กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 522

"นอกจากทหารหลายแสนนายแล้ว จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ก็อยู่ที่เชิงเขาด้วย หากพวกเขาตาย รัฐฉู่ก็จะไม่มีผู้นำ" และเขายังสามารถใช้โอกาสนี้ยึดครองรัฐฉู่ได้

"เช่นนั้นวันนี้ข้าจะพูดไว้ตรงนี้ว่า จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่กับข้ามีสัมพันธ์อันดีต่อกัน หากวันนี้เจ้าจะใช้ค่ายกลเพื่อทำลายทหารหลายแสนนายของรัฐฉู่ เช่นนั้นเจ้าก็ทำลายข้าไปด้วยเถิด"

"พี่หญิง......"

กู้ชูหน่วนไม่หันไปมอง

นางไม่มีความเข้าใจเลยแม้แต่น้อย

ถึงอย่างไรนางกับซือม่อเฟยก็ไม่ได้มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งมากนัก

แต่ข้างล่างคือทหารหลายแสนนายของรัฐฉู่ เขาเพียงแค่โบกมือก็สามารถกวาดล้างพวกเขาทั้งหมดได้ หรือแม้กระทั่งครอบครองทั้งรัฐฉู่

ชาติบ้านเมืองกับสาวงาม ไม่ว่าใครก็ต้องเลือกชาติบ้านเมือง

กู้ชูหน่วนคิดว่าจะหาวิธีช่วยรัฐฉู่และคนอื่น ๆ อย่างไรดี

แต่ไม่คิดเลยว่าซือม่อเฟยจะกล่าวอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม "ต่อให้ข้าจะปล่อยพวกเขาไป พวกเขาก็ยังจะเข่นฆ่าคนของเผ่าปีศาจในทุกหนทุกแห่ง ในฐานะที่ข้าเป็นจอมมาร ข้าไม่สามารถเพิกเฉยไปตลอดได้ อีกอย่างพวกเขาก็กำเริบเสิบสานมากเกินไป และพวกเขาก็ประกาศว่าจะทำลายล้างเผ่าปีศาจของข้า"

เอ่อ......

คำพูดนี้......

ปล่อยแล้วหรือ？

กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางหันกลับไปและกล่าวอย่างหนักแน่น "หากเจ้าเชื่อใจข้า ข้าจะไปพูดกับพวกเขาให้เข้าใจ รับรองว่าพวกเขาจะไม่สร้างปัญหาให้กับเผ่าปีศาจอีก ตกลงหรือไม่？"

"เกรงว่าท่านจะยังไม่ทันได้เข้าใกล้ พวกเขาก็จะฆ่าท่านเสียก่อน"

"วางใจได้ ข้ามีวิธีของข้า อาม่อ ผู้นำกองธงกล้วยไม้พยายามจะฆ่าข้าหลายครั้งหลายครา ข้าคิดว่าหากพบที่อยู่ของผู้นำกองธงกล้วยไม้ จะสามารถ......"

"ผู้นำกองธงกล้วยไม้กล้าลอบสังหารพี่หญิง หากข้าพบเขา เขาจะตายเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่"

"ดังนั้นหากผู้นำกองธงกล้วยไม้ตกอยู่ในมือเจ้า แล้วหากข้าต้องการหัวของเขา เจ้าก็จะให้ใช่หรือไม่？"

"ตัดหัวของเขามันง่ายเกินไป แต่หากพี่หญิงต้องการ ข้าจะไว้ชีวิตเขาก่อน แล้วค่อยเอาหัวของเขา"

"ตกลง เจ้าพูดเองนะ ข้าขอเวลาครึ่งวัน แล้วครึ่งวันหลังจากนั้น ข้ารับรองว่ารัฐฉู่จะถอยทัพ และจากนี้เป็นต้นไปจะไม่สร้างความยุ่งยากให้เผ่าปีศาจอีก"

กู้ชูหน่วนเดินเซไปเดินมาอยู่ที่เชิงเขา

ทันใดนั้นเสียงที่ไพเราะเสนาะหูของซือม่อเฟยก็ดังขึ้น

"พี่หญิง เป็นเพราะท่าน ข้าถึงปล่อยทหารหลายแสนนายและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ไป"

เสียงฝีเท้าของกู้ชูหน่วนหยุดลง และรู้สึกสับสนในใจ

ไม่นาน นางก็ตอบว่า "รู้แล้ว เป็นข้าติดค้างน้ำใจเจ้า"

หลังจากพูดจบแล้ว นางก็เดินไปข้างหน้าต่อไป

สำหรับซือม่อเฟยแล้ว ระหว่างชาติบ้านเมืองกับนาง เขาตัดสินใจเลือกนางโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย จนนางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

และไม่รู้ว่าควรหลอกใช้เขาต่อไปหรือไม่

แต่ความจริงบางครั้งก็โหดร้าย

นางจะไม่หลอกใช้ก็ไม่ได้ เพราะมีหลายคนรอให้นางรวบรวมไข่มุกมังกรได้สำเร็จ

ทันใดนั้นร่างของนางก็ถูกอุ้มไปอย่างรวดเร็ว จนนางใจเต้นระรัว

เสียงที่อ่อนโยนของซือม่อเฟยดังขึ้นข้าง ๆ หู

"พี่หญิงเดินเช่นนี้ อีกครึ่งวันก็คงไม่ถึงเชิงเขา อาม่อจะพาพี่หญิงไปเอง"

"อ่า......เจ้าเดินช้า ๆ หน่อย"

เขาโฉบลงมาจากยอดเขาด้วยวิชาตัวเบา ความเร็วนั้นเทียบได้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ และมีเสียงลมพัดเข้ามาในหู

กู้ชูหน่วนไม่สามารถลืมตาได้เนื่องจากลม ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมแขนของเขา และรอให้เขาอุ้มนางลงไปจากภูเขา

ซือม่อเฟยยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูมีความสุข

เขาชอบที่พี่หญิงอยู่กับเขาเช่นนี้