือไม่"

นางเชื่อว่าสิ่งที่พวกเขาพูดมานั้นเป็นเรื่องจริง